Hellbound

Nadat er al drie Rebound’s waren gegeven met groot succes, besloot Multigroove het concept weer uit de kast te halen en met een kleine naamsverandering de Borchland-hallen weer op zijn kop te zetten afgelopen koninginnenacht. En het concept blijkt nog steeds succesvol, want het was een vet feest. Eén zaal met meer mainstream hardcore en de tweede zaal volgeladen met vage herrie. Goed geregeld dus, want ondanks dat het erg warm was, ging ongeveer iedereen uit ze dak.

En bij zo’n feest hoort natuurlijk ook een cd, precies op dezelfde manier samengesteld. De eerste cd gemixed door Nosferatu, met voornamelijk veel Enzyme platen(Hardcore en Darkcore) en de andere cd gemixed door The Rapist (Darkstyle & New Industrials). Voor mij heeft heel Hellbound zich afgespeeld in de tweede zaal, dus ik verwacht dan ook dat cd twee mij een stuk meer zal aanspreken (duister en experimenteel). Maar zoals het hoort, beginnen we met de eerste cd.

CD1 Nosferatu - Hardcore/Darkcore
De cd begint met een intro gemaakt door Nosferatu en na de intro volgt een nummer van The Outside Agency om de cd rustig op te bouwen, maar ik vind hem net iets te rustig. Als het volgende nummer er dan word ingemixed (No Turning Back – Prowler) hoor ik al een lekkere zagende bas. Daarna komt dan toch wel het meesterwerk van de afgelopen tijd, Butterfly van Ophidian, en dan ook nog is zijn VIP remix met de het geweldige piano stuk erin. Alleen mis ik dat stuk toch wel heel erg in deze mix. Jammer. Als het nummer is afgelopen, krijgen we een lekker rauw Enzyme X plaatje, Rauwkost genaamd.
De cd gaat daarna voor mij toch wel een beetje de erg vrolijke kant op, met nummers als “The Paranoid One”. Maar drie platen later klinkt er al weer een Enzyme X uit me boxen, erg lekker, hardcore zoals het hoort te zijn. Het volgende nummer wordt ingemixed met een sample van de sirene, waarvan we eigenlijk allemaal in totale paniek horen te raken als je hem niet de eerste maandag van de maand om twaalf uur hoort. En ik ging ook nog even me muziek zacht zetten om te kijken of het nou bij het nummer hoorde of niet. Het past natuurlijk wel bij de titel van het nummer, “Come Here And Die”.
Het volgende nummer van Dione die op de cd staat is “I Don’t Give A Damn”. Een nummer wat je lekker meesleept door de energie die erin zit. En daarna komt er weer een Enzyme X nummer, “Kapotnaaien”, alweer een beetje ouder, maar toch snap ik de logica er nog steeds niet van. Eerst is het gewoon een normaal hardcore nummer, dan word het in het midden opeens sneller en neigt het naar Terror, en daarna valt het nummer helaas weer in slaap. Een nummer is naar mijn mening, of langzaam, of snel, of het bouwt op van langzaam naar snel, maar deze combinatie gaat er bij mij niet in.
Tegen het einde van de cd komt er nog een ontzettend lekker nummer van Mindustries langs. Lekkere vage geluidjes, lekker niet zuiver en me boxen kraken. (Het album van Mindustries is trouwens een ontzettende aanrader) Het nummer van Drokz is een nummer wat lekker doorhobbelt, maar niet echt veel spektakel in zich heeft. Waar is die goeie oude tijd gebleven dat Drokz lekker chemisch hard was als dj. Want de laatste tijd vind ik het maar erg kalmpjes voor een terror dj.
De cd eindigt met de nieuwe versie van “At War” van The Leathernecks, At War Again dus. En daarna komt Attack van Unexist. Twee lekkere harde snelle nummers, alleen kan het misschien de volgende a.u.b. wat origineler? Want hoeveel live sets en cd’s ik wel niet heb gehoord die eindigen met één van deze twee nummers, dat wil ik zelf gewoon niet eens geloven. Er zijn toch echt wel originelere nummers te vinden om een cd op het laatst nog even te laten knallen.
Maar als die nummers zijn afgelopen, komt er een outro van Nosferatu, “Three Steps Beyond”. En daar valt me bek toch wel gewoon van open, ook al duurt hij maar heel kort, ik vind het subliem.


CD2 The Rapist Darkstyle/New Industrials
De tweede cd is zoals gezegd gemixed door The Rapist, een dj waar ik zelf nog niet zo heel veel van heb gehoord. Maar hij begint steeds meer naam te krijgen, en deze cd zal daar veel invloed op hebben. Want de cd begint gelijk goed. Geen standaard geluiden, en lekker rustig om op gang te komen. En daarna word er gelijk een nummer van The Rapist zelf in gemixed. De cd is voor mijn gevoel al gelijk los, ook al weet je nog niet wat er allemaal gaat komen, het kan eigenlijk niet echt verkeerd gaan. De nummers die komen hebben toch allemaal veel gemeen, en dat is een lekker rauw geluid, iets wat me erg gelukkig maakt. De nummers in het begin blijven erg opbouwend aanvoelen.
De cd begint voor mijn gevoel echt los als het nummer “Miss Parkinson” van Project Omega gaat overlopen in “Psychotogen” van Face Hooven, waarbij ik echt niet stil kan blijven zitten. Blijheid gecombineerd met darkness.
Ook het nummer “Todesvogel” heeft dat gevoel, alleen dan is de blijheid weer simpeler en is de bas een stuk lekkerder. En ook Mindustries, waarvan er ook al een nummer op de eerste cd staat, doet het erg lekker. Het nummer “Everything” van Promo en The DJ Producer blijft erg lekker. Je hoort duidelijk dat het een promo plaatje is, maar toch word er meer uitgehaald door de combi met The DJ Producer. Persoonlijk zie ik liever The DJ Producer met Hellfish samen produceren, omdat Hellfish een heel erg experimenteel, vaag karakter aan een nummer geeft.
De nummers van D-Passion die daarna op de cd komen ben ik zelf niet zo heel erg gecharmeerd van, ondanks dat ze iets heel ergs lekkers hebben, maakt het me toch niet extreem gelukkig. Er zou nog net iets meer uit te halen zijn, maar ze passen wel erg goed op deze cd. De nummers die daartussen zitten (“Motherfucking Bass” en “Now Everybody”) hebben dat toch weer net iets meer.
En als afsluiter horen we op deze cd een nummer van BHM Squad, perfect om deze cd mee af te sluiten, en voor mij is dit nummer een perfect nummer om deze cd af te sluiten, want hier heb je dan de hele cd eigenlijk op zitten te wachten. Het blijft de hele tijd al lekker vaag en experimenteel, maar het laatste nummer knalt toch wel uit je boxen. En als de cd dan is afgelopen druk ik dan ook weer heel erg snel op de play knop om de cd weer van voor af aan te luisteren.

Conclusie
Allebei de cd’s zijn erg goed en zullen door heel veel mensen vaak beluisterd worden. Cd één is eigenlijk gewoon een mooie Enzyme compilatie met soms een paar toegankelijkere nummers ertussen en cd knalt eigenlijk van begin af aan, ondanks dat ik het zelfs soms niet eens doorhad hoe lekker de cd eigenlijk was. De tweede cd zal ik dan ook nog veel vaker in mijn auto beluisteren, en ook thuis. Deze hele cd is gewoon één grote aanrader, natuurlijk voor iedereen die weer heeft kunnen genieten van een geweldige koningennenacht, maar ook voor iedereen die houdt van hardcore die net een tikkeltje verder gaat dan de normale hardcore die tegenwoordig te horen is. Een genot voor het oor, en zeker ook voor de buren.

Groetjes Rowan.