John O'Callaghan - Subculture 2010

Eindelijk! Na een jaar wachten is John O'Callaghan terug met een nieuwe editie van Subculture. En dan hebben we het wel over de cd-versie, want iedere week zorgt de nummer 33 van de DJ Mag Top 100 voor een exclusieve mix die op iTunes gratis te downloaden is. De twee schijfjes die ‘Subculture 2010’ bevat zul je echter moeten kopen, omdat O’Callaghan natuurlijk niet gek is, er moet brood op de plank komen. Het eerste deel van Subculture kwam vorig jaar uit en werd bijna exact één jaar geleden ook door mij besproken. Destijds kwam de sympathieke man uit Ierland er vanaf met een meer dan ruime voldoende, namelijk een 87/100 score. Gaat het ook dit jaar weer lukken? Let’s find out!

De meeste trance-cd’s beginnen met een beat, wat ik altijd een beetje zonde vind. Een minuut lang alleen maar een bassdrum met wat percussie, het is niet de manier om in de stemming te komen voor een uurtje flink trancen. O ‘Callaghan schijnt het met me eens te zijn, want de intro van de eerste cd is de adembemend mooie break van Mark Leanings’ ‘Alaska’. De hierop volgende track is ook bijzonder: in de break zit een hele vreemde zangstem die je aandacht op een betoverende manier vasthoudt. Het wordt wat minder spannend als je weet dat deze stem gewoon uit een synthesizer komt, maar toch, het sfeertje dat hiermee gecreëerd wordt, voorspelt veel goeds. Gelukkig wordt dat moois ook allemaal waargemaakt, want deze mix bevat weer een paar vierentwintig karaats juweeltjes. De vorige Subculture was ook een dubbel-cd, maar toen heeft John O'Callaghan er voor gekozen om alle verschillende stijlen binnen de trance op beide cd’s te gebruiken. Deze keer heeft hij twee aparte gedeeltes gemaakt, wat voor- en nadelen kan hebben. CD één is een aaneenschakeling van lekkere, zwevende tunes en mooie hoogtepunten; de liefhebber zal hier ongetwijfeld van genieten. Ik ben alleen een beetje bang dat de tweede cd, die het wat progressievere gedeelte vormt, daardoor misschien wat saai zou kunnen worden. Dit doet overigens niks af aan het eerste gedeelte, want daar zit een aantal geweldige kippenvelmomenten in, zoals ‘John O'Callaghan vs Neptune Project – Rhea’. Die sfeer, die simpele instrumenten, maar vooral die stem… Waanzinnig. Hetzelfde geldt voor ‘Sophie Sugar – All For You’, je zou er bijna van gaan janken, zo mooi. Maar ik verman me, snik, snotter, en ben even intens gelukkig na een heerlijke cd. Tijd voor nummer twee.

Zoals gezegd: progressive time! Dat doet de intro althans vermoeden. Ook hier een sterke tune die even je aandacht vraagt, maar om eerlijk te zijn is daarna het tempo vooral een struikelblok. Waar de eerste cd constant op een aangenaam tempo doorging, begint de tweede mix te langzaam. Tenminste, als je eerst de ene en dan de andere luistert. Dit verdwijnt overigens snel, het tempo wordt opgeschroefd en ik krijg een paar keer achter elkaar de gedachte: “Die track wil ik hebben!”. Voorbeeldje? De Ummet Ozcan remix van ‘Judge Jules – Verano Loco’ is erg sterk. Nederland is goed vertegenwoordigd als het op kwalitatief goede producties aankomt, want ook W&W hebben met ‘Alpha’ een mooi staaltje Nederdance afgeleverd. Na een wat rare terugschakeling naar uplifting trance, probeert O’Callaghan op te bouwen naar het stevigere werk, maar hier het lijkt net of het misgaat. Ik kan niet helemaal de vinger op de zere plek leggen, maar het wordt een beetje rommelig met al die 'verschillende' tracks door elkaar. Het is misschien te negatief als ik zeg dat het chaotisch klinkt, maar waar hij vorig jaar een hele sterke opbouw had in beide cd’s, mis ik dat een beetje in de tweede mix, ondanks de vele goede platen die zijn gebruikt.

Hmm, ik zit na afloop toch met een kleine kater. Niet van geweldige whisky uit het mooie Ierland, maar van een Ierse DJ die er meer uit had kunnen halen dan dit. CD één: fantastisch, geen minpunt te ontdekken. Maar die tweede cd… Clichés als ‘van de hak op de tak’ en ‘een huishouden van Jan Steen’ zijn te makkelijk, maar daar komt het wel op neer. Natuurlijk is dit gewoon mijn eigen mening en er zullen vast mensen zijn die het daar niet mee eens zijn, maar dat zul je dan echt zelf uit moeten vinden. Je hebt in ieder geval één hele goede disc als je Subculture 2010 aanschaft, dus dat is in ieder geval een mooie troost.

Score:68/100


www.johnocallaghan.net