. vervolg van dag 1
Na heel de dag stevig geluierd te hebben in het middagzonnetje werd het dus om 17.45 weer tijd om rustig richting het festivalterrein te lopen. Normaal ben ik altijd 'fasionably late', maar omdat mijn vriend en collega Cremator al om 19.00 moest draaien voor Thunderdome, waren we er op tijd bij, zodat hij zich op zijn gemak kon voorbereiden. Terwijl hij daarmee bezig was, besloten Johan V en ik dat het eerst maar even tijd was om wat te gaan eten. Tot dan toe had ik de hele dag geleefd op een pizzastukje en een half blik Pringles, omdat de alcohol van de vorige avond een flinke knoop in m'n maag gelegd had. De nudles ("soetse Saus bitte, nicht die scharfe!") gleden soepel naar binnen en werden door mijn maag verwelkomd met een luide "KNOORRRRR! ". Jep, we konden weer even vooruit.
Terug naar de Thunderdome tent dus, waar Cremator net aan zijn set begon. Hoewel ik zeker geen hardcore-kenner ben, moet ik toch zeggen dat deze set op mij een goede indruk maakte. Cremator draait voor mijn gevoel platen met meer diepgang, in plaats van het simpelere kedengkedengkedeng werk. Jammer alleen dat vanwege het vroege tijdstip de zaal nog niet echt vol was, maar je kon duidelijk merken dat het publiek langzaam begon binnen te druppelen, uitgenodigd door de klanken die Cremator uit zijn vinyle schijven perste. Heerlijk genoten van deze set, alleen werd me wel pijnlijk duidelijk dat mijn ledematen nog steeds zwaar te lijden hadden onder het gespring van de avond ervoor. Mijn benen waren afwisselend stijf als planken, danwel zacht als plumpudding. Na Cremators set gingen we dan ook weer even terug naar de camping, om ons nog een beetje op te laden voor de lange nacht die we nog voor de boeg hadden. Eerst in de voortent nog even wat gebabbeld over de voors en tegens van MDMA poeder: de meningen bleven erg verdeeld over deze zeer verradelijke drug. Maar toen mijn ogen dicht begonnen te vallen ben ik toch nog maar even snel een tukkie gaan doen in de iglotent tot 23.45, alvorens we ons weer richting het festivalterrein begaven.
Bij aankomst was het duidelijk een stuk drukker dan de avond ervoor. De eerste act waar ik voor wilde gaan begon om 1.00 uur in de Red Bull area: Wignomy Brothers. Deze mannen hadden zware indruk op me gemaakt tijdens hun laatste optreden op Awakenings, in de graansilo op 12 mei. Maar helaas: dit maal voldeden ze niet echt aan mijn verwachtingen. De set werd gekenmerkt door veel artistieke wendingen, effecten en veel percussiewerk. Maar de echte climaxen bleven uit. Elke opbouw werd niet afgesloten met een zware bassline, maar met een volgend hoogstaand trucje of opbouw, etc. Heel erg leuk om naar te luisteren, en het publiek werd duidelijk helemaal gek gemaakt. Maar ik had persoonlijk toch wel wat behoefte aan een stevige bassline zo nu en dan, waarop ik mijn flitsende moves kon inhaken. Zeker nu mijn benen door al dat geslenter tussen de enorme mensenmassa van de ene area naar de andere alweer helemaal verlamd waren geraakt.
Niet veel later stonden we dan ook weer buiten af te koelen, en te bedenken waar we onze schaarse energie beter in konden steken. Johan stelde voor om dat even op één van de bunkers te doen, zodat we gelijk een mooi overzicht hadden. bad idea! De lange trap brak mijn benen echt tot de laatste molecuul af en ik viel dood neer in het gras op de bunker. Het leek een uitzichtloze situatie. Helemaal kapot. Om 2.00 al. was dit dan het einde voor mij van Nature One? Zou een feest dat zo vet begon vanwege energiegebrek uitgaan als een nachtkaars. Niet als het aan de (eveneens vermoeide) Johan V lag: "Kom op Boelie. We moeten er gewoon nog even voor gaan! Chris Liebing draait nu in het Century Circus, dus misschien komt het nog goed. " Met grote twijfels in mijn achterhoofd volgde ik hem, de ellenlange trappen weer af, richting het Century Circus.
Niks teveel gezegd, die gekke Johan! Bij binnenkomt konden we de sfeer gewoon proéven (ik dacht eerst dat ik hem ook rook, maar dat was die gozer naast me). Het publiek was als was in de handen van de immer sterke Liebing en hing aan zijn lippen. nou ja, aan z'n decks in dit geval. Jep: weer die stevige maar o zo diepe techno zoals we die al zo vaak gehoord hebben van die man. Zelf genoot ie ook zichtbaar, want hij stond weer te headbangen als nooit tevoren daar achter die draaitafels. Deze overweldigende ervaring schudde direct mijn adrenalineklier wakker en ik voelde de energie gewoon door mijn lijf gieren. Who needs drugs anyway? Mijn beentjes die zo even daarvoor nog aanvoelde als roeispanen, veranderde op slag in hoogwaardig stuiterrubber! Ik stond weer als een bezetene te springen, met mijn lijf vol adrenaline en voorzien van een stevig kippenvel. I'm back! De enige onderbrekingen die ik nu nog tijdens het dansen ondervond waren louter van sanitaire, danwel consumptionele aard.
Liebings stevige set werd opgevolgd door een sloopkogel-act van niemand minder dan de sensationele dj Rush. Zouden mijn beentjes het nog aan kunnen? No problem! Mijn adrenalineklier draaide inmiddels op volle toeren en was voorlopig niet van plan om te stoppen. De popularitiet van Rush in Duitsland was duidelijk merkbaar, omdat de toch al redelijk gevulde zaal nu heel snel nóg voller stroomde. Maar binnen drie kwartier had ie het alweer voor elkaar: de eerste totaal afgematte partygangers dropen af. "Een mooi moment om maar eens helemaal naar voren te gaan" dachten wij zo. De rest van de set nog flink staan springen, en natuurlijk gefloten en geklapt alsof mijn leven ervan afhing na afloop.
Rush werd afgelost door Thomas P. Heckman, een DJ die zijn funky live-set combineerde met een soort van MC ding. Deze set was weliswaar een stuk rustiger dan de kettingzaagtechno van Rush, maar mede vanwege de originalteit ervan een niet onwelkome cooling-down. Ik reageerde dan ook enigzins verbaasd toen juíst diegene die me er doorheen had gesleept er de brui aan gaf. Onze held Johan V gaf duidelijk aan dat ie er nu toch echt, maar dan ook echt, helemaal doorheen zat. Begrijpelijk. Maar ik moest en zou blijven, g*dver! Eerst natuurlijk even solidair mee teruggelopen naar de tent (om wat extra geld te pakken dus) en daarna in mijn eentje terug het terrein op. Daar heb ik vervolgens afwisselend staan dansen in het de 50grad bunker, de Open Air stage en het century circus, waar ik overigens de andere die-hards G-mouse en Toddejas nog tegen het lijf liep.
Er leek aanvankelijk geen einde aan mijn energie te komen! Maar toen de taps om 8.30 leeg waren, en er alleen nog maar halve liter blikken bier besteld konden worden, ging het ineens wel heel erg hard. Om 9.30 begon het dansen plaats te maken voor doelloos gezwalk, en besloot ik dat het dan eindelijk toch zover gekomen was: het einde van Nature One. moe maar voldaan zigzagde ik richting de tent, ondertussen hevig discusiërend (en struikelend over mijn woorden) met een paar Duitsers over de voetbalkwaliteiten van zowel die Manschaft als het Nederlands Elftal (conclusie: het is allebei niks). Eenmaal bij de tent aangekomen duurde het niet lang voor ik in een diepe coma raakte
.Bij het ontwaken heb ik mezelf maar weer eens getrakteerd op een vezelrijk ontbijt van Pringles Hot & Spicy. Iets wat me overigens de hele dag nog heeft achtervolgd in de vorm van lichte darmkrampen. De tent op het gemak afgebroken, de spulletjes opgeruimd en het grote onvermijdelijke afscheid was daar. vaarwel Nature one. mijn nieuwe grote liefde
. tot volgend jaar! foto's @ Morris Stockwoodspecial tanx 2: Cremator & Johan V!
