Verslag van Love Parade, 15 juli 2006

Na twee jaar pijnlijke stilte rondom de Siegessaüle in Berlijn, was de tijd toch weer rijp voor een nieuwe editie van de bekendste danceparade ter wereld: de Loveparade. Nadat er van te voren als vanouds weer de nodige stribbelingen binnen de organisatie waren, besloot de “vader” van de Loveparade afstand te doen van zijn “kindje”. Dr. Motte zag geen heil in een samenwerking met één van Duitslands grootste fitnesscentra, genaamd McFit, en dus besloot de topman van dit fitness-concern het heft in eigen handen te nemen. Onder het motto “The Love is Back” presenteerde de Loveparade zichzelf dan eindelijk weer aan de wereld. Goede reden dus om na twee jaar absentie, Berlijn weer eens met een bezoekje te vereren.

The Love From Above

Traditiegetrouw vind elke vrijdag voorafgaand aan de Loveparade het populaire “The Love From Above” plaats. Organisator Vandit – het welbekende platenlabel van Paul van Dyk – besloot om dit jaar met het festijn van lokatie te veranderen, en zodoende werd de sauna van de Columbiahalle verruilt voor het schitterende Arena/Glashaus, gelegen aan een prachtig stukje rivier. Ook dit jaar had Vandit weer de nodige top artiesten uitgenodigd, om acte de presence te geven achter de draaitafels. Naast host Paul van Dyk, stonden ook namen als Sander Kleinenberg, Giuseppe Ottavani en Steve Porter op het menu. In onze ogen dus een smakelijke opener van een heerlijk weekend.

Na een snelle taxirit vanuit ons hotel dwars door de stad, arriveerden we omstreeks 23:30 uur bij de Arena. Taxi’s zijn trouwens een dikke aanrader voor als je snel van A naar B wilt in Berlijn, aangezien de prijzen echt laag zijn en we altijd een vriendelijke chauffeur troffen.
Na een kleine securitycheck enterden we de schitterende lokatie, en besloten we maar meteen eens te kijken wat Ome Paul aan het doen was op de mainstage. Van Dyk opende lekker relaxed, en bouwde uitstekend op voor de tweede act: Sander Kleinenberg. Het volk stroomde in grote getallen de Arena binnen, en zowat iedereen was voorzien van de nodige portie enthousiastme. De aankleding van de zaal was meer dan voldoende: niet veel onnodige poespas, maar uiteraard wel veel videoschermen, aangezien de heer Kleinenberg een dvdj-set zou doen.

Uiteraard werd er ook gedacht aan de inwendige mens, en dus werd er besloten om ons van de nodige drankjes te voorzien. De bediening in de ArenA was vlug en vriendelijk, en bovendien waren de prijzen erg schappelijk. Uiteraard werd er wel weer gebruik gemaakt van het statiegeld-systeem bij het verspreiden van de bekers drank, maar diegenen die vaker een Duits feestje bezoeken, zijn daar inmiddels al aan gewend. Het Duitse bier gutste vrolijk zijn weg naar binnen in onze lichamen en er werd weer eens koers gezet naar de mainstage, waar Sander Kleinenberg inmiddels begonnen was met zijn DVDj-set.

Het was een persoonlijke primeur dat ik een dvdj-set in levende lijve mocht meemaken, en ik moet zeggen dat het me goed beviel. Het zag er allemaal strak uit, en Sander amuseerde zich ook voortreffelijk op Berlijns grondgebied. Uiteraard kwam Sander’s “This is Not Miami” ook voorbij geschoten en was er ook plek voor Underworld – Cow Girlen het geniale “Queen Machine” van Street Life. Met de rest van de tracklist ga ik jullie maar niet vervelen, maar Sander Kleinenberg had mij en een groot aantal van het publiek toch wel positief verrast.

Vanuit Sander’s set werd er koers gezet naar de chill-out, waar het gewoon goed vertoeven was. De chill-out bevond zich tussen de twee hallen, en was besprenkeld met zand om het geheel compleet te maken. Met uitzicht over de rivier, was de chill-out tevens voorzien van hangmatten en een heuse cocktail-bar. Echt één van de genialste chill-out’s die ik ooit ben tegengekomen, en uiteraard werd hier de nodige portie energie weer opgeladen onder het genot van een ijskoude cocktail.This is the life, beste mensen.
Na het gechill, werd er even gekeken in de andere area die gelokaliseerd was in het Glashaus. Daar was de Duitser Moguai inmiddels begonnen met het betere electro- en housegebeuren. De zaal explodeerde geregeld bij de diverse breaks, een ook de kleine kalende Moguai genoot van de typische Berlijnse sfeer. Toch werd er besloten om terug te hobbelen naar de grote zaal, waarinmiddels één helft van Nu NRG bezig was een live act.

Giuseppe Ottavani is de naam van deze geniale Italiaan, die werkelijk de hele Arena op zijn kop kreeg. Bij vlagen de beste act van de hele avond, en het was dan ook onmogelijk om stil te blijven staan tijdens zijn set. Na Ottavani was dan Paul van Dyk zelf aan de beurt, en uiteraard was ook zijn set weer 5-sterren waardig. Ik blijf bij mijn statement, dat van Dyk binnen zijn eigen landsgrenzen altijd de betere sets weggeeft, een ook nu was het weer genieten geblazen bij de sympatieke Vandit-chef.

Iets voor zessen werd de combinatie vermoeidheid en alcohol toch iets teveel van het goede, en met een kopie van Paul van Dyk’s ultieme Loveparade-klassieker “For An Angel” in de hand, werd er met de taxi koers gezet richting hotel. Net als in voorgaande jaren heeft The Love From Above wéér aangeduid de ideale warming-up te zijn voor de Loveparade. Met een meer dan voldaan gevoel, werd er nog even gechilled in het hotel en met een naar alcohol riekend luchtje werd de slaap ingeleid die ons naar dag 2 van het spektakel zou begeleiden.

Loveparade – Es lebt wieder

Ik werd wakker met dezelfde alcohollucht in mijn neus, waarmee ik eerder op de ochtend in slaap was gevallen. Bovendien scheen de zon op volle toeren de hotelkamer in, wat alles niet bepaald makkelijker maakte. Even gluren op de klok: “ah kut – ontbijt gemist”. Onder het genot van een ijskoude douche werd de tussenbalans opgemaakt en nadat de passende kleding was gevonden voor dag 2, werd er koers gezet richting lobby, om eens te genieten van een overheerlijk bakkie koffie. Kijk: zo kunnen we weer fris voor de dag komen, en nadat het “middaghumeurtje” plaats had gemaakt voor interne feeststemming, kon de taxi worden besteld in richting Strasse des 17. Juni. Iets voor tweeën werden we gedropt in een zijstraat en na een korte wandeltocht langs het Tierpark stonden we in no-time langs de route waar het spektakel binnen enkele minuten zou losbarsten.

Iets na tweeën was het dan zover: onder het genot van de themesong van dit jaar werd er een begin gemaakt aan de Loveparade 2006. The Love is Back, en hoe! Bij de klanken van de eerste beats ontpopte iedereen zich tot massaal feestbeest en er werd weer lekker gegaan met de beruchte banaan. De wagens stonden in vergelijking met voorgaande jaren beter opgesteld, en ook de pauzes tussen de onderlinge wagens was aanzienelijk ingekort, wat de hele sfeer alleen maar ten goede kwam. Uiteraard waren er ook weer de meest kleurrijke en vrolijk uitgedoste mensen weer van de partij, wat ik persoonlijk alleen maar positieve bijdrage vind hebben. Zoals altijd waren er ook weer de schaars geklede vrouwen, die menig mannenhart sneller deed laten kloppen. Het leek al met al alsof de tijd had stilgestaan qua Loveparade, maar toch had het geheel zich positief ontwikkeld. Misschien zat Dr. Motte dan toch aan het verkeerde eind?
In een traag tempo persten de wagens zich door het feestende partyvolk. Van mierzoete tranceklanken op de wagens van Vandit, Sunshine Live & Blank and Jones, via de minimale klanken van Ostgut naar de housey beats van Space & Privillege. Zowat alle sounds des dances passeerden de revue en uiteraard was er voor ieder wat wils. En met zo’n goed partypubliek was het gewoon de hele middag lang kippenvel en genieten van de betere dingen des levens.

Omstreeks 17:00 passeerde de Dance4Life-truck onze neus en we waren het erover eens dat we het beste achter Tiësto aan konden hobbelen richting Siegessaüle. En daar hebben we achteraf absoluut geen spijt van gehad. Tiësto draaide een meer dan machtige set, en we waren het dan ook onderling eens, dat we Tijs in tijden niet meer zo’n strakke set hadden horen draaien. Uiteraard was Tiësto zelf ook weer helemaal in zijn element en laaide het publiek zeer goed op. Hoogtepunt was toch wel Fonzerelli’s “Moonlight Party” waarin de grote menigte helemaal uit zijn dak ging, alsmede uiteraard Tijs zelf. Al met al een prachtig geheel.

Nadat we de Siegessaule bereikt hadden, was het tijd voor de slotmanifestatie. Onder de schaduw van Der Goldene Engel werd de show geopend met een eerbetoon aan de pas overleden Duitse DJ Mark Spoon. Rea Garvey deed de live versie van één van Spoon’s bekendste producties “Be Angeled” en het was gewoon puur kippenvel. Naast deze mooie openingsact, hebben we nog genoten van de twee mooiste vrouwen uit de technohoek, namelijk Miss Yetti & de Tsjechische DJ Lucca. Na Lucca was het weer even mooi geweest en werd er even een gechilled in het Tierpark onder het genot van wederom een ijskoud pilsje. Qua eet- en drankvoorzieningen was het goed geregeld langs de route van de Loveparade, aangezien je op veel plekken de innere mens kon bedienen. Uiteraard was het ook in de Tierpark weer een bron van herkenning: half gare mensen die het niet meer trokken, de flessenverzamelaars die de jackpot binnenhaalden aan statiegeld en uiteraard her en der weer de “liefdebedrijvende” stelletjes die de aangeboden rubbertjes eens in de frisse buitenlucht deden testen. Altijd weer “aapjeskijkende” tafferelen, waar het blijft toch kéér op kéér weer uniek om meetemaken.

Na de chillout-sessie, werd weer eens een taxi aangehouden en omstreeks 21:00 uur werd er even wat gegeten in het hotel, om onszelf daarna nog één keer - voorzien van wederom een ijskoude douche – opteppepen voor het after-spektakel. Als afterparty werd unaniem gekozen voor “Lovebase”, dat plaats zou vinden in de Kulturbraueri in de wijk Prenzlauer Berg. De Kulturbraueri is zoals de naam al zegt, een voormalig bierbrouwerij-complex. Wederom een unieke lokatie in Berlijn, voorzien van allemaal verstopte area’s waarin onder andere hardtechno, trance en house werd aangeboden.

Maar ik moet eerlijk zijn: ik ben eigenlijk niet verder gekomen dan de trance-area, die gehosted werd door TranceAddict. Mede dankzij de lekkere muziek, de topsfeer en de hoge doseringen wodka in de wodka-lemon was het gewoon te prachtig om koers te zetten naar de andere area’s. Muzikale hoogtepunten hier waren toch echt de sets van Menno de Jong en Kyau vs Albert, die de zaal plat speelden met sets van hoge kwaliteit. John Askew deed er nog een schepje bovenop en verhoogde het aantal BPM. Aangezien de wodka-lemon inmiddels goed zijn werk deed, werd er nog even op het binnenplein gechilled en verschillende babbeltjes gemaakt met enkele Nederlanders. En ze waren het allemaal met me eens: het was een super weekend.

Omstreeks vijf uur werd er dan toch voor de laatste keer koers gezet richting het “thuisfront op lokatie”. Het zonnetje kwam langzaam op, en met een taxirit door het magistrale Berlijn werd nog even met onze zatte koppen genoten van deze prachtige stad.

Conclusie

Loveparade heeft alle verwachtingen weer waar gemaakt. Alhoewel ik vooraf een beetje sceptisch was of de Loveparade zijn glans niet zou verliezen, viel het in praktijk 100% mee. Het hele plaatje klopte weer als vanouds, van préparty tot aan de after. En met mij de velen medegangers die toch de Loveparade trouw zijn gebleven. Of het nu 500.000 óf de door de organisatie beweerde 1.2 miljoen bezoekers erbij waren: het was gewoon weer een genot om aanwezig te zijn in Berlijn.