Verslag van The Kick Off, 16 augustus 2003

Oke, een verslagje dan alhoewel er op partyflock echt al een stuk of wat staan en eigenlijk heel partyflock bevirust is met The Kick Off Topics.

[b]Dit verslag is trouwens meer vanuit een Defenders of the Faith oogpunt geschreven.[/b]

Na nog wat telefonisch contact met Kasper en Joanne werd afgesproken dat ik niet zelf in m'n uppie naar leeuwarden hoefde te rijden maar door Kasper(Mexes), Chris(Smiley) en Joanne(MC Jo-&) opgepikt zou worden aangezien ik toch op de route woon. Om een uurtje of negen stonden zij voor de deur en hebben we even snel een biertje, een colaatje en een peukie gedaan en even wat plaatjes op m'n tafels gedraaid om vervolgens de auto in te duiken richting Leeuwarden. Ik had m'n gitaar en Processor en Wah allemaal ingepakt en voor de zekerheid meegenomen aangezien Marc me eerder die week gevraagd had eventueel het laatste half uurtje op de Terror-set van Onrust wat Metal-Herrie erdoorheen te gooien. Iets wat we ooit in een ver verleden een keer op de stream hadden gedaan in een gekke dronken bui. Het eerste stuk richting Leeuwarden ging goed echter zijn we toch een paar keer verkeerd gereden en konden we ook niet meteen de auto kwijt maar stonden rond 23.15 voor de deur van Cafe De Toog waar The Kick Off dus duidelijk in volle gang was gezien de dikke rij voor de deur! Via de VIP ingang konden we zo doorlopen aangezien we op de gastenlijst stonden en hoefde mijn gitaartas en andere tas ook niet helemaal doorgespit te worden. Zoals bekend kwamen we in het kroeg-gedeelte terecht waar we snel muntjes haalden om vervolgens de DOTF-Hoek op te zoeken! (voor de goede orde, dit is meer een DOTF verslag ). De enige echte Sandro Estania stond daar net te draaien, zwaar geconcentreerd en lekker oldschoolerig. Ik zette m'n tas en gitaar weg, sprak een paar woordjes spaans met hem en begaf mij naar de dansvloer van de DOTF. Het was er nog niet zo druk, maar Jonna (PartyLady) stond er al lekker te swingen en ook Ime (Bokkem) en Esther (Raverbaby) stonden er al waarbij Ime al zo'n beetje een zwembadje bij elkaar had gezweet. ERG HEET DUS. Tussen het dansen op de Oldschool nummertjes nam ik af en toe even een kijkje in de naastgelegen Hardcore Area wat er zeker goed uitzag alleen nog niet echt leefde.

Terug in de DOTF Area kwam ik Vincent (ViBo) tegen met wie ik even ben opgetrokken, biertje heb gehaald en even buiten in de chill mij een en ander over uitgaan in Friesland heb laten vertellen. Daar kwam ik trouwens ook nog vriendinnetje Lindatje tegen met haar geweldige Topje met opdruk 'I am the slut of Sneaky-D'.

Na niet echt succesvol geweest te zijn in het aanspreken van een voluptueuze blondine gingen we snel weer naar binnen en zagen dat Gunter Stockhausen bezig was met een Oldschool/Oldstylerige set wat uiteraard Hakken was. De T-shirts bij de mannen gingen veelal uit en zo ook bij mij en dat is redelijk uniek, maar ja. die hitte.
Het was aanzienlijk drukker geworden in de DOTF-Area en veel Friezen bleven hangen in deze Area en ook in het kroegen-gedeelte waar de boxen van DOTF op doorgelusd stonden ging men veelal uit de plaat. Ik kwam nog wat oude bekenden tegen in deze Area, 'From The Block', 'Wous' en 'Sam' wat weer even gezellig was. Na Gunter heeft Kasper (Mexes) een kort maar lekker Oldschool-setje gedraaid waarna Mister DJ Defendor plaats nam achter de wheels.

Ik weet niet meer of deze man er meteen mee begon maar legde in ieder geval op de ene platenspeler Stereo Murder en op de andere. ook Stereo Murder . Knallend draaide hij deze twee platen door elkaar heen wat echt een heeeeeeeeel apart en stoer effect gaf! Gevolgd door zo'n beetje alle Oldstyle krakers die je je kan bedenken vervolgde hij zijn weg. Thunderground en Thrillseeka mixde hij heel stoer door elkaar gevolgd door Voel je die Bass. (die voelde je inderdaad, zelfs in de Hardcore zaal waar de Bass weggevallen was. ) Utmost respect voor Defendor, mijn man van de avond!


Na deze knal en zweetpartij was het de beurt aan Sagem en Sneaky-D die op dezelfde voet doorgingen en ons helemaal kapot maakte waardoor we uiteindelijk (ik en Nico) even de andere zaaltjes zijn doorgelopen. Boven in de Darkcore was het toen doodrustig omdat ook daar de speakers het hadden begeven. In de Hardstyle was het wel druk en hebben we a; genietend van een blondgelokte goudgele schuimende rakker gekeken hoe men stond te dansen. Ik kreeg op dat moment het sombere nieuws te horen dat een paar reisgezellen moe waren en eigenlijk weg wilden omdat ze ook nog eens een teringeind (R'dam) moesten rijden dus ik wist het nog even te rekken maar ben toen dus met Chris (Smiley) m'n tas en gitaar gaan ophalen en langzaam naar de uitgang gegaan waardoor de gitaarset dus niet is doorgegaan. misschien een andere keer.

Om half zes was ik weer thuis en heb ik tot na zevenen de Live-stream mee zitten luisteren waar Onrust en Rotjong een Industrial/Darkcore/Terror/Oldstyle set neerzette waar je helemaal 'para' (of 'panja' ) van wordt.

Waar ik in ieder geval dus van heb genoten is de leuke sfeer in Leeuwarden, het enthousiamse van veel jonge gabbertjes die helemaal los gingen in de DOTF Area, de mooie vrouwtjes, de lekkere biertjes, de bekende mensen die ik ben tegen gekomen en uiteraard de TOP DJ's Sneaky-D, Onrust, Rotjong, Sagem, Sandro Estania, Gunter Stockhausen, Defendor en uiteraard MC Mouth of Madness die ik eigenlijk alleen maar in elk zaaltje ben tegen gekomen. (nog gefeliciteerd, Sietse! )

Mocht je dit feest en de Live Stream vanaf dit feest gemist hebben dan raad ik je aan eens een kijkje te nemen op de site www.dotf.nl alwaar je tevens binnenkort de setjes van de beschreven DJ's kan downloaden.

Greetz,

Danny


Zie voor nog wat meer foto's De foto's van Ime en Esther oftewel Bokkem en Raverbaby

Tot de volgende Defenders of the Faith Oldschool Radio ON TOUR.

=============================================================
Oké, niet helemaal conform het beleid en lekker tegen de haren instrijkend van Party-end Nederland hier dan even een verslagje met foto's van in mijn beleving hét concert van 2004. DREAM THEATER.

Zondagavond, 18 januari 2004 begon met een ongelooflijke kater na een zaterdagavond flink zuipen en klooien op de verjaardag van m'n broertje en daarna nog afteren tot een uurtje of zes. Met een oud-collega reden we s'avonds dan richting Rotterdam, zoekend naar de Ahoy wat ondanks de borden niet meteen goed ging maar na een uurtje stonden we dan toch voor de poort.
Met de digitale camera achter m'n riem en vol goede moed sloten we aan in de rij om gefouilleerd te worden en om de Arena te kunnen betreden. Echter had ik voor de verandering een oplettende suppoost die m'n camera opmerkte en met een glimlach zei dat het eigenlijk niet helemaal mocht maar hij het me wel gunde. Zonder voorprogramma zou de show om 19.30 beginnen en na toch wat extra wachten werden we omstreeks 19.45 eerst getrakteerd op een muzikale video-reportage van Dream Theater door de jaren heen. Van hun begintijd toen ze nog Majesty heette in 1986, door tot hun eerste album van 1989, mooie LIVE beelden van hun Metropolis tour in 1991, de verschillende studio albums en uiteraard hun legendarische optreden in New York waar een DVD en CD van gemaakt is. Ook beelden van vorig jaar werden door de hele zaal bejubeld en toegejuicht en met het slotnummer van Dream Theater's laatste album 'Six Degrees of inner Turbulence' sloot de video-presentatie af en luidde jet meteen perfect aansluitend het eerste nummer As I Am van de nieuwe CD 'Train of Thought' in.
Prachtige scherpe close-up beelden van de bandleden sierden de achtergrond toen dit muzikale hoogtepunt losbarste, dit zou An evenning with Dream Theater worden om nooooooooooit te vergeten!



Dit heerlijke eerste nummer met de nodige muzikale technische hoogstandjes kwam tot een einde na zo'n 8 minuten en werd opgevolgd door het tweede nummer van de avond en tevens het tweede nummer van de nieuwe CD; This Dying Soul. Het nummer heeft een zware intro met een coole gitaarsolo en een piano-solo en kickt op een geveven moment even een rustmoment in waarbij James LaBrie de eerste zinnen 'Hello Mirror. so glad to see you my friend. it's been a while. ' zingt. De zaal pikte de tekst perfect op en om mij heen hoorde en zag ik de andere fanatici meezingen!
Het nummer duurt op de CD zo'n 11 en een halve minuut en om ze het nu te mogen zien spelen leken het er wel dubbel zoveel! Meteen al zag je dat de mannen er weer ongelooflijk veel zin in hadden. James zong zijn ongehoord hoge lyrics en de technische stukken werden nauw aansluitend op elkaar en met elkaar gespeeld waarbij op de schermen LIVE beelden afgewisseld met kosmische achtergronden 'spraken'.

Even dacht ik dat de hele CD Train of Thought gespeeld zou worden, maar na het bombastische einde van het nummer werd er even stil gehouden. James LaBrie zweepte de zaal op en vertelde dat het uiteraard weer geweldig is om terug te komen in Nederland. Nederland is namelijk toch wel samen met Japan hét Dream Theater land. Niet alleen wordt hier een zaal a 15.000 man plat gespeeld, de officiële Dream Theater Fanclub is door nederlanders opgezet!
Er werd even het verleden ingedoken met de aankondiging dat Under a glass Moon (1992) gespeeld zou gaan worden en EIN-DE-LIJK kon ik dan die solo uit dat nummer van dichtbij gespeeld zien worden!



Nu werd er even een rustig moment ingebracht waarbij John Petrucci ('the exagerator' ) eerst natuurlijk met een acoustische solo de zaal opzweepte. Met de beginnoten en meteen ook de beelden van de bestaand videoclip op de achtergrond begon Hollow Years.
James zat op z'n kruk en liet de zaal weer massaal mee zingen 'Carry me to the shoreline, burry me in the sand. Walk me across the water And maybe you'll understand'
Het nummer eindigt normaal met een acoustische gitaarsolo maar deze keer maakte Petrucci er een wilde jankende solo van en maakte met die solo ineens een sprong naar hun één-na-laatste album waar War Inside My Head gespeeld werd!


Aansluitend werd er door geknald met The Test That Stumped Them All, ook van Six Degrees.
Deze twee nummers zorgden toch wel voor het grootse geweld tot op dat moment. Technische geniale stukken klonken afwisselend uit de bas van Myung, de Keyboard van Jordan Rudess, de drums van meester Mike Portnoy, de snaren van Petrucci en de strot van James.

Het nummer Beyond This Life en Through her Eyes van het album 'Scenes from a Memory' namen ons weer even terug naar die beelden van de DVD. Het tragische verhaal van de crime passionele die onder andere in deze twee nummers veel tot uitdrukking komen. Gitarist John Petrucci en toetsenist Jordan Rudess battlelden tegen elkaar waarbij de één een snel rifje speelde en de ander het feilloos imiteerde!
Veel gelach en gejoel in de zaal!
We werden weer even terug genomen naar Train of Thought toen Honor Thy Father gestart werd. Ondertussen begon ik wel aardig moe te worden van het staan en meezingen en m'n laatste biertje had ik ook alweer 20 minuten geleden gehad. Ik vermoedde al dat er een pauze gehouden zou worden maar voor het zover was werd er na Honor Thy father eerst sfeer gemaakt en toen hoorde ik. die eerste klanken van de gitaar-intro van Trial of Tears.
Dit nummer is zó prachtig en werd uiteraard tot in de perfectheid gespeeld met vooral het rustige middenstuk en de zangsolo gaven me wel even kippevel!
Na dit nummer, iets van 12 minuten, was het dan eindelijk pauze en konden we even naar de bar om nieuw drinken te halen. Helaas, toen we terugkwamen konden we niet meer zo'n goed plaatsje voorin bemachtigen en moesten we genoegen nemen met een paar meter naar achteren.

Na een klein kwartiertje werden de lichten gedoofd en werden we werkelijk overdonderd door de lichteffecten, de beelden op de schermen en het super-helder klinkende gejank van de toetsen van Jordan en de gitaar van John! Er werd een cover van Pink Floyd gespeeld en wel tot in de diepste perfectie! Ondertussen zag je oude beelden van Pink Floyd afgewisseld met andere beelden. Een groot deel van de zaal ging helemaal bananas. Het sfeervolle einde van het nummer werd opgevolgd door de lange duistere solo van Jordan en John die het nummer The Ones Who Helped To Set The Sun van het allereerste album 'When day and dream unite' inluidde. Na uiteraard volmondig meegezongen te hebben werd Caught in a Web gespeeld waarbij wederom een hoofdrol voor toetsenist/gitarist was weggelegd; de solo in het midden die ze precies hetzelfde spelen hadden ze wat aangepast waardoor de gitaar als een keyboard klonk en het keyboard als een gitaar.



Nou, wat er toen gebeurde ging alle perken te buiten; de drumsolo van Mike Portnoy.
Normaal heb ik het er niet zo op maar deze drumsolo was so weird en ultiem. Deze man had een drumstel staan met TWEE stoeltjes en kon gewoon van het ene naar het andere stoeltjes al drumsoloënd lopen. Tussendoor kijkend naar de camera (en ernaar spugend. ) Niet voor niets dat deze drummer meerdere malen tot beste ter wereld is uitgeroepen. (net als gitarist John Petrucci en bassist John Myung )



Nou ja, ik zal het vanaf hier kort houden; Caught in a Web, The Great Debate, Vacant en Stream of Consiousness werden subliem gespeeld waaruit ik nu schrijvend eigenlijk kan concluderen dat op het nummer Endless Sacrifice de gehele nieuwe CD is gespeeld!
Na een korte stilte klonken de eerste tonen van het numnmer Pull me Under (1992), het nummer waar Dream Theater ooit de eerste clip van opnam. Op zich kan ik dit nummer thuis niet meer echt horen omdat dit m'n eerst DT-nummer was die ik helemaal op m'n gitaar uitzicht maar de zaal reageerd al zó enthousiast en het nummer werd ook weer zo vol overtuiging gespeeld dat het eigenlijk wel het hoogtepuntje van de avond was!
Na het nummer namen de bandleden kort afscheid, verdwenen en gingen de lichten op donker. Het publiek riep om meer en na een paar minuten klonken de eerste tonen van het pompeïsche laatste nummer van de nieuwe CD; In The Name of God. Nu moet u weten dat het nummer naast achterlijk moeilijke zang (erg hoog) dé solo van gitarist Petrucci bevat en vol verwachting keek ik uit naar het moment dat die solo gespeeld zou worden! Toen het dan uiteindelijk zover was stond het kippevel me even tot in de nek en verstomde de zaal.



Na het nummer ging het licht weer op zwart en mochten we weer even wachten tot het állerlaatste nummer van de avond en tevens Dream Theater's beste nummer ooit Metropolis prt I werd ingezet. De zaal barste los in vreugde en de laatst ontlading voelde je door de zaal heen gieren toen dit geniale nummer ten uitvoer gebracht werd!

Al met al een onvergetelijke avond en het ultieme bewijs dat muziek beter en beter wordt naarmate je dieper graaft.