Verslag van Hernan Cattaneo & Nick Warren, 11 augustus 2013

Nog geen 2 ½ jaar terug maakte ik voor het eerst kennis met de progressive scene (John Digweed) en aangezien maat houden geen sterke kant is van mij ben ik inmiddels wel een kleine 100 feesten verder waarvan dit de 5e keer Hernan was. Een beetje verwend ben ik dus wel.
En zo ging ik dus met hooggespannen maar wisselende verwachtingen naar deze “Touch at Sea” der progressivefeesten. Vorig jaar op Woodstock had ik het na 3u eigenlijk wel gehoord. In de B>B met Nick Warren@Ade 2012 vond ik Nick helemaal geweldig en Hernan daar wat minder bij afsteken en ook de laatste keer in Panama (13/4/2013) begon ik me pas na drie uur te vervelen. Pas? Ja, voor mij is het met een uurtje meestal wel bekeken omdat ik vind dat verreweg de meeste dj’s dan in herhaling gaan vallen. Alles draait voor mij dus om afwisseling. Een feest dat op alle aspecten geweldig is, heb ik nog zelden meegemaakt. Wel kan een feest op onderdelen geweldig scoren. Muzikaal was dit echt buitencategorie geweldig! Het leek dit keer of Nick en Hernan het beste in elkaar naar boven haalden, wat een verschil met hun gezamenlijk optreden vorig jaar. Waar het er in de trancescene om lijkt te gaan, iedere minuut weer een “muzikaal orgasme” te bereiken met simpele trucjes, werd dit door de heren zorgvuldig en langzaam, goed gedoseerd opgebouwd. Het is inmiddels dinsdag en ik ben nog aan het na-genieten.
Was er dan niks mis? Natuurlijk wel want zoals ik al zij: het perfecte feest bestaat niet. Prijsbeleid Woodstock heeft wel mijn grens bereikt; €20,= entree terwijl de feesten 5 jaar terug nog gratis waren, €4 voor een biertje wat in Amsterdamse clubs maar de helft is. Parkeren is in Amsterdam goedkoper dan in Bloemendaal. De happy hardcore klanken van de buren waren vaak erg storend. Zelfs nadat bij Woodstock het volume op oorverdovende sterkte werd gezet. Mensen zet dat geluid toch eens een paar strepen zachter. Nou heb ik ondanks aangemeten 25dB oordoppen tóch nog een piep in mijn oren.
Zonder ook maar 1 keer op Ibiza te zijn geweest had ik tóch wel een Ibizagevoel, dansen in het zand bij de ondergaande zon. En wat is dat zwaar! Na 7 uur voelt het zand als kauwgom aan. Om 23.30u had ik geen benen meer, binnen was het bokvol en het geluid slecht. Genoeg is genoeg bedacht ik me toen en ben toen met veel moeite via het kauwgomstrand naar de camping gelopen. Moe maar voldaan kon ik daar na een bakkie koffie zó mijn bedje in rollen. Zó relaxed.