Verslag van A day at the park, 23 juli 2011

Als ik de voordeur open doe is er regen. Toch weerhoudt mij dat er niet van in een zomers shirt de reis naar Amsterdam te ondernemen. Onderweg krijg ik gelijk, want de zon breekt door in een lucht met prachtige wolkenpartijen. In Amsterdam-Zuid valt de eerste serieuze regenbui. Of ik geen jas bij me heb wordt er gevraagd. Nee, want een jas is onhandig op een festival. Je kunt niet uit je dak gaan, voor je het weet is een jas te warm en waar laat je hem dan. Aangekomen bij het Land van Bosse is er een regenbui. Onder de bomen wachten tot de bui over is en dan door naar het festivalterrein. Aan alles is gedacht. Toch mis ik de vlonders bij het hoofdpodium en niemand weet waar de onvolprezen plastic poncho verkrijgbaar is. Dat is dan van later zorg, want het is droog en dus liggend op een fatboy luisteren aar Dennis Ruyer. De platenkeuze is goed, maar er wordt amper gemixt. De deejayset is nauwlijks een deejayset. De eerste picknickmanden zijn in het veld en die beantwoorden niet aan mijn verwachtingen. Bij een picknickmand denk ik aan broodjes met ham en kaas en melk of vruchtensap. Deze picknickmand bevat echter naast een picknickkleedje tarwebiscuits, een zak chips en smeerkaas met daarbij een bellenblaassetje, verzorgingsprodukten en reclamemateriaal. Wie wel eens een station binnenloopt weet dat er voor het originele idee van de picknickmand een goede invulling mogelijk is. Iets om over na te denken.

Enigszins afwachtend sta ik vooraan bij het podium. Of het nog gezellig is wordt mij gevraagd. Ja, maar echt los gaat het pas met Remy. Hij is de verrassing van dit festival. Geen kille techno, maar beats en sound in the mix. Twee uur lang vormen de beats steeds de basis voor het ontstaan van een klanklandschap waar de warmte en de energie van af spatten. Good old Remy brengt het publiek in beweging en zorgt voor een goede aftrap van A day at the park. Twee uur later is het tijd voor Dennis Ferrer. Voor mij het moment om even rond te lopen en en passant het podium from Amsterdam with love mee te nemen. Dit tweede podium ziet er eenvoudig maar mooi uit met hier wel houten vlonders voor het podium. Er heerst een intieme sfeer. Picknickkleedjes op het gras, standjes met eten en drinken en kraampjes met snuisterijen die het festivalgevoel verhogen. Deejay Dollkraut onderstreept dit geheel met warme techhouse

Met een beker lekker versgeperst sap weer terug naar Dennis Ferrer. Zijn sample-house kan mij nog steeds niet boeien. Don't you want me van de Human League uit de jaren tachtig kan daar niets aan veranderen. Dan door met Housequake. Het duo Roog en Erick E die als duo voor een housequake kunnen zorgen. Dit keer valt het echter tegen. Als alternatief het terrein nog wat verder verkennen voor eten en drinken. De pizzapunten doen het goed. Voor de variatie bij het tweede podium wafel met chocolade en slagroom eten. Daarna water drinken als voorbereiding op de twee grote namen die nog gaan komen.

Er wordt mij een poncho aangereikt. Dat is net op tijd, want de regendruppels zijn dikker en hardnekkiger. Het is echter tijd voor John Digweed en dan is geduld een schone zaak, want John Digweed neemt de tijd. Met chirurgische precisie worden de beats en sounds aaneen gesmeed om dan precies op het juiste moment het publiek in te knallen en John Digweed te doen vlammen. John Digweed is de beste deejay van dit festival al is het alleen maar omdat hij in zijn set geen moment aarzelt en nergens rommelig klinkt.

Ondertussen wordt dit festival tot een poncho-party en een regendans is onontkoombaar, maar je blijft staan voor de deejay die vooral in Australïe draait en nu a day at the park is. Carl Cox is de constante factor in Techno en dat laat hij horen in het eerste uur. Veel warme beats, maar helaas weinig toegevoegde sounds. Carl Cox is toch de soundmixer die het altijd spannend weet te houden. Aan het begin van het tweede uur laat hij dat ook horen. Technosounds van het hoogste niveau worden toegevoegd. In het laatste uur van a day at the park onstaan er dan een aantal festivalmomenten met veel energie en publiek dat door het dak gaat. wel steeds in een poncho-party, want de regen wil maar niet ophouden.

Het festival wordt afgesloten met vuurwerk dat in de lucht te zien is en regen die tegelijkertijd met bakken uit de lucht valt. Tijd om het terrein dat inmiddels is veranderd in een modderpoel in de stromende regen te verlaten. Dankzij de inzet van andere bezoekers kan ik meteen de bus vinden en vertrekken in de richting van het station. In Amersfoort is een bed beschikbaar. Wanneer de volgende dag blijkt dat het weer nog slechter kan kijk ik terug op een geslaagd festival.