Iets wat ik ook zeker geleerd heb in het afgelopen jaar, is dat je niets voor niks krijgt, maar je moet ook zeker niets voor lief nemen of voor vanzelfsprekend aanzien. En juist dat laatste dat is iets dat veel mensen helaas toch wel eens vergeten.
Ik hou namelijk van mijn leven, en alles wat erin zit. Ik heb misschien zo nu en dan wel de verkeerde beslissingen genomen en er zijn ongetwijfeld ook dingen die ik liever anders had gezien. Maar uiteindelijk heb ik er helemaal geen spijt van, want het heeft me gebracht naar waar ik nu ben. Dus al met al heb ik helemaal niks te klagen, in tegen deel: Ik heb alles te vieren! Ik heb het leven te vieren.
Het afgelopen jaar ben ik begonnen op precies dezelfde plaats als waar ik dit jaar ben begonnen; namelijk op Sensation Dusseldorf, in het Esprit Arena. Bij aankomt in het Esprit Arena, trof ik helaas heel wat anders aan dan afgelopen jaar. Misschien kwam het omdat ik door de weersomstandigheden wat later arriveerde, maar toen ik hier aan kwam trof ik een grote ongeorganiseerde chaos aan. Een chaos die ontstond doordat er geen, of in ieder geval een slechte wegwijzing was richting de juiste ingangen. Maar ook de sleutelbalie voor de lockers waren veel te klein, onderbemand en verkeerd opgesteld, waardoor 30 minuten wachten op een kluissleutel geen uitzondering was.
Eenmaal binnen was het overigens ook niet echt beter gestroomlijnd. De diverse deuren richting de Arena waren onderverdeel in ingangen en uitgangen. Maar vreemd genoeg werd de mensenmassa die via de ingangsdeuren de zaal wilden betreden, halverwege weer tegen gehouden door de beveiliging. Blijkbaar probeerde men hiermee de toestroom naar de zaal een beetje te beperken. Maar in mijn ogen creëerde de organisatie daarmee juist een chaos. Want als bezoeker betaal je tenslotte geen €75,- om vervolgen met z'n allen in een rij te gaan staan wachten. Met als gevolg dat men langs de tribune over de stoeltjes naar beneden klom, om op die manier toch nog iets van het feest mee te kunnen maken.
Nadat ik met veel moeite door deze vreemde taferelen heen was, en de dansvloer bereikt had, was ik toch wel weer toe aan een lekker koud drankje. Aan de bar werd ik jammer genoeg wederom onaangenaam verrast. Want na dat het maarliefst 20 minuten duurde om een bestelling voor twee cola’s door te geven, bleek het ook nog dat ik daar maarliefst €4,50 per stuk voor moest betalen. Door de jaren heen is de ongeschreven regel van maximum consumptieprijs vastgestel op zo'n €2,50. Iets waar de meeste organisaties zich al jaren lang aan houden. Zelf de organisatie van Armin Only heeft de prijs van €3,- in 2008, in 2010 weer terug gebracht naar €2,50. Dus €4,50 vind ik buitengewoon schandalig. Zeker wanneer deze cola van het merk Red Bull nog niet eens lekker smaakt. Maar goed, “geld moet rollen” zeggen ze wel eens, en je zal zo nu en dan even moeten drinken, dus die €4,50 zal je toch moeten betalen.
Dit was voor mij inmiddels de 4e keer dat ik op Sensation was geweest. In 2008 in Amsterdam, in 2009 in Amsterdam en Dusseldorf en ook 2010 heb ik dus hier in Dusseldorf afgesloten.
Iets wat me in de aanloop naar het feest al opviel was dat er geen herkenbaar thema was. Geen onderwaterwereld zoals in 2008 en geen Alice in Wonderland zoals in 2009. Maar uitsluitend de slogan “We Celebrate Life With House”
Naar mijn idee waren het juist deze thema's, omringd door een perfect geregisseerde show die Sensation elk jaar weer tot een spektakel maakte. Dit aspect was iets wat er dit jaar in grote maten aan ontbrak. Het was een onsamenhangend geheel, met een uiterst tegenvallende show.
Het moment van de jaarwisseling, was ook een moment waar ik heel erg veel van verwacht had. Afgelopen jaar was dit best mooi. De vlindervleugels aan de zijkant van het podium klapte uit, en hierop werd het aftellen van 10 tot 0 geprojecteerd.
Dit jaar was het hele moment vrij onopvallend aan me voorbij gegaan. Ik stond op dat moment zelfs op de tribune zodat ik een volledig overzicht had over de zaal. Op enkele schermen zag ik wel dat er vanaf 30 terug geteld werd naar 0, maar dat viel voor de meeste mensen niet eens op, want de muziek ging nog steeds door, en er was ook geen MC die ons op het aftellen wees. Bij het bereiken van 2011, waren er 4 of 5 vuurwerk knallen, een klein beetje confetti en wat CO2 rook, en het was vervolgens weer voorbij.
Hiervan brak echt mijn spreekwoordelijke klomp. Want van een organisatie als ID&T en een concept en naam als Sensation had ik toch echt veel en veel meer verwacht. De sensatie ontbrak wel degelijk op deze Sensation. Zo ook tijdens het zo genoemde “laser moment” tijdens de mix, halverwege de avond. Oké, het waren veel lasers, die van alle kanten van de zaal, richting het midden schenen, maar ook dit zag er vrij chaotisch en ongecontroleerd uit. Helemaal niet synchroon met de muziek en met elkaar.
Ik ben als trance liefhebber de laatste jaren hoofdzakelijk voor de show naar Sensation gegaan. De muziek en de DJ’s spraken me nooit niet echt 100% aan. Ik zal ook dit jaar niet echt kunnen oordelen of de DJ’s voor hun doen goed of juist slecht gedraaid hebben, want de meeste heb ik nog niet zo vaak gehoord en gezien. In mijn ogen waren in ieder geval Fedde le Grand, Sebastian Ingrosso, Joris Voorn en 2000 and One de beste. Van hen heb ik het meeste genoten, vanwege hun melodieuzere stijl dan bijvoorbeeld de eentonige Mr. White.
Zoals ik al zei ging ik dus eigenlijk meer voor de show hierheen, maar deze viel me echt heel erg tegen. Daarnaast was alles gewoonweg nog slechter geregeld dan afgelopen jaar. Al met al heb ik me toch nog wel goed vermaakt, maar dat is iets wat ik tenslotte zelf in de had heb. Of ik volgend jaar nog terug keer is overigens nog maar de vraag. Misschien ga ik het 12 Maart nog een keer in België proberen, om een beter vergelijk te kunnen maken, maar zoals ik het nu ervaren heb was dit zondermeer de slechtste editie van de laatste 3 jaar. De gene die er dit jaar voor het eerst bij waren, zullen ongetwijfeld een mooie avond gehad hebben, maar voor de gene die weten hoe het ook had kunnen zijn, was dit toch echt teleurstellend.
