Het begon allemaal in April, Anouk wilde graag naar I Love Techno, op haar verjaardag! Dat kan! Kaartjes geregeld, een busreis geregeld heen en terug en mensen meegescharreld. De groep bestond uit Anouk - house-feestbeest, Ritchie Stein – house (& vroegah gabber)feestganger, Nadia Bodifee – eerste echte feest, Ardan Guldemeester – wel eens met mij naar een klein technofeestje geweest maar houdt stiekem meer van house, Guy Cornips – Emo, en ikzelf – vanallesfeestbeest maar vreet voornamelijk techno. Wij zijn allen collega’s van elkander en het werk bleek ons ontzettend gemist te hebben achteraf…
Het was zaterdagmiddag rond half drie toen ik eindelijk klaar was met alle huishoudelijke geneuzel. De tijd begon te dringen want om kwart voor vijf moesten we ons melden bij de bus die aan de Geusselt op ons zou wachten en om vijf uur zou vertrekken. Graag wilde ik nog even de stad in om enkele attributen te kopen die op een feest als I Love Techno niet zouden misstaan. Ook moest ik nog een paar pakkies peuken halen. Rits versierd om met mij mee te reizen. Toen de sigaretten gehaald waren bij het tankstation en we de stad in wilden rijden was alles potdicht. Een snellere manier om in de stad te komen was via de bus, bedachten wij ons en dan konden we allicht in ene keer doorgaan. Dus werd ook Guy opgetrommeld en die was rond half 4 klaar. Snel de auto terug thuis zetten en de tickets nog niet vergeten! Een enkeltje richting de Geusselt zou mogelijk zijn met de bus als we binnen een uur op de volgende zouden stappen, dat moet wel lukken =)
In de stad (Maastricht uiteraard) aangekomen rond 15:50 uur snel naar het Panhuis om de nodige fluorescerende bandjes/ staafjes te kopen, daarna pinnen en op naar de bus die ons naar de Geusselt zou brengen… Maar de bus kwam maar niet, en kwam maar niet… Omdat het nu wel al erg laat begon te worden probeerden we een taxi aan te houden, maar die was echter al bezet. Toen zagen we de stadsbus toch nog opduiken en sprongen we erin. De buschauffeur keurde onze tickets echter af omdat we niet binnen het uur waren overgestapt
‘Ja doei, zo lust ik er nog wel een paar, jij bent gewoon veels te laat’ zei ik tegen de buschauffeur met een beetje een boze toon. ‘Nee’ antwoorde deze op zijn beurt, ‘ik ben zelfs een minuut te vroeg’… Ja gvd, konden we nieuwe kaartjes kopen. Het begon al goed Gelukkig hadden onze medefeestgangers de partybus tegengehouden, als we niet op tijd waren geweest, maar dat waren we gelukkig nog wel. De dubbeldeksbus (geregeld door Guido Colaris aka. Sequential) stond daar gelukkig nog te wachten. Ik zag enkele bekende gezichten waar ik bijna nergens de naam bij kon verzinnen. Wij zaten in het onderste gedeelte van de bus. De lol begon nog voor het vertrek toen Guido een kleine bijdrage ging inzamelen voor de buschauffeur opdat in de bus gerookt mocht worden. Ik gooide al mijn kleingeld wat ik nog had in de zak en uiteindelijk mocht gerookt worden. Toen de bus vertrok sloeg de motor af, waarop iemand riep ‘moeten we ook nog een bijdrage leveren aan de benzine’? Nee dat hoefde niet. Er kwam al gelijk pompende techno uit de speakers van de bus (Sequential & Loy @ de Nachtapotheek). Het grote feest speelde zich boven af, maar na een half uur zette de chauffeur bij ons het geluid uit omdat hij er knotsgek van werd! Nou dan ons zo maar even amuseren. De busreis duurde langer als gepland, mede door de slechte weersomstandigheden.
Toen we aankwamen ben ik uit de bus gesprongen en het was fies koud, bovendien moest ik piesen en met mij ook nog enkele anderen, daar stonden we dan in een rijtje. Op een gegeven moment kreeg ik een naar gevoel over mij heen, ik voelde me niet superlekker, maar dat zou wel overgaan als we eenmaal daar waren. Guido wist gelukkig welke kant we opmoesten en dus hem maar gevolgd, toen we hem uit het oog verloren gewoon de menigte gevolgd en die bracht ons tot bij de ingang. Onderweg vond ik het vervelend als iemand tegen mij sprak, ik had maar vier pils gehad en een beetje, maar het ging toch niet helemaal. Bij de ingang aangekomen ging het eigenlijk vrij snel. We waren heel snel binnen en toen we binnen waren zag ik tot mijn verbazing dat er gefouilleerd werd. Dat was twee jaar geleden toch niet, toen kon je met rugzakken en al naar binnen. Ik was een beetje bang dat we op de terugweg met een halflege bus zaten, maar gelukkig werd er eigenlijk toch niet gefouilleerd. Een paar mensen die je aankeken, maar verder nergens aan voelden of iets dergelijks. Enfin we waren binnen, hoefden niets op te hangen en waren dus klaar voor de strijd. Wit-shirt, custom made met de tekst ‘Spacecase’, ik had een zonnebril bij me, een vampiersgebit en van die lichtgevende bandjes. Ik was in ieder geval klaar voor de strijd!
Toen we eenmaal door de gang waren, kwamen we uit in de Chill-out en daar werden even de ogen uitgekeken. Doorgelopen naar de grote zaal waarbinnen zich de White-Room bevond. Eerst bonnen kopen en toen richting eetkraampjes. Ik voelde me nog steeds niet helemaal top, maar het ging al beter. Een hapje eten zou mij goed doen en gelukkig hadden zijn mijn lievelingskostje: Pasta Bolognese. Ik kreeg echter geen hap door mijn keel *letterlijk* en heb dus alles maar weggemieterd. Toen iedereen klaar was met eten liepen we richting de Orange Room.
Rond half 9 liepen we in de richting van de Orange Room waar Dubstepicoon Joker aan het draaien was. Pompende beats uit de speakers en ik had niet gedacht dat de donkere Purple-style zo bruut klonk. Hij draaide enkele bekende Dubstepplaatjes waarvan ik de titels niet ken, maar die echt iedere Dubstepper wel kent als hij ze hoort. Verder draaide de man ook Drum & Bass ertussendoor in de vorm van The Prodigy – Spitfire. Ook gewone hitjes als Major Lazer – Pon De Floor en Daft Punk – Aerodynamic klonken door de speakers. Het echte hoogtepunt kwam echter toen Jokertje ‘Snoop Doggie Dog’ ging draaien gevolgd door N.E.R.D – Everyone Nose! WOOOW de hele zaal zong mee en ging helemaal los.
Daarna was het de beurt aan de frontman van de DubPolice, ‘The Dopest Ghost In Town’, oftewel koning Dubstep: Caspa maakte zijn opwachting, vergezeld door ‘the mouth of Dubstep’ MC Rod Azlan. Hij draaide veel donkerder als The Joker, eigenlijk had ik het precies tegenovergesteld verwacht. Tijdens Pukkelpop draaide Caspa namelijk heel commercieel en was er veel ruimte tot meeblairen. Het enige nummer dat ik tijdens I Love Techno herkende was eigenlijk zijn nieuwe plaat ‘Back For The First Time’. Ritchie en ik gingen helemaal los op deze twee Dubstep-Dons, maar de rest amuseerde zich duidelijk iets minder.
Omdat het inmiddels al rond half 11 was leek het een goed idee om even naar buiten te gaan, nog effe chillen en nu wel proberen te eten! Gelukkig lukte dat met frieten beter. Ik dacht nog wel even terug te kunnen gaan voor Magnetic Man, maar Guy attendeerde mij erop dat Underworld om half 12 begon en niet om 12 zoals ik dacht. Ik vertelde de rest van de groep dat ze konden doen wat ze wilden: meegaan met mij en Guy naar Underworld,of het eigen plan trekken waarbij ik de Orange Room adviseerde voor Crookers en Bloody Beetroots. Omdat bij de Green Room, toen nog bezet door Allen Alien, een klein rijtje stond besloten ze voor de laatste optie te kiezen. Een plaats en tijd afgesproken bij het gebrek aan bereik en dit bleek pas half drie te worden, namelijk na Technasia. De rij van de Green was eigenlijk wel redelijk snel opgelost en Allen Alien bouwde haar eigen feestje. Ik vond haar zacht, maar wel lekker draaien. Eigenlijk te zacht voor een opwarmer voor Underworld, maar deste harder kwamen zij dan straks in. Toen haar set was afgelopen werd het podium opgebouwd voor een van de grondleggers van de Rave en Techno-scene.
Ik had de mannen in 2008 al even gezien, maar wilde ze nu toch wel helemaal zien. Ik liet een geplande meeting bij de Red Room schieten, er zouden allemaal wazige mensen uit Zuid Limburg bij elkaar komen om de altijd sterke Chris Liebing te zien draaien en met elkaar dan een gezellig dansje te wagen. Aanvankelijk was ik bang dat ik hier spijt van zou krijgen, want Underworld heeft net een nieuw album uit (Barking, dat mij eigenlijk een beetje tegenviel) en ik was bang dat Underworld stond te popelen om deze nieuwe tracks ten gehore te brengen en deze dan niet in de smaak zouden vallen. Gelukkig heb ik er achteraf geen spijt van! Underworld speelde subliem met veel bekende plaatjes erdoor, je zou bijna vergeten hoeveel goede nummers ze eigenlijk hebben. Het hoogtepunt was wel – net als 2 jaar geleden – de Mash-up van Rez en Cowgirl! Heerlijke uitvoering weer! Ze beukten er hard Rez in en toen de vocalen erin kwamen kwam een Trance-climax nieuwe stijl. Ik was bang dat dit het was en de melodie van Cowgirl uitbleef. Gelukkig was dat niet het geval: ik deed mijn zonnebril op, vampierstanden in en ging helemaal uit mijn dak. De melodie van Cowgirl klonk hard toen ‘And I’m Waiting For Love’ gezongen werd. Wauwie wat een climax
Ook draaide deze helden nog 2 Months Off, Always Loved A Film (van het nieuwe album), en nog een paar platen die mij bekend in de oren klonken. Vlak voor het einde zijn wij weggegaan om naar de Red Room te verplaatsen, nadat ik van Guy geld had geleend om van de sanitaire voorzieningen gebruik te maken (mijn kleingeld was op aan de rookregeling in de bus en had enkel nog 50 euro). Het einde van Underworld is over het algemeen toch iedere keer wel heel erg voorspelbaar en als ik Born Slippy nog wil horen zet ik mijn mp3-speler wel op…Daar in de Red Room was Chris Liebing nog steeds aan het knallen, maar vond hem deze keer wel erg eentonig. De bass stond hard en overheerste over de hele zaal, toch ging het publiek helemaal uit zijn dak. Het was niet eens erg druk dus konden we ver doorlopen tot bijna vooraan. Het was wel echt snikkelheet en Guy houdt toch niet zo van die rauwe techno als hij gedacht had. Enfin wij besloten om maar eens een kijkje te nemen in de Blue Room, waar een andere Live-act was namelijk Goose. Het klonk zeer goed en deze mannen draaiden zeker beter als ik verwacht had, maar toch greep het mij niet zo. We besloten toch nog even te blijven om vervolgens naar Technasia te gaan. Technasia draaide aanvankelijk rustig, maar uiteindelijk maakten ze in de tweede helft toch de verwachting waar: hard, hoog tempo, energie… knallen! Bovendien zagen we nog twee grappige figuren die verdacht veel weg hadden van Mario en Luigi! Ik besloot dat dit best een mooi idee was voor Carnaval: Mattio en LuiGuy…
Toen was het bijna half drie en dus tijd voor Ardan, Ritchie, Nadia en Anouk om de groep (Guy en ik) terug te vinden… Eerst even wat drinken halen, via een shortcut door de White Room (even Deathcrew 77 van de Bloody Beetroots checken (viel tegen)) en op naar de Coca Cola-inrichting. Het viertal was echter niet op de afgesproken plek en dus werd, tegen de wetenschap dat niemand bereik heeft in, getracht hun te bellen. Ardan… niets… Nadia… niets… Anouk… ‘Hallo’… Ze bleken in de Chill-Out te zitten. Enfin wij naar de chill-out toe. Daar bleken ze al een tijdje te zitten en het enige waar ze nog geweest waren was de Red Room – eventjes. Toen kwam Peter, nog een collega, aangesprongen, met ontbloot bovenlijf liep hij ons pardoes toevallig tegen het lijf. Toen hij weer verder ging feesten wilde ik ook langzaam aantstalte maken om verder te gaan.
Guy wilde weer met mij mee, evenals Nadia en de rest volgde uiteindelijk ook. Het werd wederom Green Room waar Booka Shade (live) hun opwachting zou maken… De sfeer zat er echter niet heel erg goed in, toen Anouk, Ritchie en Ardan zich na een klein kwartiertje weer ergens anders gingen begeven. Waarheen? – naar buiten! De groep + Nadia bleef weer alleen achter en Booka Shade draaide heel erg leuk. Er werd even gesmst (door mij) en ‘gepinged’ (door Nadia) met de thuis achergebleven Mick, die bij een vriend thuis zat om daar te feesten. Toen we toch bezig waren hebben we ook nog even contact opgenomen met Olaf en die verscheen niet veel later. Booka Shade speelde vele bekende klappers zoals Night Falls en Mandarine Girl. De afwezige sfeer leek steeds beter terug te keren en toen Booka Shade aankondigde nog maar een plaatje te mogen draaien hoopten Olaf en ik vurig op Body Language. Even leek het erop, maar toen kwamen er vreemde klanken in het liedje… Of wacht, het is het toch! BODY LANGUAGE! O Laf Techno en ik schreeuwden het uit van vreugden. Enfin, wij los Bam!
Ik herinnerde mij dat er twee jaar geleden een rookruimte was en wel buiten, bovendien had ik eerder op de nacht het bordje externe rookcorner zien hangen. Na Booka Shade was het tijd om even af te koelen. Bovendien had ik geen geld meer voor de toiletten dus dat kon makkelijk buiten. Vervolgens richting Yellow gehupst, de enige zaal waar ik tot dat moment nog nooit geweest was (ook twee jaar geleden niet). Daar zou de liefdesdokter zijn elektronische pilletjes gaan voorschrijven. We waren benieuwd, want de setjes van Lektroluv zijn altijd wel goed, soms een beetje standaard, maar daarom des te herkenbaar en het gaat zoals altijd flink los daar. Vandaag was dat anders: Het ging zeker wel los, maar standaard was de set zeker niet. Hij draaide de elektro nog vuriger, de bassline stond nog harder en de drops waren nog dieper. De plaatjes waren niet zo herkenbaar en het geluid in de zaal viel tegen. Heerlijke set, maar net iets te diep voor de commercieel ingestelde newbies onder het publiek.
Na een tijdje verliet Olaf ons weer omdat zijn Bob naar huis wilde… Nadia, Guy en ik besloten om nog maar even wat eten te gaan halen en nog voor de laatste keer bonnen scoren alvorens wij zouden afsluiten bij Pierre. Het eten was snel op, en ook de drankjes gingen erin, na even geïnventariseerd te hebben bleek dat we nog 9 bonnen samen hadden en dat was goed voor 3 red bulls. We bleven even zitten omdat Pierre nog niet bezig was en ook omdat we gewoon moe waren. Een kleine 10 minuten voor aangang zijn we toch de zaal ingelopen, de bass stond nog steeds hard – net zoals bij Chris Liebing. Guy en Nadia bleven in eerste instantie een beetje stilstaan, net als ik overigens en daarop besloot ik dat het beter was om naar voren te lopen zodat we net iets meer meegezogen zouden worden door de nog maar weinig fut hebbende menigte. Toen begon Pierre, hij opende zijn set met MMM – Nous Sommes MMM! Wat een bereklapper is dat nu weer! Ik had hem wel al eens gehoord, maar ik had niet verwacht dat hij live zo goed klonk. De track heeft iets oldschoolsachtigs over zich en kreeg echt gelijk de mensen weer in beweging. Guy kon op zich nog wel even door, maar Nadia en ik waren na een minuut of 20 Pierre echt helemaal op. Wij besloten terug te gaan naar de bus, maar niet voordat we een poging hadden gedaan om het I
Jupiler-logo te fotograferen. Toen dit enkele malen achter elkaar mislukte zijn we toch maar vertrokken, temeer omdat ik een uur eerder van Anouk een smsje had gekregen dat ze al in de bus zaten. Tijdens de terugweg naar de bus kon ik mij de heenweg niet meer herinneren. Ik was goed de weg kwijt. Wel herinnerde ik me de rijen bij de pendelbussen van twee jaar eerder, die echt uren lijken te duren als je er midden instaat. Verder doorgelopen langs een hotel met aan de zijkant een vijver. Enkele helden besloten te gaan zwemmen. Toen we eindelijk op de busparkeerplaats waren was het even zoeken naar de bus, maar die bleek ver achterdoor te staan en na een stukkie lopen vonden we hem terug. Daar zaten Anouk, Ritchie en Ardan al bijna te slapen dus we moesten even wat leven in de brouwerij brengen. Op de een of andere manier had dit tot gevolg dat er naar mijn mening een bedrukte sfeer ontstond. Gelukkig kwamen er steeds meer mensen terug en kwam er leven in de brouwerij! Allerlei wilde verhalen deden de ronde. ‘Heb je Mario en Luigi gezien? Ik had gevraagd of ze paddo’s hadden’. ‘Een wazige vent, onderweg naar het terrein verloor zijn kaartje en ik heb het opgeraapt en hem gevolgd en vervolgens zijn eigen kaartje terug verkocht’… Haha… Toen de buschauffeur toiletpapier ging zoeken werd het helemaal mooi: ‘Ben je op zoek naar pillen, want die heb ik gewoon in mijn zak!’ Geweldig… Helaas moesten we even wachten op een gast die het kaartje van de garderobe had verloren. Toen hij zijn tas terug vond, en tot in detail vertelde wat erin zat moest alsnog een heel formulier worden ingevuld waardoor de bus vertraging had. Toen hij terug was konden we gelukkig vertrekken.
Omdat ik niet heel lekker kon zitten/ liggen kon ik maar weinig slapen. Om de haverklap moest ik me gaan verhangen. Maar uiteindelijk heb ik toch wel even mijn ogen dicht kunnen doen. De reis leek sneller te gaan als de heenweg ondanks de hevige regenval en de verzopen wegen. Toen we zo rond Luik waren werd ik wakker, maar viel opnieuw in slaap en werd wakker ter hoogte van het AZM, zo ook de rest van de crew, met uitzondering van Anouk, dus die ook maar nog niet wakker gemaakt. Ritchie was misselijk en vroeg of ik het zakje aan de stoel kon doorgeven, dat maar gedaan. Het ging allemaal nog goed en vlak voordat we uitstapten ook Anouk maar wakker gemaakt. Toen we uitstapten bleek Ritchie lijkwit te blijken. We liepen langzaam maar zeker richting de Mac, waar we op Guys jarige papa wachtten om Ritchie, Guy en mij op te halen. Uiteindelijk gebeurde er niets met Ritchie maar meldde zich wel ziek op maandag. Ach ja dat krijg je na een zware nacht. Ik schoof bij mijn ouders aan het ontbijt aan, maar kreeg niets naar binnen gewerkt. Daarna ben ik naar mijn bed gegaan, we schrijven half 11 en heb geslapen tot een uur of 5… heerlijk! Nu heb ik nog steeds spierpijn, nekpijn, pijn aan mijn voeten etc… ik heb dus goed mijn best gedaan
Resume: Het was een mooie editie, veel te doen geweest en zeer goed geamuseerd. Voor het eerst eens alle acts uit een time-table gezien en zelfs nog eentje meer. Het was warm in de zalen, dus iets meer verkoeling zou de volgende keer welkom zijn. De muziek stond redelijk goed afgesteld. De toiletten buiten de zaal was jammer en het feit dat je ervoor moet betalen was ook een tegenvaller als je geen kleingeld hebt. De modderpoel in de chill-out kan de organisatie niets aan doen en mensen die klagen dat ze moesten wachten voor een zaal: Be on time! Je weet zelf, zoiets hoort erbij. Als je niet op tijd je kaartje koopt is het uitverkocht, als je niet op tijd in de zaal bent is ie vol, simpel. De dj’s die ik heb gezien maakten er echt een feest van en ik heb nergens hoeven wachten. Prijs van drank viel redelijk mee, prijs van eten eigenlijk ook wel. Verder heb ik niet zo heel veel kleine kinderen gezien zoals andere mensen wel beweren, maar ik heb wel heel veel mensen afgevoerd zien worden. Boeiend, is hun eigen probleem. Veel gekke, spacende mensen, dat wel. Kortom, het was gezellig!
