We zouden er 2 nachten verblijven en op vrijdag er al naar toe gaan. Dan konden we er een leuk weekendje weg van maken en de 2 steden ook nog even kunnen bekijken.
Op vrijdag avond aangekomen zijn we eerst nog even bij CentrO in het nieuwe centrum van Oberhausen gaan kijken. Daar was een hele rij aan gezellige restaurants en barretjes. Helaas kwamen we er daar ook achter dat het op zondag allemaal daar gesloten zou zijn (de winkels in ieder geval) dus we besloten de volgende dag daar eerst nog even te gaan shoppen voor dat we de trein naar Duisburg zouden pakken.
Op zaterdag dus eerst nog even kort in het winkel centrum gelopen en daarna (via het hotel) door naar de treinen. Het was 14.26 uur toen onze trein vertrok, het ritje zou maar 6 minuten duren en de voorgaande jaren waren we ook altijd zo rond die tijd in de buurt van het festival terein. Dat is altijd goed gegaan, de Loveparade is altijd voor ons het feest van het jaar!
Bij het uitstappen op het perron zagen we direct de borden om naar de Loveparade te gaan, dat leek nog goed geregeld. Uit het station gekomen zagen we een Politzei wagen die best hard dance muziek aan het draaien was via de megafoon. "Leuk, zouden ze ook bij ons moeten doen!" dacht ik toen nog. Het viel me al wel op dat er wel heel erg veel blikjes en flessen op de grond lagen. Hoeveel mensen waren hier al voorbij gekomen dat er al zoveel lag? Sommige mensen hadden gewoon moeite om overeind te blijven omdat ze de voeten bijna niet goed neer konden zetten door de grote hoeveelheid aan (glazen)flessen en blikjes.
Aangekomen bij het winkelcentrum werd de stroom naar links door gestuurd, alleen wij herkende de stad opeens… Hier zijn wij eerder geweest!
Leuk om dan nog eens bij dat ene tentje een ijscappuccino te gaan drinken. Dus we wurmden ons door de kleine opening tussen de hekken die daar stonden om naar de winkelstraat toe te kunnen gaan.
Na de cappuccino zijn we opzoek gegaan naar de parade. Op een gegeven moment zag ik een truck met mensen er op en lekkere muziek. D’r op af!
Helaas bleek dit 1 truck te zijn die dwars op de weg stond en dus geen parade vormde. Maar t was er wel gezellig enzo. Toch zijn we verder gegaan op zoek naar de parade en vonden een opstopping van mensen. “daar ga ik niet instaan hoor…” was onze eerste reactie. En zijn ff op een stoepje gaan zitten om te wachten tot deze enorme mensen massa een beetje weg zou gaan.
We raken in gesprek met een paar andere rotterdammers en 1 van deze gasten krijgt te horen (via een vriend aan de telefoon, die zelf op een truck zit) dat we bij een oud treinstation moeten zijn. Oke, dus we moeten wel door die mensen massa…
Omdat we even hadden gewacht was toch al wel een groot deel van de mensen massa er doorheen dus sluiten we toch maar achteraan.
Na een poosje zijn we binnen. Alleen na een stuk lopen komen we bij de volgende opstopping.
Daar is het ook al zo vreselijk druk! We voelen al snel mensen achter ons aan drukken en besluiten uit de rij te gaan. Dan maar weer even wachten hoor. Intussen zie ik dat het al 15.45 uur is. Gaan we er nog komen?
Ook hier word het aantal mensen langzaam aan een beetje minder en we zien dat de rij nog maar een meter of 2 is. Als we naar achteren kijken zien we weer zo’n grote golf mensen aan komen. Snel dus maar in die rij, dan valt het nog mee aan wacht tijd!
Mooi, nu zijn we dan toch binnen? Helaas niet. Even verder op is de volgende trechter sluis. Maar hier zien we een bord staan met het Loveparade reglement. Dit zal dan vast de laatste rij zijn, hopen we. We besluiten aan de linker kant van de rij aan te sluiten, daar loopt het nog redelijk door. Er loopt een hek langs de rij waarlangs mensen terug aan het lopen zijn die van het festival terug komen. Velen waarschuwen ons dat het daar een gekkenhuis is en dat we terug moeten gaan, wat moeten we daar nou weer van denken? Dat hebben we nog nooit mee gemaakt. Ondanks dat bijna iedere persoon die terug loopt dat naar ons schreeuwt en gebaart, blijven we toch verbaasd staan. Is het een grapje?
Deze rij lijkt behoorlijk vlot te verlopen en we zijn zo binnen. Hehe, dit gaat er op lijken, Loveparade, here we come! We lopen de tunnel in en kijken naar alle verklede vrolijke mensen. Al snel staan we weer stil. Terwijl de massa achter ons aan groeit beginnen wij ons minder lekker op de plek te voelen. Het is weer te druk, dat gaat niet goed…
Op een gegeven moment zien we mensen over hekken heen klimmen en een heuvel omhoog klimmen. Deze mensen worden eerst nog terug gestuurd door de politie. Maar de mensen willen er uit en gaan aan de hekken hangen die uiteindelijk omvallen. Als vele mensen de heuvel opklimmen besluiten wij er achteraan te gaan. Boven aangekomen kunnen wij het festival terrein wel zien, maar niet bereiken. Er staan allemaal hekken en beveiliging voor.
Een hele stroom mensen loopt wel door. Maar voor ons is het niet duidelijk of je dan juist weg gaat van het terrein of er juist op kan komen.
We willen niet het risico lopen er vanaf te gaan en besluiten weer de tunnel in te gaan nu het daar weer rustig is. (ik denk dat het toen rond 17.00 uur was)
In de tunnel gekomen kon je op een gegeven moment naar links waar de weg omhoog liep en ook daar stroomde het weer helemaal vol. Al gauw waren we helemaal ingebouwd en het werd benauwd. Ik zag mensen omhoog klimmen, anderen applaudisseerden toen hij boven was. Een beveiligings mannetje pakte gauw zijn portofoon om collega’s er bij te roepen. Terwijl de jongen probeerde zijn vrienden ook omhoog te hijsen kwam de politie om ze weer terug naar beneden te sturen, terug de drukte in… Ongelofelijk…
Het was te druk en te vol. De stemming werd grimmiger en ik wou eigenlijk gewoon maar rechts om keert maken. Maar hoe? Er stonden al zo vreselijk veel mensen achter me…
Ik weet niet hoelang we daar hebben gestaan terwijl we maar af en toe een beetje naar voren konden schuifelen, maar uiteindelijk waren we dan toch echt op het festival terrein!
Het eerste wat mij nu opviel was: wat is het hier rustig… Helemaal niet druk…
Maar erg lang heb ik er niet bij stil gestaan, ik was veel te blij met de ruimte die we eindelijk hadden!
Ja bij het hoofd podium was het wel druk, maar daar zijn we niet echt naar toe gegaan nu we eindelijk een beetje de ruimte hadden.
De trucks konden makkelijk rijden door de mensen heen en we genoten van de muziek ,het weer en de mensen. Het was gezellig! Links en rechts maakte we een babbeltje met mensen over hoe rot het was om binnen te komen, van het drama wist nog niemand…
Het viel me wel op dat de muziek zachter stond dan de vorige jaren.
Verder konden we niet begrijpen dat ze voor deze “bodem bedekking” hadden gekozen. Het waren de keien die altijd op het spoor liggen met zwart en bruin roest er nog op. Hier wil je echt niet vallen en je enkel verzwikken is hier wel erg makkelijk. Ook stootte ik later mijn voet tegen een dikke metaal kabel die nog 5 cm schuin uit de grond uitstak… Je zal maar met je teenslipper hier tegen aan stoten!
De af en aan rijdende ambulances zagen we ook op de afgezette snel weg (waarom konden we niet zo het terrein bereiken, vroegen we ons af). Maar we bedachten dat het met die drukte in de tunnel, de hitte en het slechte terrein niet zo vreemd was dat er wat lichte gewonden zouden vallen. “Slecht geregeld hoor” zeiden we nog.
Rond een uur of 20.30 zag ik een gemiste oproep van thuis. Maar terug bellen lukte niet (konden ze niet wat extra tijdelijke GSM masten neer zetten, was onze eerste gedachte). Dan eerst maar even een biertje halen en even naar de wc. Perslot konden we ons niet voorstellen dat het echt dringend zou zijn…
20 minuten later kregen we het thuisfront aan de telefoon. ‘ja, hier goed hoor, leuk feestje’ begonnen we mee. En toen kregen we het te horen… 15 doden…. Heel veel gewonden… Dat meen je niet! Direct maar gevraagd of zij verder het thuisfront op de hoogte wou brengen voor als wij verder geen telefoon verbinding meer konden krijgen.
En zelf meteen weer verder gaan bellen om mensen te vertellen dat het met ons goed ging. We hoorden dat ze het nood nummer ook al hadden gebeld, maar daar onmogelijk doorheen konden komen. Er bleek al een behoorlijke poos enorme paniek te zijn in Nederland…
Even later kwamen dan ook alle paniek smsjes alsnog van iedereen binnen. Wat moeten zij in onzekerheid machteloos hebben zitten wachten. Maar wij hebben gelukkig nog kunnen laten weten dat het met ons goed ging, vele anderen niet…
De lol van het feest was er toen eigenlijk wel van af. Het voelde heel onwerkelijk aan. Ook al hadden wij tig keer het gevoel dat het mis kon gaan, bij ons in de buurt was alles wel goed gegaan.
Langzaam aan realiseerden wij ons dat wij ook in die tunnel waren rondom het genoemde tijdstip dat de paniek verder op in die tunnel uitbrak. Hoeveel geluk hebben we gehad dat we een paar keer zijn blijven wachten… Hoe anders had het af kunnen lopen…
Om 21.45 uur besloten we het laatste statiegeld blik nog even in te leveren en maar weg te gaan. Als de terug weg net zo slecht was geregeld, dan konden we de grote massa maar beter voor zijn. Want er waren nog heel veel mensen lekker aan het dansen, waarschijnlijk zonder dat ze ook maar iets van het drama hebben gehoord…
We moesten door de nooduitgangen terug, de andere route was afgesloten. Hier werden we langs een hek helemaal terug gestuurd terwijl we dan via de andere kant van het zelfde hek de afstand dan nog een keer zouden moeten lopen. Bij elkaar zeker een kilometer om. Om mijn zere voeten wat te spare vragen we aan een agent netjes of we door het hek mogen in plaats van nutteloos omlopen. De agent was zeker niet van plan om ons door te laten, net zo min als zijn collega’s die we verderop nog aanspraken. Waarom we zo om moesten lopen wilden ze ons niet vertellen. We snapten er niets van. Eenmaal van het spoor terrein af wilden we rechtdoor, we waren 500meter van het station af. Maar dat mocht niet. Weer moesten we een heel stuk omlopen. Bij het station aangekomen werden we weer tegen gehouden. Het zou er te druk zijn en we moesten wachten. Mensen waren moe en waren het omlopen al goed beu. Maar we bleven dan maar weer braaf wachten…
Toen we door mochten zagen we de posters hangen dat de dienstregelingen waren veranderd. We vroegen hoe we bij Oberhausen moesten komen. We werden doorverwezen naar spoor 10/11.
Bij spoor 10/11 mochten we niet naar boven. Nee, we moesten door lopen naar het einde van het station, naar buiten lopen en twee maal links af slaan. We hadden nog niet genoeg omgelopen zeker…
Aan de andere kant aangekomen werden we weer tegen gehouden door agenten. We zagen hekken staan en mensen die aan deze zijde het station binnen wilden gaan, maar dit niet mochten. Toen wij melden dat we naar Oberhausen moesten, mochten wij er wel langs. Ik had erg te doen met de anderen die ook naar huis toe wilden gaan, maar er niet door mochten richting station…
Het was weer een end lopen, maar we kwamen uit bij het zelfde deel als waar we met de trein waren aangekomen. Alleen was het nu prop vol met dringende mensen die richting het perron probeerde te komen. De trap was vol en de hele toegang tot die trap was ook helemaal vol…
Moedeloos gaan we op een stoepje zitten. We komen hier niet weg… Niet met de trein in ieder geval, de rij werd niet minder en er was totaal geen doorstroom. Het stond helemaal vast. Intussen was het al 23.30 uur.
We besluiten agenten dan maar te vragen waar de eerst volgende taxi standplaats is, we willen hoe dan ook terug naar het hotel. De agent vertelt ons dat die op 2km afstand is!
Maar hij vertelt ons ook dat 200 meter verderop ook bussen naar Oberhausen gaan. (konden ze dat niet eerder vertellen?)
Bij die bussen was het heel rustig en deze gingen naar verschillende steden. We stappen in de bus naar Oberhausen en hebben nog zitplek ook! Gelukkig dat we geen treinkaartje hadden gekocht! De bus was gratis
Bij het vertrek zit de bus wel goed vol en als we weg rijden zien we een enorme mensen massa richting de bussen lopen. Ik denk dat het toen pas bij meer mensen op kwam om verder te kijken, want er werd zeker niet omgeroepen dat er bussen waren in gezet (nee, liever al die mensen op die trap naar het perron laten wachten!).
Ik ben bang dat wij er net op tijd weg zijn gekomen en dat het daarna vechten werd voor een plekkie in de bus…
In het hotel kijken we het duitse journaal en de filmpjes op internet… Dan zien we pas hoe erg het is en hoeveel geluk wij hebben gehad…
Totaal verslagen door al het leed en vol onbegrip over de organisatie, rijden we zondag al veel eerder dan we van plan waren, weer terug naar huis.
