Nadat voor ons de eerste optie; de Melkweg in Amsterdam, sneller uitverkocht bleek dan de flessen Bacardi bij mij op de hoek, moesten we toch alternatieven gaan zoeken. Na een beetje rondspeuren op internet (door de maar tot reisleider benoemde: Schnjoep) kwam een geniale optie ten tonele; de Wembley Arena te Londen. Nou klonk deze optie dermate vet dat meerdere mensen tegelijk zich bij de groep voegde en door een uitvallende persoon kon ik gelukkig dit heuglijke feit toch nog meemaken.
De tijd kan soms langzaam gaan als je naar iets vets uitkijkt, zo leken de weken ook zeer traag te gaan tot de dag 16 April. Totdat je ineens op Woensdagavond 15 April beseft: 'wow we gaan gewoon morgen The Prodigy zien in Londen' Met deze gedachte viel ik in slaap en werd de volgende ochtend 5.55 wakker gebuzzed door de wekker; het was Londen time, here we come baby!
Het plan was om bij de Burger King op Schiphol te meeten rond 8.00. Nou waren de meesten daar binnen een zucht, maar ikzelf en nog een paar reisgenoten hadden toch nog een uur a anderhalf uur voor de boeg tot Schiphol dus besloot ik om half 7 te vertrekken. Even werd het nog spannend doordat er een aanrijding was bij station Delft en ik dus moest uitwijken naar Rotterdam, om daar uiteindelijk toch rond half 8 te vertrekken richting de luchthaven.
Om 8.15 strompelde ik de roltrap op ( een tafereel wat wel eens vaker daar gebeurd(e) maar dan niet in nuchtere toestand
) en meette de crew bestaande uit: Schnjoep en Sjaak, Cleo en Remco, Probiej, Liena, Mike, Nicky, Nance, Hans, Tijm ( Clown ) en ikzelf; Mark.Nadat Mike en Nicky te laat waren
konden we richting de gate, die na enig speurwerk gevonden werd. We waren al wat aan de late kant maar toch moesten Clown en ik nog even onze dranklust op orde brengen en haalden een flesje Bacardi voor in Londen. Helaas moest deze geseald en wel in de tas blijven dus konden we er nog niet van snoepen in het vliegtuig. Om half 10 vertrokken we dan eindelijk en vlogen de Noordzee over. Na wat korte veiligheids-instructies keek de Engelse stewardess meerdere malen met een dodelijke blik naar Mike aangezien hij bezig was met Geer en Goor imitaties. Nadat de instructies voorbij waren keek ze nogmaals met een vuige blik van: wacht jij maar ( op de terugweg gebeurde dit wederom trouwens 
) Een mooi detail in het vliegtuig was nog dat Schnjoep in zijn portomonnee keek voor kleingeld en er een klein zakje hash uit zijn knip rolde die er onbewust nog in zat en dus safe door de douane was gekomen ( hoezo de beveiliging op Schiphol is lek
) en we dus mooi nog wat te smoken hadden in Londen.Om half 10 plaatselijke tijd en dus een klein uurtje vliegen later landen we op Stansted Airport. Na het uitstappen stonden we voor een 'lift' te wachten,maar nadat die open ging bleek dit de deur naar de transfer van de vliegveldhal, erg makkelijk
Aangekomen bij de douane werden we begroet door een uiterst 'vriendelijk kijkende' Engelse dame en hoorden we ineens geschreeuw van de 5 mans-posse uit Gelderland ( bestaande uit o.a Niels en Vr!dz ) die ook aangekomen waren vanuit Eindhoven. Inmiddels was de groep dus nu al uitgebreid tot 17 man Hollands tuig
Het eerste wat gedaan werd was het pinnen en zoeken naar een coach voor de resterende trip naar Londen. Na eerst een half uur voor lul te hebben staan wachten op de verkeerde plek ( al spotten we wel een Ton Ojers imitator
) liepen we naar de goede plek waar we de bus in doken voor een rit van anderhalf uur richting hartje Londen. Uiteraard ging dit schoolreis gewijs met de nodige geluidsoverlast en loos gebrabbel, flink er doorheen zitten en het meezingen met de klanken van Imca Marina, je moet wat om de tijd te doden. 
Anderhalf uur later om 12.15, hobbelden we de bus uit, zeiden topboi Martin the busdriver gedag en liepen naar de eerste de beste pub voor wat te eten en te drinken. Ook namen we hier kort afscheid van Cleo en Remco die zich even gingen opfrissen bij hun logeeradres van een vriend in Londen. De pub 'Shakespears' was de lul en met de hele Hollandse delegatie kwamen we binnen. Iedereen bestelde zijn of haar portie en uiteraard ging de alcohol er lekker in zo net na het middaguur. Zeker lekker ging de alcohol er in bij een oudere man, klaarblijkelijk had deze al aardig wat pints achter de kiezen want hij mistte een tree en rolde als een bowlingbal langs onze tafel, stond op en liep de trap af naar de wc. Wat Hans en mij de hele trip nog verbaasde was dat we de man nooit meer boven hebben zien komen
Na de honger en dorst gestild te hebben gingen we op zoek naar het hotel en hadden we dus een metrokaart nodig voor het uiterst vage kleurensysteem in de metro's ( a.k.a Tube ).
Na meerdere malen verkeerd rijden waren we dan toch eindelijk op het goede station; Bayswater, waar we nog even puzzelden naar een route voor naar het hotel en uiteindelijk hadden we deze gevonden.
Eindelijk konden we dan even kort liggen en de benen uitgebreid rust geven voordat we de stad gingen verkennen en ons voorbereiden op het concert van de avond.
Uiteraard heb je ( als je met een grote groep bent ) andere intresses en dus splitste de groep zich wat op om wat te gaan ondernemen. Ikzelf besloot met Jolien, Sjaak, Hans, Probiej en Clown een beetje door de stad te zwalken en wat pubs in te duiken. De rest van onze groep besloot naar het Emirates stadion van Arsenal te gaan. ( Na de foto's gezien te hebben was dit ook erg dik ). Ergens in de stad meetten we Cleo en Remco weer en dus besloten we maar alvast weer terug te gaan naar het hotel aangezien we rond 6 uur met elkaar af hadden gesproken. De Gelderse posse had zich elders in de stad verstopt maar kwamen we rond de tijd van verzamelen toevallig weer ergens tegen.
In een pub vlakbij ons hotel besloten we op de rest van de groep te wachten voor iets te eten.
Na een flinkse laag te leggen mixten we nog even een fles baco voor en stapten we rond 19.15 in Baker Street op richting de Wembley Arena. Vreemd genoeg ging in beschonken bui alles ineens vlekkeloos qua metro en dus ging dit kleine tripje voorspoedig. Uiteraard werden tijdens de hele trip al de nodige meidjes gespot.
Om tien voor 8 stapten we met de gehele crew metrostation Wembley Park uit en het eerste uitzicht wat we hadden was een opdoemend Wembley Stadium, een fantastisch zicht wat de hele loop naar de Wembley Arena onze aandacht hield.
Na de vele handelaren ontweken te hebben alsof we een rallyparcours bewandelden was daar dan de Wembley Arena. Eerst moesten we allemaal even slikken toen we de enorme rij zagen, gelukkig bleek dit de rij voor de ground, en dus niet voor de seats die wij hadden. Die rij was namelijk een héél stuk korter en dus waren we binnen een kleine 5 minuten binnen.
Uiteraard moest een herrinering voor thuis mee en scoorde een ieder zijn merchandise en natuurlijk de drank voor mee naar de zitplaatsen. Wat al opviel met de deuren dicht was het megageluid, maar toen we de tribune opliepen werden we half weg geblazen door een muur van geluid. Hulde voor deze toko was er nu al.
Het voorprogramma bestond uit Dizzee Rascal en Dj Herve waarbij eerstgenoemde de spits afbeet. Na lang zoeken naar onze seats bleken deze bezet
en dus gingen wij brutaal op lege plekken zitten en genoten van Dizzee Rascal die nummers deed als; Stand Up Tall en eindigde met de geniale nieuwe track van hem en Armand van Helden; Bonkers 
Toen Dj Herve aan zijn korte setje begon kwam de steward aan met een groepje mensen op wiens plek wij zaten en wij dus weer moesten verkassen, enigszins pissed off kregen we een korte woordenwisseling met hem, maar kregen wij (intimiderend als we zijn) toch onze eigen plekken nadat de mensen die daar zaten weg moesten, en zo hoort het
Herve draaide puik spul waaronder zijn edit van Fake Blood - Mars afgewisseld met dubstep en nog meer vuige electro, erg lekker opwarmertje voor de hoofdact van de avond; The Prodigy, waar we uiteindelijk allemaal voor kwamen.
Klokslag 9 uur gingen er sirenes af, de lichten uit, een enkele stroboscoop zweefde door de Arena en een luid gejuich van duizenden mensen deed de zaal trillen. De klanken van World's On Fire ramden door de zaal heen en de non-stop madness was begonnen. Overal in de zaal waar je keek zag je mensen losgaan, over elkaar heen springen, totale gekte zoals ik dat nog nooit meegemaakt had. Madness en dikke props voor de Engelse crowd die boven alles zwaar beleefd bleef en super aardig.
Vele hits van het nieuwe album ( Warriors Dance, Take Me To the Hospital, Omen, Invaders Must Die ) maar ook de oude vertrouwde hits (Poison, No Good, Diesel Power, Smack My Bitch Up, Firestarter, Jericho ) passeerden de revue.
Toen Run With the Wolves werd ingezet ging het al helemaal los, een massive pit op de achterste tribune werd ingezet en er was zelfs door de security geen stoppen aan, mensen doken van vijf rijen hoger op de pit in, en alles ging super vrolijk en iedereen hielp elkaar
fantastisch om te zien Toen MC Maxim Reality zei dat het ongeveer 300 graden was binnen ( idd het was bloed en bloedheet ) vroeg hij de mensen 'to Breath' dit was duidelijk het teken voor de gelijknamige track waarop nog een dubstep remix volgde. Een fenomeen wat je steeds vaker in Engeland ziet; dubstep remixes.
Uiteraard werd afgesloten met good old: Out of Space die echt door iedereen massaal werd meegezongen
Vreemd genoeg werd er niets gespeeld van het album genoemd in de eerste alinea, wat ook wel duidelijk aangeeft dat dit niet hun beste werk was ( al had niemand bewaar gehad als Girls of Spitfire langs kwam
)Nadat de hele groep elkaar buiten weer compleet tegenkwam waren we het er allemaal duidelijk over eens, dit was werelds! Nog half nagenietend nog een poster gescoord en compleet gaar van 2 uur non-stop springen, losgaan en compleet bezweet liepen we terug naar de tube.
Na Cleo en Remco gedag te hebben gezegd liepen we naar het hotel. Aldaar een paar baco's genomen, sommigen een joint. En na wat loos gebrabbel doken we de mand in om te slapen, althans dat was het plan, was het niet dat Clown een fanatiek snurker is en Jolien een prima dubstep imitatie kon snurken.
Deze hele snurkwedstrijd lang besloten Probiej en ik maar een beetje harder te gaan praten boven de decibellen uit wat leidde tot een zoektocht van een uur naar de naam; Neurocore
waarna we toch maar in slaap vielen.De volgende dag ( Vrijdag 17-04 ) moesten we om half 11 uitchecken en besloten we daarvoor om nog maar even te douchen en een ontbijtje te pakken. Het stelde allemaal niet vrij veel voor, maar was genoeg om even een geroosterd bammetje met jam en een bak koffie te nemen. De rest zou later bij Starbucks ook nog een bak nemen, en ik dus even op me gemak kon douchen.
De groep splitste zich nog even voor wat laatste goodies te halen, dingen te bezichtigen, een extra ontbijtje te scoren of een pub in te duiken en om 1 uur spraken we af op Baker Street om onze coach terug naar Stansted Airport te pakken.
Bepakt met alle goodies en een fles gemixte baco reden we terug naar de luchthaven en na een strenge controle waar zelfs een baby in tijgerprint pakkie werd onderzocht ( waar Mike en ik helemaal stuk om gingen ) zaten we weer in het vliegtuig.
Binnen 40 minuten waren we alweer in Amsterdam en was de trip voorbij, een wereldervaring rijker zei iedereen elkaar gedag en tevreden maar ontzettend voldaan van de trip stapte ik 20.00 thuis binnen en zette een cd op, van welke artiest dat was mogen jullie raden, maar ieder nummer bezorgde me keer op keer kippenvel.
Ik wil dan ook iedereen bedanken voor het gezelschap, dikke props voor de gezelligheid onderling ( notabene hadden een paar elkaar nog nooit gezien, drank verbroedert zullen we dan maar zeggen
) en uiteraard Schnjoep en Sjaak in het bijzonder voor het op poten zetten van deze gruwelijke onderneming.Ik zeg: spring em effetjes!
