‘Ja, dat klopt, ik wou ook, maar ja, het feest was er niet. Maar anders was ik natuurlijk wel gegaan’!
Aangezien ik zelf altijd een gruwelijke hekel heb aan mensen die doen alsof ze ergens heen gaan (alsof je er dan ‘bij hoort’ ofzo) en vervolgens (altijd) met een kut smoes aan komen zetten waarom ze dit keer niet gaan, zou mij dit dus absoluut niet gebeuren, dikke lul!
En eindelijk kwam daar het geluid van Q-dance. Helaas geen Qrimetime dit jaar, maar Qountdown! Een nieuw concept? Ach nee, zelfde feest, andere naam! En wat boeit die naam ook, zolang het geluid maar goed is en er hard geknalt kan worden!
Alleen wie wil er mee? Daar was ik al vrij snel achter, namelijk niemand. En das toch een beetje lastig dan. Maar aangezien ik vroeger van Peter Jan Rens heb geleerd dat je nooit op moet geven besloot ik het nog een keer te proberen, maar dan een beetje anders. Een klein ‘feestje’ thuis, paar goeie vrienden erbij, genoeg bier, het afgelopen oud en nieuw flink afzeiken en dan nóg maar een keer voorstellen. En wat voor positieve uitwerking alcohol heeft is ongekend. Nu wouden ze allemaal, als we maar met z’n allen gingen! De positieve werking van alcohol vermindert drastisch als er een tijdlang geen alcohol genuttigd wordt, waardoor de kans bestond dat ze de volgende ochtend wakker zouden worden en toch niet zoveel zin hadden om naar Amsterdam af te reizen. En daarom besloot ik om direct kaarten te bestellen. MUAHAHA! Nou konden ze niet meer terug! Op deze manier kwam het dus toch nog goed, we (ik) ging(en)!
Maar dan het thema. Gala. M’n eerste reactie was direct: ‘Welke boerenlul gaat er nou in z’n nette kleren lopen stampen’? Deze jonke dus mooi niet, de groeten ermee! Waarom weet ik niet, maar na een tijd lang nadenken over dit thema leek het me toch eigenlijk wel stoer. Een keer wat anders. En met oud en nieuw mag dat natuurlijk helemaal, want standaard is ook maar zo gewoon. Om de simpele reden dat ik met bijna alles op het laatste moment begin, kon ik de stad 3x aflopen om een geschikt outfit bij elkaar te schrapen. Zo vlak na kerst is alles wat gepast is namelijk vrijwel uitverkocht. Uiteindelijk toch wat gevonden, uiteraard bij de winkels waar ik als eerste was geweest. Zwarte blouse, zilvergrijze chilet en een witte stropdas. Samen met m’n donkere spijkerbroek en zwarte air maxen vond ik dat er toch aardig uitzien.
Eindelijk is het dan zover, 31 december. Eindelijk? Fuckin’ hell, het was al half 4! Over iets minder dan anderhalf uur moest ik in de bus zitten naar de stad, want de laatste trein naar Amsterdam Bijlmer ging om kwart voor 6!
Dat ik tot half 4 in m’n bed lag, was dit keer niet te wijten aan mijn opstaan-probleem als het niet noodzakelijk is. De vorige avond/nacht een afsluitende borrel met je voetbal-team blijkt niet bevorderlijk te zijn voor je drang om op te staan. Helemaal niet als er een Nintendo Wii aanwezig is, wat toch best verslavend blijkt te zijn.
Na anderhalf uur haasten haal ik de bus, waar ik op m’n gemak de laatste kledingstukken aan kan doen, waar ik thuis - na het eten - geen tijd meer voor had. Ik ben namelijk ook wel zo’n lul dat ik een paar mooie spaghetti slierten inclusief saus weet te deponeren op m’n schone en nette kleren en ik deze daarom maar niet allemaal aantrek als ik snel moet eten.
De treinreis was aardig snel achter de rug, aangezien deze erg gezellig was. Oh wat hadden we zin in dit feest, sinds de aankoop van de kaarten hadden we het er vaak over gehad. Hoe vet dit ging worden en hoe hard wij al die sukkels gingen uitlachen die zouteloos hier in onze woonplaats oud en nieuw gingen vieren (en echt, dat is zouteloos).
Op station Bijlmer verricht ik m’n laatste goede daad van het jaar, door aan een groep dames te vragen of die handtas in de trein misschien van hun is, waarop 1 v/d dames weer gillend naar binnen stuift om d’r tasje op te halen
Eenmaal binnen in de HMH en na het ophangen van de jassen kan het feest eindelijk beginnen. Wie wanneer draaide heb ik vanavond niet helemaal in de gaten gehad, zonder timetable. In het begin zijn we links voorin de zaal beland, waar de rest grotendeels de hele avond is blijven staan stampen. Zelf ben ik niet zo van het op 1 plek blijven staan. Een beetje stampend door de menigte heen gaan vind ik helemaal super, al moet daar natuurlijk wel de ruimte voor zijn, en gelukkig was die er van tijd tot tijd ook zeker. Heb me in beide zalen echt prima vermaakt en heerlijk lopen knallen. Aantal toffe mensen tegen gekomen om mee te ouwehoeren, al heb ik het idee dat de sfeer beter kon (moet toch wat te zeiken hebben, nietwaar?).
De hele avond lang heb ik mensen voorbij zien komen met overheerlijke raket-waterijsjes in hun mond, waar haalde toch iedereen die ijsjes vandaan? En omdat die mensen van alle kanten kwamen, was ik er met mijn verwende hoofd alweer vanuit gegaan dat er Ola-mannetjes rondliepen met zo’n mooie koeltas achter op hun rug inclusief vlaggetje (die vlak daarvoor nog op de pakjesdrager van hun fiets was bevestigd). Maar die mannetjes kwamen maar niet. Toch maar een keer vragen waar ze dan die ijslollies vandaan haalden, waar ik het antwoord kreeg wat ik natuurlijk zelf ook had kunnen bedenken, gewoon op de gang! Ik besloot samen met een maat dan maar direct zo’n ijsje te halen en ik was zo blij als een kind dat ik het (jawel, echt waar) één-na-laatste ijsje had!
Ik vond de DJ’s vanavond erg lekker draaien, al ben ik blij dat ik dit keer Dj Fausto niet heb hoeven horen. Deze vent vind ik een ronduit waardeloze dweil die mijns inziens beter in een softere scéne kan gaan draaien.
Vanaf 22.00 tot 04.00 ben ik uitstekend los gegaan op de gevestigde namen, in beide zalen.
Blij dat ik af en toe nog een stroef plekje heb kunnen vinden in de Rabo lounge, anders was ongetwijfeld enkele malen vol op m’n smoel gegaan. Van 05.00 – 06.00 vond ik de blackbox maar een beetje ongeïnspireerde bagger en ben dan ook maar snel naar Dana gegaan, die ik lekker vond draaien. Zeker het laatste half uur/drie kwartier knalde eruit!
Verder verbaas (en erger?) ik mij elke keer weer over het grote aantal mensen dat stil staat op een feest. Vooraan in de zaal werd aardig los gegaan, maar hoe verder naar achteren hoe dramatischer het werd! Misschien was het enigszins te verwachten doordat mensen in nette kleren kwamen en die niet wouden verpesten, maar het is toch jammer dat dit ten koste gaat van het beuk-gehalte. Of er zijn teveel mensen die denken dat een hardstyle feest een beauty-contest is waar je zo mooi mogelijk moet blijven staan. Of misschien toch dat het een populariteits-receptie is waar je zo cool mogelijk moet zijn? Je gaat in de eerste plaats om te genieten van de muziek en bij mij staat dit gelijk met goed hard los gaan. Het is dan ook teleurstellend om te zien dat de tribune weer vol zat en er dus mensen zijn die snel opgeven! Neem nog een Dextro, een cola’tje en gaan met die banaan! Al met al heb ik mij deze avond super vermaakt, echt goed los gegaan en aan het eind v/d rit een kuit die zo stijf was als een plank hout. Zoals het hoort! Heb weer een heerlijk aantal kippenvel momentjes gehad, monsterlijke nummers waarbij je in een soort roes door de intro naar de climax van het nummer gevoerd wordt, om daarna snoeiharde trillingen van beukende beats door je lichaam heen te voelen en als vanzelf je voetjes door de lucht te gooien.
De terugreis naar het hoge noorden (Groningen) begon in ieder geval als een drama. De trein vertrok om half 8 en ging via Utrecht en ’s-Hertogenbosch naar Eindhoven. Als een kudde losgeslagen buffels werd de trein bestormd, alsof het een voedseltransport tijdens hongersnood was. Met de nodige vertraging en hutje mutje (wel gezellig natuurlijk) kwam de trein eindelijk in beweging. In Utrecht konden we na een kwartiertje wachten overstappen voor de trein naar Groningen.
Om elf uur was ik dan eindelijk thuis en was ik blij dat ik kon douchen, m’n tandjes kon poetsen en heerlijk in m’n bedje kon gaan liggen!
Wens ik bij deze iedereen nog een gelukkig Nieuwjaar en tot volgend jaar, want ik ben er zeker weer bij! Nog 363 dagen… het aftellen is alweer begonnen
