Verslag van Awakenings, 23 maart 2008

Toen ik net binnen kwam wist ik het allemaal even niet. De plek waar ik besloot mijn eerste biertje te pakken was niet al te zorgvuldig uitgekozen door mezelf.
Ik werd op deze plek voornamelijk omringd door personen die ongeveer dezelfde uitdrukkingen op hun gezicht vertoonden als mensen die op het drukste moment van de week hun rijbewijs gaan verlengen op het gemeentehuis. En dit alles met het oude keukengordijn van 'tante Agaat' om hun nek.
Maar toen kwam het moment van verlichting; Carl Craig nam het roer over van Daniel Bell. Ik verwachtte een lange melodieuze intro, maar in plaats hiervan knalde hij gelijk een 'lekkere funk' erin. Mijn vuist ging de lucht in, en 10 minuten later stond het zweet al op mijn voorhoofd terwijl ik zeiknat was van het bier dat ik per ongeluk over mezelf heen gooide tijdens het losgaan.
Vanaf dat moment wist ik dat de almachtige God goede bedoelingen had met deze avond. Ik baande mezelf een weg door de menigte richting de frontlinie. En dit alles terwijl Carl Craig het publiek liet opstijgen. Wat hierna allemaal gebeurde is het beste te omschrijven als "war on the dancefloor". Ik ga er verder ook geen woorden aan vuil maken.
Deze editie zal de geschiedenis ingaan als; "Een onwijs vette party"