Verslag van Chemistry, 15 maart 2008

Bijna 10 jaar nadat onze hoofdpersoon voor het eerst naar Chemistry ging.
Gingen we weer. Deze tussenpoos had een reden.
Immers, toen was het een 'kijken en bekeken worden feest.'
Met hopeloos wachtenden, hopend op een knik van de portier.
Was ik zelf wel hip genoeg geweest, als ik die Vip-kaarten toen niet had gehad?

Maar nu had het feest zich opnieuw uitgevonden.
Het was nu in Paradiso. Juist een plek waar je voor de muziek heen ging.
Maar zover was het nog niet.

Immers eerst moesten we wel nog naar binnen.
Het is altijd een gok bij het indrinken.
Hoe laat gaan we naar naar die oude kerk der vrije gemeente?
Hoe laat gaan we naar Paradiso om de rij te vermijden?
Ook na 40 jaar ervaring is het nog steeds vaak een ramp.
En kunnen we de gevel van het Barlaeus uitgebreid bewonderen.

Maar niet getreurd.
Na 40 minuten konden we de laatste klanken van Isis nog net bewonderen.
Toch leefde het nog niet echt in de grote zaal.
Eerst maar eens een biertje drinken in de chill-ruimte.

Het feest kwam gelukkig wel los.
Green Velvet, die we nog niet eerder gehoord hadden, klonk werkelijk fantastisch.
Echt iets voor om naar een feest te gaan.
Als Techno-liefhebbers hadden we onze vraagtekens bij zo'n clubbie-avond.
Maar dit nam alle twijfels weg.

Het feest werd verder opgefleurd door de mooie dames van Idrinkfair.nl, die ons een rechtvaardige appelwodka schonken. En met dat Russisch water in de maag, kon de hele zaal nog uren heerlijk doordansen.