Myrnaaaa, mijn aller aller aller beste meisje ooit. Samen komen wij overal uit meisje, samen uit...samen thuis. Wij zijn samen sterk en niemand komt tussen ons hé liefjee. ik hou van jou! <33
MOUNIA PAREL VAN NIEUW NEDERLAND
Met de feestdagen kregen we altijd ijs, nu woon je in het paradijs. Groep 5 van de Piramideschool in Zuilen dichtte maandag over Mounia Pravisani-Baabbi. Een massa mensen in wit nam afscheid van haar. De dood kwam ook deze keer als een dief in de nacht. Mounia verongelukte met haar vriendin An Sadhoe op de eerste mooie lentedag. Sting’s How fragile we are kwam uit de boxen. Grote foto’s van deze prachtige vrouw op een scherm.
Mounia was zo’n parel van het nieuwe Nederland. Ze hoorde bij de Marokkanen, de Nederlanders, de Italianen. En ze was young, wild en free. Een leven vol dansen, feesten, reizen. De Rotterdamse meid Mounia maakte zich, 15 jaar oud, los van haar traditionele Marokkaanse familie. Trok naar Utrecht. Ik leerde haar kennen bij haar pleegouders Bernard Tomlow en Catherine Steijn. Een puber die toen al was wat haar zoon Mauro maandag zei: 'Zo vrij als een vlinder, zo heldhaftig als een leeuw.' Op haar brommertje zag ik haar de straat in scheuren. Brutaal, leuk, uitdagend lachen. Snoof het liberale Nederlandse milieu waar ze terecht kwam, op. Zocht de grens. En vond daar een nazaat van een Italiaanse ijsmakers-familie, Moreno Pravisani. Won met hem Ron’s Honeymoonquiz en kreeg twee zonen.
In 1954 waren opa en vader Lio ijssalon Roma begonnen. Op de hoek van de St. Bernulfstraat en de Van Tuyllkade. In 2000 werden Mounia en Moreno eigenaar. Honderdtwintig ijssmaken. Experimenteren met dropijs, kauwgomijs, tomaatijs. Maar ík ging voor hazelnoot! Preciezer: voor de Coupe Hazelnoot Royal. Mounia was een van mijn journalistieke bronnen. Ze informeerde me over de subtiliteiten van de traditionele islamitische cultuur. Ze duidde de trouw van haar ouders’ generatie aan de traditie. En bracht begrip op voor de moeizame kanten van de ‘eer en schaamte’-cultuur. Die botst met de Nederlandse recht-toe-recht-aan eerlijkheid. Altijd proberen te begrijpen hoe het zit. Met imam El-Moumni, met de straaterroristjes, met de positie van de vrouw. Serieus dus. Het gezicht ook van de Astmafonds-campagne.
Ik hoop dat Geert Wilders over Mounia’s geschiedenis leest. Zóveel zorgen hoeft ie zich niet te maken over Nederland
