Meinte

Zonder jou, beter af!


Nieuwsgierig was ik naar je toen ik je voor het eerst aan mijn lippen zette. Van jongs af was je al kind aan huis. Ik herinner me nog onze eerste ontmoeting. In het begin was ik onzeker over je, maar ik had wat te bewijzen tegenover mijn vrienden. Pas wanneer we écht alleen waren genoot ik van je met volle teugen.

De mooiste momenten hebben we samen beleefd en onze ontmoetingen…? Er volgden nog duizenden daar na, maar iedere keer beleefde ik jouw sensatie weer opnieuw.

Als ik ziek was wilde ik je niet in mijn buurt hebben, voorzichtig zocht je altijd toenadering en gentle drukte ik je dan tegen mijn lippen om er achter te komen of ik het misschien verleerd was. Want hoe kon ik nou afscheid van je nemen. Immers, jij was er voor me als we dronken. Ik deelde je met de meeste van mijn vrienden en er waren tijden dat we samen in de kreukels lagen na het stappen. Ik ben van je gaan houden, werd afhankelijk van je en jouw invloed veranderde mijn gedrag en uiterlijk. Als jij er even niet bij was stond ik toch voor je klaar, kwam ik je ophalen, al was het alleen maar om mijzelf te pleassen. Wat een groot ego had ik dat ik met je begon, ik heb je onderschat.

Jouw donkere kant bleef mij parten spelen. Zo donker, dat het mij bijna verstikte. Er zijn momenten geweest dat ik je heb afgezworen en momenten waarop ik je prees. Je hielp me door de stress, dat dacht ik althans. En soms blowde je met me mee als we ontspanning zochten. We hebben heerlijk kunnen keuvelen tijdens diners. Ik onderhield je financieel en zorgde dat je daardoor kon groeien. Je kon er steeds weer anders uitzien, anders ruiken, maar toch bleef ik je zoveel mogelijk trouw.

Op 's winterse nachten scheen je mij bij en kon ik me aan je warmen. ’s zomers gingen we vaak door tot diep in de kleine uurtjes. En als je er een keer niet bij was, dan wist ik dat meteen, en zorgde er voor dat je altijd later nog kon komen. Er was altijd wel iemand bereid om je ergens vandaan te halen.

En toch hebben we de mooiste en meest intense momenten van mijn leven vaak samen beleefd. Ja, het is alsof we samen al een heel leven achter de rug hebben. Maar nu ben je veranderd, ik ben veranderd. Ik maak me nu los van jou. Voortaan onderhoud ik je financieel niet meer en zal je links laten liggen, kreperen voor mijn part, wanneer je vragend naar mij lonkt.

Ik ben gaan inzien dat we langs elkaar leefden. We hebben niet meer dezelfde doelen als toen. Wat begon als kinderspel werd uiteindelijk een dagelijkse sleur. Wanneer ik uit bed stapte kuste je doelloos mijn lippen en voor het slapen gaan wilde ik je altijd dichtbij me hebben. Zelfs mijn huisarts zegt dat we beter afscheidt van elkaar kunnen nemen. Bijna iedereen met verstand zal dit kunnen beamen. Er zijn zelfs middeltjes, om de pijn die je veroorzaakt te verzachten.

Wanneer ik diep bij mijn gevoels te raden ga, ontdek ik dat je niet constructief voor mij bent. Je bent zwartgallig, destructief en zal waarschijnlijk mijn leven gaan kosten als ik nu niet ingrijp. Door jou ben ik er ook ouder uit gaan zien, niet grijs maar vies grauw. Je stinkt als ik je in mijn buurt heb en het liefst druk ik je de kop in wanneer je in mijn gedachte toenadering zoekt. In sommige van je buien sloopte je mijn overhemden, mijn bankstel en zelfs op mijn werk liet je mij dikwijls niet met rust.

En toch weet ik dat met het breken van onze relatie ik mijzelf pijn ga doen. Eigenlijk wil ik toegeven geven aan mijn afhankelijkheid naar jou, de geborgenheid, de fijne belevenissen die je mij geeft. Tuurlijk, ik zal je met respect blijven behandelen, het ligt niet in mijn aard om afstandelijk te blijven en ik denk dat er nog best momenten zullen zijn waarop ik je vertrouwd kan aanraken... maar die momenten bepaal ik vanaf nu zelf. Ik bepaal zelf wanneer ik je mijn warmte wil laten voelen. Schaars zullen die momnten zijn!

Wanneer ik zin in je krijg, beheers ik me en laat me niet meer door je verleiden. Ik weet dat ik bij jou uiteindelijk aan het kortste eind trek, maar ik bouw een ondoordringbare muur om mij heen, trek een rookgordijn op zodat je mij niet kan deren. Tuurlijk zal je altijd aanwezig zijn, er zullen situaties ontstaan waarin je heel dicht bij me in de buurt bent. Dat was je altijd al en dat zal nu niet anders worden. Wat wel veranderd is de kijk die ik op je heb, de indruk... Het enige dat van je overblijft is een stinkend hoopje ellende in een te volle asbak. Ik heb geen respect meer voor je. Nu neem ik nog innig afscheid van je en morgen wijs ik je de deur.

Er blijven altijd mensen zijn die je naar voren willen schuiven en die altijd aan je blijven hangen. Die de schaarse momenten willen delen. Maar ik zal toekijken, kijken hoe jij naar mij keek al die jaren: een makkelijk doelwit en iedere keer wanneer het je gelukt is troost te zoeken bij iemand anders, geniet ik van het moment waarop jij wordt uitgespuugd en vertrapt. Dat is jouw ‘korte leven’ van 4 minuten. Met dit beeld in gedachte zal ik de rest van mij leven slijten. Ik kan niet ontkennen hoeveel ik om je geef. Maar morgen maak ik me los van je. MORGEN STOP IK MET ROKEN!!!!!