Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen van alle klasgenoten
op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte te laten. Daarna zei
ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze klasgenoten zouden
kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat ze achter iedere naam
iets moesten schrijven. De opdracht duurde het gehele lesuur. En aan het einde
van de les moest de opdracht ingeleverd worden bij de lerares.
In het weekeinde nam de lerares van iedere leerling een blad en schreef per
leerling al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad.
Op maandag gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun
lijst. Na slechts korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen. 'Is dat
echt zo?', kon je horen fluisteren, 'Ik wist niet dat ik voor iemand anders
waarde had!' en 'Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden', waren de over
het algemeen gehoorde commentaren.
Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken. Ook wist de
leerkracht niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover
gesproken hadden, maar dat was ook niet het belangrijkste. Die oefening had
zijn effect gehad. De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de
anderen.
Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een oorlogsgebied
en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging.
De kerk was overvol met vele vrienden. Een voor een gingen de mensen die van
hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen hem
zijn laatste eer.
De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem.
Nadat zij daarmee klaar was vroeg een collega soldaat van Mark aan haar: 'Bent
u Marks wiskunde lerares?' Zij knikte bedroeft en zei zachtjes; 'ja'. Toen zei
hij; 'Mark heeft zeer vaak over u gesproken'.
Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Marks
vroegere klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten. Marks ouders
waren blij haar te zien en spraken haar aan. 'We willen u iets laten zien',
zei Marks vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. 'Dit vonden we toen
we door Marks spullen gingen kijken nadat hij gesneuveld was en we dachten dat
u het zou herkennen'.
Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar
geplakt blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer
dichtgevouwen was. De lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad
was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn
medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had.'Wij willen u
hiervoor zeer bedanken, dat u dit gedaan heeft', zei Marks moeder.
'Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd.'
Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares.
Charlie lachte een beetje en bekende: 'Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt in
de bovenste lade van mijn bureau'.
Heleen, de vrouw van Joost, zei: ' Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst in
ons trouwalbum wilde plakken'.
Ik heb mijn lijst ook nog zei Marylin. 'Ik heb hem in mijn dagboek geplakt'.
Toen deed Vicky, een van de andere leerlingen, haar handtas open en haalde
haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen. Helemaal bijeen
geplakt en duidelijk veel gebruikt. 'Ik neem hem overal mee naar toe' zei
Vicky en voegde er aan toe 'Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en onder
handbereik'.
De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en moest gaan
zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien.
In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens
eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo belangrijk
dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn, zeggen dat ze
speciaal, bijzonder en belangrijk zijn. Zeg het ze voordat het te laat is.
Je kunt het op verschillende manieren doen, bijvoorbeeld door deze boodschap
naar hen te sturen. Doe je dit niet dan heb je weer een geweldige mogelijkheid
laten gaan om iets moois en goeds te doen voor deze mensen.
Als je deze brief ontvangt dan is het daarom, omdat de afzender om je geeft en
aan je gedacht heeft. Het betekent dus dat er tenminste één persoon is voor
wie je iets betekent.
Wanneer je te druk bent of het te druk hebt om een paar minuten op te offeren
om iemand dit bericht te sturen dan is dit mogelijk en hopelijk de eerste
keer, dat je niets gedaan hebt om een ander te bemoedigen.
Denk hierom:
Wat je oogst is wat je zaait.
De invloed die je in het leven van een ander hebt komt terug in je eigen
leven. Deze dag zou een gezegende dag moeten zijn en ten minste even bijzonder
als dat jij dat bent.
Voel je vrij om deze bemoedigende brief aan iemand door te sturen.
Stuur deze brief alleen aan mensen die van betekenis zijn voor jou en het
resultaat zal je verbazen.
