Giuseppe Ottaviani - GO!

Ik heb iets met Ottaviani. Kort na de breakup van NU NRG -zijn muzikale verbintenis met Andrea Ribeca lag nog in de papierversnipperaar- haalden we hem met Create naar Nederland. En tijdens dat debuut, tevens zijn eerste solo optreden buiten Italië, gaf hij het begrip energie nieuwe betekenis met een verpletterende liveset. In die tijd mocht ik de man ook interviewen en kort daarop bezorgt hij mij een belevenis die ik nooit vergeet. Op fenomenale wijze betovert hij de Open Air Floor van Nature One, tijdens zijn meesterlijke set is het al langzaam licht geworden en dan komt links van het podium achter een van de bunkers de zon op... Totale gelukzaligheid met tienduizend mensen tegelijk, het is een van mijn mooiste partymomenten ooit.

Het is dan ook niet geheel onbevooroordeeld dat ik voor GO! ga zitten, het solo artiestendebuut van Giuseppe Ottaviani. De man die in 2005 met ‘Freefall’ van NU NRG een nog steeds veelbeluisterd en hooggewaardeerd album afleverde. De academisch en klassiek geschoolde Giuseppe heeft een groot talent voor het creëren van energieke, krachtige en gepassioneerde platen. Niet voor niets haalde VANDIT hem in de stal en werkt stalhoofd Paul van Dyk graag met hem samen, getuige de producties ‘La Dolce Vita’ en ‘Far Away’ die PvD’s album ‘In Between’ sieren. Als remixer werkte Ottaviani ook naar tevredenheid voor hem en voor andere grootheden als Markus Schulz en Ferry Corsten.

GO!

‘One day’. Een typisch Ottaviani intro zoals hij ook zijn livesets begint, maar dan nog een tandje opzwepender. Hoor die drums! Zelden een album zó krachtig horen beginnen, wat klapt dit erin zeg. Met ‘Where I want to go’ en ‘Fallen’ volgen twee heerlijke trancers. De zang in ‘Fallen’ van Faith (Federica Sciamanna) vind ik niet mooi klinken maar muzikaal is het een feest. Hoogtepuntje is het zeer vrolijk stemmende ‘Third dome’ en daarna volgt het bekende ‘No more alone’ met Steven Pickup. De afgelopen maanden platgedraaid door elke trancejock op deze planeet en ik vind ‘m nog steeds waanzinnig. “A sequence of frames. That show what is reflecting in your eyes. A beautiful place. Together with you, looking at sunrise”. Voeg dit bij mijn hierboven beschreven herinnering en je weet dat bij deze track het rijzen der armharen onvermijdelijk is.

Met ‘Thermopile’ duikt Ottaviani de technohoek in om met ‘Unplugged’ richting electro door te schakelen. Wordt het een nieuwe trend dat elk trancealbum ook een paar techno- en electrotracks moet bevatten? Of is dat het zelfs al? Ik ben niet vies van variatie, maar vind het in deze mix twee vreemde eenden in de bijt. Het lijkt een ietwat geforceerd uitstapje, temeer omdat daarna de melodieuze zijde van Giuseppe weer liefdevol omarmd wordt in het samen met John O’Callaghan geproduceerde ‘Our dimension’. Weldadige warmte die meer dan welkom is! ‘Silver sand’ straalt en schittert en het meeslepend gezongen ‘Changing ways’ herbergt een prachtige emotie. Hetzelfde geldt voor ‘Love mission’, de met een zalige break gezegende track die Giuseppe samen met Tom Colontonio maakte. ‘Angel’, met de terugkeer van Faith, is een mooie rustige afsluiter. Medeproducent hiervan is Andrea Ribeca, Ottaviani’s voormalige NU NRG maatje. Drie jaar geleden gaf Giuseppe aan dat de twee elkaar uit het oog verloren waren. Blijkbaar hebben ze toch weer contact én maken ze samen muziek. Misschien een NU REUNIE in het verschiet…?

Zoals je weleens een boek hebt dat je niet weg kunt leggen, is dit een cd. Dankzij de continu aanwezige drive blíjf je ernaar luisteren. Giuseppe Ottaviani’s gemixte solo-album is krachtig, energiek, explosief en meeslepend. GO is GrandiosO. Ik zeg gáán met die Italiaan!

Score: 84/100


www.giuseppeottaviani.com
www.vandit.com