John O'Callaghan - Never Fade Away

Vanaf 2004 maakt hij langzaam naam met enkele prima producties en remixen die door vrijwel alle bekende DJ’s in hun sets worden verwerkt. Maar sinds zijn immense clubknaller “Big sky” is hij een niet meer weg te denken naam in de huidige trancescene. De plaat vormt in 2007 zijn grote doorbraak en sindsdien schiet ‘s mans carrière als een komeet door clubland: John O’Callaghan. De sympathieke Ier is opgerukt tot de 100 meest populaire DJ’s volgens de jaarlijkse ranglijst van DJ Mag, waarin hij op dit moment de 60e plek bezet. Een toenemend aantal gigs over de hele wereld in steeds grotere locaties onderstrepen die stijgende populariteit. Zijn “Subculture podcast” laat maandelijks horen voor welke platen je John overdag wakker mag maken. En in de studio is hij de afgelopen maanden eveneens druk geweest, onder meer met diverse remixen onder zijn ‘Joint Operations Centre’ alias. Na zijn debuutalbum “Something to live for” uit 2007 is er nu zijn tweede artiestenplaat “Never fade away”. Ik heb er zin in en ‘fade’ niks maar gooi de knoppen vol open!

1-2-3

De eerste track van het album is ook de eerste single die John O'Callaghan van het album trok “Find yourself”. Een heerlijk energieke opener met een lekker scheurende en rollende basslijn. En de prettige stem van Sarah Howells. ‘Looking at life through a loaded gun, you’ll know you find yourself alone’. Nou als dat de toon niet zet weet ik het ook niet meer! Tweede track, tweede single: “Surreal”. Vocaliste Jaren neemt het voortouw in deze warme plaat met redelijk simpele maar effectieve melodie. Dan is het de beurt aan Audrey Gallagher. Het zat er dik in dat JOC de samenwerking met haar opnieuw zocht, zoals gezegd dankt hij zijn doorbraak aan “Big sky”. De opvolger “Take it all away” kan niet aan de emotie van zijn klassiek wordende voorganger tippen, maar dat is ook wel een ondoenlijke opgave. Halverwege krijgt de track versterking van een extra synth en dat komt de plaat zeer ten goede.

4-5-6

De eerste niet vocale track is de coproductie met de Italiaanse halfgod (ja ik ben groot fan van de man) Giuseppe Ottaviani. En “Liquid fire” is een beest van een plaat die barst van de energie en vol zit met typische Ottaviani-geluidjes. Ik wil meer van dit soort platen! En die krijg ik, maar niet meteen. Eerst volgt het wat diepere en zeer melodieuze “Out of nowhere”, gezongen door Josie. De backing vocals zijn daarbij van Jaren, die de lyrics ook schreef. Wat daarna volgt is wat mij betreft een van de hoogtepunten van dit album. Want werkelijk intens mooi is het titelnummer “Never fade away”. Sereen, kalm, zwoel, emotioneel, een prachtige melodie, lieflijke vocals van Lo-Fi Sugar en een gedragen spanning. Wat een subliem tussendoortje.

7-8

Wie denkt dat het daarna los gaat heeft het mis. Het gaat daarna VET los! Eerst is er “Throught the light”, dat JOC samen met Tom Colontonio maakte. Het intro is nog erg rustig en dat sluit goed aan op de vorige track. Maar al snel is er de opbouw en ontrolt zich een heerlijke tranceplaat met prachtige zweefmomenten. En vervolgens… vervolgens breekt de hel los. Te beginnen met zo’n intro waarbij je aan alles voelt dat dit een plaat wordt die volledig uit de bocht gaat vliegen. En dat gaat ‘ie ook. In de gestaag opbouwende break hoor ik het viertal drumbeats dat uit Simon Pattersons “Smack” lijkt overgenomen, daarna is er geen redden meer aan! “Broken” is buitencategorie beukwerk.

9-10-11-12

Het hoge opzwependheidsgehalte blijft aanwezig in de tracks die volgen, allereerst in “Every lesson learned” met de zang van Lo-Fi Sugar die hiermee haar tweede optreden scoort. Daarna laat JOC nogmaals horen hoe hoog hij zijn luisteraars van de vloer kan tillen. “Don’t look back” is een lekkere knaller van de man, solo achter de knoppen en met een luchtig galmpje van Beverley O’Sullivan. En ergens aan het eind van opzwependheid, in de hoogste regionen van geluk & genot, bevinden zich niet één maar twee halfgoden. Samen goed voor een hele. Het is vragen om ellende wanneer John O’Callaghan samen met Aly & Fila de studio in duikt. Zeer genietbare ellende! “Megalithic” is een absolute trancebom. Verzwaar de dijken, verscherp de beveiliging, snoer je gordels aan… sit back, hold on, and enjoy the ride!
En in de krater die deze bom achterlaat, zingen de klanken van “Big Sky” rond. Rustgevende en acoustische klanken van deze nog altijd prachtige plaat, waar voor zoveel tranceliefhebbers mooie herinneringen aan vast zitten. Goeie keus dat John deze versie op het album opnam, een rustige en waardige afsluiter.

Iertje?

John O’Callaghan heeft met “Never Fade Away” een zeer sterk album afgeleverd. De plaat vormt een heerlijk afwisselende mix (en jammer vind ik dat ‘ie niet gemixt is) van vocale tracks en clubknallers. De vocale nummers maken me vrolijk met hun lekkere melodieën en aanstekelijke refreintjes. En de stevige en niet gezongen tracks zijn verslavend lekker. (sp)Ierballentrance!

Score: 90/100


www.johnocallaghan.net
www.myspace.com/johnocallaghan
www.armadamusic.com