Dance Department - 20 Future Classics Part 1

Er was een tijd dat ik al stapelgek op dancemuziek was maar te jong was om naar clubs of feesten te gaan. Tussen mijn twaalfde en mijn zestiende zat ik trouw elke zaterdagavond bij mijn radio klaar met een nieuw TDK cassettebandje, waarop meestal de set van DJ Jean opgenomen zou worden. Maar ook DJ’s die toen nog in de underground actief waren en later uit zouden groeien tot wereldsterren, kwamen vaak langs bij Van Diepen’s Dance Department. Tiësto, Ferry Corsten, Armin van Buuren, Scott Mac (“from the UK”), Cross (“the one and only, the holy”, Jurgen, allemaal heb ik ze voorbij horen komen en zo maakte ik dus de opkomst van de trance mee via Radio 538. Maar ook de geweldige clubklappers van eerdergenoemde DJ Jean staan in mijn geheugen gegrift, ik heb dan ook enorme spijt dat ik niet precies weet waar die cassettebandjes gebleven zijn. Dance Department is inmiddels losgekoppeld van geestelijk vader Wessel van Diepen, tegenwoordig neemt Dennis Ruyer de honneurs waar en doet dat niet onverdienstelijk. Om een goed beeld te geven van wat Dance Department tegenwoordig inhoudt, is nu de dubbel cd ‘Radio 538 Dance Department – 20 Future Classics Part 1’ op de markt gebracht.

De cd wordt aangegeven als ‘DJ friendly’ en dat is ‘ie ook, want alle tracks staan er ongemixt en dus full length op, iets dat ik persoonlijk altijd erg prettig vind. Eigenlijk verwachtte ik dat er alleen maar saaie minimalhouse op zou staan (excuses naar de minimal fans, maar ik kan er niet langer dan een half uur naar luisteren zonder te gapen), maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn. De eerste track pakt meteen mijn aandacht met zweverige vocalen en een lekkere, diepe beat, waarvoor de credits naar Chris Lake en Emma Hewitt gaan. Daarna gaan de meeste platen iets meer de diepte in, maar er zitten ook wel wat herkenbare hitjes tussen, zoals ‘Axwell – I Found U’. Ik vind wel dat het beste op cd eerste cd niet voor het laatst is bewaard, het meeste raakt me niet echt, maar ik kan me voorstellen dat mensen die meer van het minimale houden, hier wel blij mee zullen zijn.

Cd twee begint waar de vorige ophield, in de tweede track zit zelfs geen kick, maar alleen een soort lage toon die als zowel bass als kick fungeert. Ik hou van producers die experimenteren maar dit gaat me net even te ver. Gelukkig word ik weer iets blijer van ‘Digitalism – Zdarlight’, leuk gedaan. Ook René Amesz doet het goed met ‘My Favourite Barbie’, die zou ik nog best wel eens kunnen gaan gebruiken in mijn eigen sets. De laatste plaat is ook erg in orde, ‘Filo & Peri ft. Eric Lumiere – Anthem’ doet me op een bepaalde manier wel iets. Als ik op de cover zie staan dat het de Nic Chagall remix is, snap ik meteen waarom het me iets doet: de helft van Cosmic Gate is een totaal andere weg ingeslagen dan wat hij samen met Stefan Bossems maakte, hoewel het kippenvelgehalte wel aanwezig blijft dat bij de heren in bijna al hun platen te vinden is.

Tja… ik snap dat er mensen en vooral DJ’s zijn die deze cd zullen verslinden, maar verder dan vier á vijf echt goede platen kom ik niet. Dat zal helemaal aan mijn smaak te wijten zijn, maar zoals een bekende Nederlandse cabaretier ooit zei: “Als er IETS is waarover je moet blijven twisten, dan is het smaak”. Voor de minimal- en electro-fans is dit een prima cd, voor de mensen die, net als ik, meer van stevige house en techhouse houden, zou ik Dance Department niet aanraden. Ik duik nog wel even op m’n zolder in oude koffers, die oude cassettebandjes moeten daar denk ik nog wel te vinden zijn.