Balance 012 - Lee Burridge

Wie zegt dat de Britten tegenwoordig achterlopen op het gebied van muziek, heeft waarschijnlijk een punt. Sinds enige tijd heeft Berlijn immers het stokje overgenomen als epicentrum der electronische muziek. Denk echter niet dat alle bewoners van het koninkrijk (te) laat op de minimalhype zijn ingehaakt. Wat te denken van Tyrant - een samenwerking tussen Lee Burridge en Craig Richards -, de befaamde avonden in Londense superclub Fabric? Onder meer dankzij deze welhaast legendarische avonden en de mixalbums op de clubs gelijknamige label, verkreeg Burridge wereldfaam.

Ik hou er niet van als artiesten blijven teren op succesvolle resultaten uit het verleden. Na de wat tegenvallende mix van Lee Burridge op This Is Everybody (de dubbelaar, samen met Sander Kleinenberg), hoopte ik dan ook Burridge zich zou hervinden. Welnu, met Balance 012 stelt hij allerminst teleur. Verspreid over maar liefst drie schijfjes gunt Burridge de luisteraar een kleine kijkje in zijn platen- en cd-koffer. Uiteraard slechts een kleine greep uit zijn collectie maar wel één om jaloers op te zijn.

Het album klinkt echt als een geheel en zou als een marathonset gezien kunnen worden. Met stijlen uiteen lopend van tech-house, tot progressive-house en van minimal tot techno. Zo wordt vanaf de eerste schijf (rustig en sferisch), via de tweede (spannend), naar de derde (energiek) opgebouwd. Doordat cd1 misschien wat langzaam op gang komt, duurt het even tot de eerste danspasjes voorzichtig kunnen worden genomen. Maar gelukkig blijkt dat geduld een schone zaak is. De luisteraar wordt verwend met het diepe ‘Dragon Loop’, en het techy ‘Orion’, om op de valreep nog getrakteerd te worden op de oh-zo-fijne ’51 Poland Street’, ‘Do Us Apart’ en ‘Samba’. Als meester Lee zegt dat je moet swingen, dan gebeurt het ook, want of je wilt of niet: het is dansen geblazen. Zeker als de Nederlandse bijdrage in de persoon (personen) van Rejected op je af wordt gevuurd: ‘Cliche’.

Afgezien van de soms saaie tracks die het album rijk is, is het geheel gewoon goed. Punt. De langdradigheid wordt namelijk uitstekend gecompenseerd met enkele ijzersterke tracks. Enthousiast geworden van dit album heb ik me voorgenomen de verhuisdozen op zolder uit te pluizen en die ‘goede oude’ Tyrant-cd’s van stof te ontdoen. Met een beetje geluk ligt die cd-wisselaar hier ook nog ergens. Komt-‘ie toch eindelijk eens van pas.

Score: 80/100


http://www.myspace.com/leeburridge
http://www.stomp.com.au/dept/eq