Hardtek - Mixed by Q-ic & Manu Kenton

Hardtek is een nieuwe (hard)techno mixcompilatie in elkaar gedraaid door twee techneuten die niet alleen bekend staan om hun eigensoortige draaicapaciteiten maar ook om hun karakteristieke productiestijl. De Belgische machine Q-ic stond voor zijn doorbraak bij voornamelijk het jumppubliek wellicht bekend om zijn experimenteler technowerk waarmee hij deze scene een nieuwe dimensie gaf. Wat mij altijd opviel aan zijn oudere technosets waren vooral weer die hele vreemde, diverse en vage platen met rare vocalen, originele beats en gekke geluidjes. Het is dan ook jammer, gezien dit verleden, dat de Complex-resident vooral de laatste tijd met een grote jump-stempel op zijn reet moet rondlopen.
De man die een groot aandeel had in het op de buitenlandse kaart zetten van de Noord-Franse techno is zonder twijfel Manu Kenton. Hele volksstammen trokken jarenlang speciaal voor dat geluid naar de Zuid-Belgische club Lagoa waar Manu Kenton zijn eigen draai- en productiestijl kon ontwikkelen en laten rijpen. Inmiddels is Emmanuel verder noordwaarts getrokken en nam hij recentelijk een residentie aan in de gloednieuwe Belgische technotempel Koloso te Lokeren. Ik mag gerust stellen dat de beste man aan een indrukwekkende opmars bezig is, gezien zijn naamsbekendheid en invloed nu ook zelfs buiten de Noord-Franse en Belgische technoscene reikt.

Niet geheel ontoevallig is Q-ic, zoals ik hierboven al vermeldde, geen onbekende in de jumpscene. Hij is het misschien wel die zijn sound in de loop der jaren wat meer afgestemd heeft op jump, terwijl veel jumpproducers zich de laatste tijd laten inspireren door de schurende hardtechno van Manu Kenton. Hardtek lijkt me dan ook niet alleen een geschikte dubbelaar voor de hongerige (NF/Belgische) technofans, maar wellicht ook voor de nieuwsgierige jumpers die altijd al meer wilden horen van die voor hun minder belichte technozijde van bovenstaande muzikale mecaniciens.


CD1: Q-ic

Q-ic behoort niet echt tot de hardtechno-garde maar veel meer tot de vrijbuiters die streven naar minder chaotische techno dat leunt op variatie en verscheidenheid. Het is niet verwonderlijk dat Q-ic al bij zijn openingsplaat “Remote Control” je als nieuwsgierige luisteraar enigszins op de proef stelt door met een Ghoststyle-productie aan te komen zetten die uitmondt in een vals klinkende maar toch aangename electro-achtige climax. Hiermee geeft Q-ic meteen zijn visitekaartje af want het begin van de mix is dan ook voornamelijk gereserveerd voor dergelijke warm-up platen afkomstig van Q-ic’s Duitse en naaste Belgische collega’s. Geleidelijk aan worden de tracks wat steviger, wordt het tempo beetje bij beetje opgevoerd en wisselt Q-ic nummers vol pretentieloze, aparte beats en vreemde geluidjes af met tracks met een serieuzer karakter. Een mooi voorbeeld hiervan is het vage, bijna humoristische “Dressurreiter” van S.Ewe gevolgd door het lekker op en neer golvende “Electronic Motherfucker” van Marco Remus.

Vanaf de naar Chicago-hardhouse neigende, stompende “Twinkel Tweek” van Manone gaat de beuk er echt goed in, schakelt Q-ic de mix weer een tandje hoger en verraden de vele inkomende hihats de aanvang van de eerste schranz-track van de Duitse helden Sven Wittekind en Torsten Kanzler. Met de inzet van Manu Kenton’s trommelende “Magma” barst een aardig dreunend gedeelte uit dat terugrijpt naar de wat minder harde, springerige Belgisch/Noord-Franse techno. Dit voor menig jumper herkenbare geluid wordt geleidelijk afgewisseld door een aantal energierijke klasse tracks afkomstig van onze Oosterburen Quick & Smart en Lukas & Mahatma. Tot aan Q-ic’s eigen “LSD” doet deze combinatie aan verschillende techno misschien een beetje onwennig aan. De nasmaak mag gerust uiterst plezant genoemd worden, want eenmaal door deze originele mix van variatie en verscheidenheid heen wil je het eigenlijk niet op een andere manier.

CD2: Manu Kenton

Wat valt er allemaal te zeggen over deze pounding hardtechno/schranz schijf van de Franse meester der schurende beats? In ieder geval dat deze tweede disc wat muziekbreedte betreft iets minder variatie biedt dan die van Q-ic. Creëerde deze laatste nog uitermate geschikte schijf om naar te luisteren en je uiteindelijk lichamelijk techno-warm te krijgen, Manu Kenton gaat je helemaal in beweging krijgen. Bij de lancering start de cd dan ook nog in dat tempo waarin Q-ic je op zijn cd achterliet. Dit begin van deze tweede schijf had eigenlijk nog iets meer kunnen knallen wanneer Manu Kenton had gekozen voor die andere, gloednieuwe (voor mij nog naamloze) zwaar heersende coproductie met Max Walder.

Maar wat niet weet, wat niet deert. Want wanneer de eerste echte, stroeve hardtechno beats van Ivee’s “Mama” er in geknald worden, met een opvallend piepend geluidje er in verwerkt, gaat de goed geoliede mix definitief los. Hierbij valt op dat Manu Kenton duidelijk heeft gekozen voor een wat meer live-set gerichte aanpak. Niet alleen wordt de fader regelmatig als extra toevoeging gehanteerd, ook bij de nummerwisselingen is dit goed te merken. De ene overgang is subtiel volgens het boekje, de ander lekker rauw en direct, waarbij de ene na de andere plaat er beestachtig inhakt. Zoals het een goede hardtechno/schranz-set betaamt dus. Deze schijf doet sowieso al lekker internationaal aan, dankzij de vele producties van de bekende Duitse helden uit het genre. Wel had er naar mijn mening nog iets meer van Manu zelf op gemogen. In ieder geval zullen de twee spiksplinternieuwe, weer typische Kenton-krakers (“Grey” en “Mobility”) je weer hard doen gaan als een malloot. Misschien zelfs ook wel iets té hard voor je speakers, zoals je bij "Grey" wellicht zult merken.

Conclusie

Het grote pluspunt van Hardtek is dat zowel Q-ic als Manu Kenton op hun eigen manier lekker hun eigen ding hebben kunnen doen. Dat betekent in het geval van Q-ic’s schijf een heerlijke, pretentieloze mix der variatie en verscheidenheid. Het doet allemaal erg ontspannen, vaag, apart en energiek tegelijk aan. Met Manu Kenton is het echt flink schuren, schaven, slepen en rossen all the way, zonder dat het ook maar een keer qua overdrevenheid over de schreef gaat. Wat dit betreft vormen beide heren het perfecte technoduo voor een reeks als dit. Q-ic doet het voorbereidende werk, Manu Kenton maakt het af! Voor de nieuwsgierige muziekliefhebber die niet zo bekend is met techno is het waarschijnlijk iets te veel van het goede; voor de gevorderde (hard)techno-fans is dit een smakelijk tweegangendiner. Zeker wanneer de Belgisch/Franse bereiding je bevalt. Bon appetit!

Score: 80/100


www.q-ic.be
www.manukenton.com