Trance The Ultimate Collection 2013 - Volume 2

Als recensent heb je, ondanks dat het een vrijwillige functie betreft, zo je 'verplicht' muzikaal huiswerk. Een als je dan al wat vrije luistertijd kunt genereren, komt het vaak voor dat je niet alles qua releases en ontwikkelingen in de muziek even goed meer kan bijhouden. Zo heb ik persoonlijk de laatste maanden als normaal toch zo verstokt trancefan helaas amper in de trance sferen kunnen doorbrengen. Toch was het moment laatst daar dat mij deze kersverse Trance – The Ultimate Collection (TTUC) onder de neus werd geschoven en mij de kans werd geboden het peil te meten waarop trance, zij het in de visie van uitgeverij Cloud9,er op dit moment voor staat. Met meetlat in de ene hand en een ijskoude pils in de ander hoorde ik de twee mixen met wisselende gevoelens aan.

Trance collectief?

Het grote euvel van trance van de laatste jaren is dat het meer dan ooit een paraplu is geworden waar zeer uiteenlopende stijlen onder schuil gaan. De definitie van trance van degenen die deze dubbelaar hebben mogen invullen heeft voornamelijk betrekking op bekende namen uit het (recente) verleden en de massa vermakende mainstream zijde die zich steeds verder distantieert van de grondslag van het genre. Zo is een groot gedeelte van de eerste mix weggelegd voor het euforische housy mainstream geluid dat het van hyperactieve geluiden en/of stompzinnige pompbassen moet hebben. Als zelfs Dash Berlin (een wat vreemde remix van de kapot gepushte Hardwell's 'Apollo') en Ben Gold ('Why Not?') zich al met modieuze 'electrohouse met een vleugje trance' inlaten en trancelegendes als Above & Beyond ook al deze richting op trekken, moeten we ons wel zorgen gaan maken. Goed, deze energieke en generieke meuk zal het allemaal wel goed doen op de mondiale mainstages, maar ik als liefhebber van de 'klassiekere' stijlen (en vast ook een hoop andere gelijkdenkenden) vraag me hardop af waar het naartoe gaat met het genre 'trance'. Een enkele melodieuze trancebreak tussen al dat geweld maakt het mijns inziens nog geen trance. Waar is de sound eigenlijk die recht doet aan de naam trance en de luisteraar optilt, hypnotiseert, vervoert naar hogere sferen en hem of haar laat sidderen van zweverig en roesachtig genot en na de langverwachte climax ver buiten de dampkring schiet? En waar is het warme progressive geluid dat altijd een emotionele 'natural high' teweeg brengt? Het hyperactieve en pompeuze is niet meer dan een banale manier om mensen aan het bewegen te krijgen en laat amper ruimte voor het delicate en pakkende dat deze muziek kan hebben. Het zal hier ook wel werken bij de doelgroep, alleen mij geeft het een gevoel van afkeer en teleurstelling.

Maar er gloort hoop aan de horizon. Ferry Corsten's 'Kudawudashuda' ontsteekt dan na een half uur eindelijk wat clementie én trance. Via de zoveelste en overbodige remix van de classic 'Universal Nation', welke overigens geen slechte uitwerking is van Orjan Nilsen, komt dan eindelijk de verlossing voor de traditionele trancefanaten. Willem de Roo's 'Conviction' heeft die gebroken vocalen, fijne, zacht-melodieuze trancemelodie en klassieke break met piano tezamen in een mooie opbouw naar een bekend klinkende extase. Het voelt dan ook letterlijk als een verademing. Wat volgt is gelukkig over het algemeen trance dat dit predicaat ook daadwerkelijk mag dragen, al moet je ook weer geen diepgang, vernieuwing of fijnzinnigheid verwachten. Hoogvliegers zijn het heerlijk oppakkende 'Proteus' van de nooit verzakende Thomas Bronzwaer en Estiva & Cardinal's 'Wait Forever' in de remixmolen gestoken door de ook altijd prima vliegvoer afleverende Daniel Kandi.

Mix twee begint een stuk voortvarender dan zijn broertje met de dromerige sound van BT en Audien. Toch komt al snel weer de electrohouse gerichte sound om de hoek kijken, waarbij zelfs man van de fijnbesnaarde trance Max Graham ook lichtjes bij betrokken is. Rap zit de mix dan voelbaar in een (te) hoge versnelling en temporiseert deze pas als het voorzichtig upliftende 'Neso' van de Duitse Steve Brian het overneemt en het geheel in vloeiender en stabieler trance vaarwater weet te brengen. De mix trekt dan in de tweede helft behoorlijk van leer met stevige melodieuze uplifting platen die de onbevallige house geluiden grotendeels weten te verdrijven. Er wordt een redelijk consistente omhooggaande lijn ingezet met onder andere de zeer aangename inbreng van de veteranen Alex M.O.R.P.H. en Jorn van Deynhoven, al nestelt zich richting het einde een vlot upliftend trance geluid dat zich soms alleen lichtjes laat inmengen met electro-achtige invloeden. Corderoy's 'Electrix' is hiervan een bijzonder tof voorbeeld en toont aan dat dit type trance helemaal niet cheesy of banaal hoeft te klinken. Aan de finale is gelukkig ook voldoende zorg besteed waardoor de meer stevige tweede mix dus een prima uiteinde heeft gekregen.

Trance, de toch niet zo ultieme collectie

Ondanks dat deze TTUC een redelijk up-to-date tracklist kent, is de invulling en uitwerking van deze dubbelaar als behalve 'ultiem' te noemen. Het grootste struikelblok is, zeker voor de trancedenkenden, de house invulling op cd 1 dat veel tranceliefhebbers doet afhaken. Als men het meer in het traditionele sferen had gezocht dan was de kritische luisteraar moeiteloos over dit euvel heen gezweefd. Daarnaast ligt het tempo al snel vrij hoog en zijn er veel nummers ingepast met als gevolg dat er soms niet veel ruimte en tijd is voor afgemeten mixwerk. Maar ook de trackvolgorde en dus de opbouw plus bijbehorende luisterlijn is vaak niet ideaal, resulterend in enkele fases die zo wisselvallig zijn als een psychotische oude tang in de menopauze. De kans is groot dat je alleen maar van bepaalde fases kunt genieten en niet de volle twee mixen lang. Vandaar dat deze dubbelverzamelaar alleen geschikt is voor hen die hun luisterlat niet zo hoog leggen en zich prima kunnen vermaken met een vlotte mix binnen het inmiddels uit elkaar getrokken hokje trance.

Score: 55/100

www.cloud9music.com