April - The Analog Session by Alexander Robotnick & Ludus Pinsky

Maurizio Dami (1950), ook wel bekend als Alexander Robotnick, en Lapo Lombardi (1962) aka Ludus Pinsky gaan al heel wat jaren mee als muziekproducenten. Beide vrienden zijn groot geworden met het produceren van electro, italo-disco en aanverwante stromingen. Daarnaast zijn ze ook verantwoordelijk voor talloze film soundtracks en meer specialistische muziek voor verschillende gelegenheden waaronder modeshows en theater producties. Beide zijn dus doorgewinterde muzikanten. In principe werken ze afzonderlijk van elkaar, maar zo nu en dan komen ze samen om iets speciaals te doen. In 2010 doken ze al eens een aantal dagen de studio van Alexander in, waarna de eerste 'Analog Session' het licht zag. In 2012 deden ze het nog eens dunnetjes over.

Het achter liggende idee is simpel. Wat doe je als je als rasmuzikant en liefhebber van pure elektronische muziek toch een statement wil maken tegen de hedendaagse, über-gestileerde, uit laptops gepompte, elektronische dansmuziek en techno, waar soms alle charme uit verdwenen lijkt te zijn? Als je een reis door de elektronische muziek van begin jaren 70 tot het heden wil maken, waarbij je ook nog eens kijkt naar de vooruitgang die in die periode geboekt is? Wat als je vindt dat de hedendaagse muziek teveel gestandaardiseerd is en dat 'live'-performances niet veel meer omvatten dan een aantal voor geprogrammeerde sequences? Juist, dan duik je dus opnieuw een aantal dagen je oude studio in en gebruik je alleen maar oude analoge synthesizers en drumcomputers. Dan laat je zien hoe een echte artiest zijn apparatuur gebruikt en de warmte en levendigheid terug brengt. Niks geen gezuiverde en geperfectioneerde geluidspatronen, maar ruwe sequences en een heel, heel groot scala aan knopjes en toetsen waarmee je je muziek ter plekke van allerlei effecten kan voorzien. Pure improvisatie door standaard akkoorden en ritmes toch net even anders af te spelen dan hoe ze in eerste instantie voorgeprogrammeerd zijn. Het uiteindelijke resultaat: The Analog Session 2012, A journey into electronic music. Een Jazz-sessie met elektronische apparatuur i.p.v. akoestische instrumenten.

Een groot verschil tussen de eerste Session uit 2010 en de huidige 'Session' is dat 't geluid nu veel zuiverder en scherper klinkt. De 2010-Session doet nu toch wat stoffig en verouderd aan. Maar goed laten we die maar beschouwen als een try-out voor dit meesterwerkje. Ook al heb je de cd straks in huis. Kijk vooral op You Tube hoe de heren live spelen en al improviserend hele melodieën toevoegen aan de voorgeprogrammeerde basic sequences en onderliggende basslines. Je gaat dan opeens heel anders naar de cd luisteren. Vooral als je ziet hoe de heren keer op keer een klein stukje melodie perfect getimed toevoegen, door alleen een paar toetsen in te drukken. Het lijkt allemaal zo simpel, maar dat is het niet. Dit is vakwerk. Gedurende de hele cd gaat de effectenbox goed los, wat een bijzondere klankenspel oplevert. Dit verveelt absoluut niet en werkt zelfs meeslepend.

Variatie te over op deze cd. Van hypnotiserende golvende melodielijnen tot subtiele acid riffs. Verwacht hier geen al te heftige basslijnen. De nadruk ligt hier puur op de verschillende melodielagen. Qua sfeer varieert de cd ook behoorlijk. "Ascension" en "Effai" roepen associaties op met het vorig jaar verschenen album "Subterranean" van The Echologist. Maar aan de andere kant zullen mensen die The Alan Parsons Project kennen, ook het e.e.a. herkennen in de muziek van Alexander en Ludus.
Track 3 is weer wat meer recht toe recht aan, ondanks dat ook deze track de nodige verrassingen bevat. Heel even op adem komen voordat de acidlijn van titeltrack "April" je weer mee de diepte in sleept.
Amigos bevat eigenlijk een ontzettend chille basslijn maar de rest van het nummer is behoorlijk adhd met veel wisselende elementen. Dat geldt ook voor nummer 6 "New Mandarins" welke qua sfeer niet zou misstaan als de soundtrack voor een nieuwe Tim Burton film. Aan de ene kant een beetje spooky aan de andere kant juist weer heel openend en verrassend. "You never know what's coming" maar fascinerend is het zeker.
Het tempo ligt niet echt hoog en het onheilspellende "Little Grudge" is met 140bpm dan ook een uitschieter. Deze donkere track neigt verder een beetje naar psy-trance. Met de laatste track "Distant Voices" gaat het tempo weer een flink stuk omlaag. Deze hypnotiserende track brengt je weer terug naar waar de cd begon.

Deze cd zou verplichte kost moeten zijn voor alle technoliefhebbers. Dankzij pioniers als Alexander en Ludus hebben wij techno door geëvolueerd in z'n huidige vorm. Zij laten echter wel zien hoe levendige een mengeling van oude en nieuwe klanken nog kan zijn, vergeleken met de soms wel heel star en strak geprogrammeerde loops uit de hedendaagse muziek. Hou je van Kraftwerk, Orbital, Underworld, de oude K7 X-Mix techno serie, The Echologist (van vorig jaar) en diverse oude synthesizer helden? Dan is dit het proberen zeker waard. Luisteren met een koptelefoon op en genieten.

Score: 90/100

www.robotnick.it
www.luduslab.it/ludus