Andy Moor – Zero Point One

Andy Moor is een dj en producer die eigenlijk geen introductie meer behoeft. In de afgelopen zes jaar hoog genoteerd in de DJ Mag Top 100, hij is diverse malen genomineerd voor awards, won een prijs voor 'Best Dance Record' op de International Dance Music Awards in 2006 en won de awards voor 'Best Trance Producer' en 'Best Trance Track' in 2004. Een hoogtepunt in Andy zijn carrière is de Grammy nominatie voor zijn remix van Delerium's 'Angelicus' in 2008. Helaas ging er toen geen Grammy mee naar huis. Zoals iedere dj tegenwoordig, heeft Andy Moor ook zijn eigen label genaamd AVA Recordings (onder gebracht bij Armada) en hij heeft ook zijn eigen radioshow genaamd 'Moor Music'.

Vanaf het begin dat ik trance ben gaan luisteren, was Andy Moor al één van mijn favorieten. Daarom waren de verwachtingen hoog gespannen toen ik deze cd bij mij in de brievenbus vond. Spanning en sensatie toen ik het cdtje in de speler deed en de eerste muziek uit de speakers kwam. De eerste plaat 'Atmospherica' is duidelijk geïnspireerd door klassieke muziek en deze productie heeft een bij filmische sound die prima past in een blockbuster van formaat. Snel daaropvolgend komt 'November Morning', een ware uplifting schoonheid waar je zo mee wegzweeft. Andy Moor vertelde in veel interviews dat dit album veel vocalen zou bevatten. De eerst volgende boodschap die uit de speakers knalt is 'Please Forgive Me' gezongen door Nicole McKenna. De vocalen passen zeer goed bij deze plaat en het totaal is zeer genietbaar, behalve de wat housy elementen na de break. Die had Andy er net zo goed uit kunnen laten. In de volgende track 'Úndeserved' horen we een andere stem, namelijk die van Meredith Call, geen onbekende in de dance scene. Ook bij deze productie vullen vocalen en de beats elkaar prima aan. Uplifting van de bovenste plank, een prima plaatje dus! 'Ordinary People' is een collab van Andy Moor en Daniel Paul Davis. Laatstgenoemde is een voor mij onbekende producer, maar eerlijk is eerlijk qua stijl is dit een echte Moor productie.

Tussen al dat uplifting trance geweld zit een mooi rustpuntje in de vorm van 'World To Turn' van Andy Moor en Ashley Wallbridge. Een mooie downtempo en relaxte productie. De stem van Gabriela geeft een dromerige karakter aan deze plaat, iets wat zorgt voor een mooi geheel. Na deze korte break worden we wakker geschud door Andy Moor en Betsie Larkin met 'Love Again', die met zijn constante catchy beat je aan het dansen krijgt. Daarna is het de beurt aan Carrie Skipper die je meeneemt naar 'Elysian Fields', een plaat die toch wel heel dicht in de buurt komt van de filmische sounds van producties van meneer Zimmer. 'Elysian Fields' is duidelijk geïnspireerd door dergelijke filmmuziek en bevat een sfeer die ongekend is. Wat een sublieme plaat.

Halverwege de cd maakt Sue McLaren haar opwachting als vocaliste in de track 'Trespass', die eigenlijk weer de lekker uplifting lijn volgt zoals een aantal andere platen op 'Zero Point One'. We gaan weer terug naar ambient en chillout met 'Leave Your World Behind'. Opnieuw weet Andy ons te trakteren op een magische en adembenemende plaat. We gaan een meer housy kant op met 'In Your Arms' althans voor wat het lijkt, vrijwel direct slaat het roer om en wordt het een meer trancy aangelegenheid. Alleen de vocalen van Jessica Sweetman klinken nogal nasaal, wat het geheel allemaal niet leuker maakt. Deze plaat had als instrumentale versie toegevoegd moeten worden. Snel verder met 'Orbithing' welke Andy samen met Orkidea heeft gemaakt. Het enige wat ik kan zeggen: 'Volume op standje 500 en knallen maar!' Hierna volgt een dubbel optreden van Carrie Skipper met 'Tora's Angel' en 'Story Of My Life'. De eerstgenoemde is weer een ambient en chill plaat, welke je echt op je gemakje moet gaan luisteren (het is namelijk een ideale relax plaat) en de laatstgenoemde is een meer club georiënteerd plaat. Allebei van prima makelij, zoals we dat kunnen verwachten van Andy Moor. 'Don't Sound The Alarm' samen met Jeza is anders dan de rest van het album, qua style en vocalen, het neigt naar een poppy sound. Gelukkig neemt 'K TA' je mee naar dat uplifting gevoel wat zo ongelooflijk lekker is. We zijn aangeland bij de laatste twee platen. 'Time Will Tell' wat weer een lekker dansbare plaat is en 'Turning Me On' wat weer een chill-out track is, sluiten dit album van Andy Moor.

We Want Moor!
Wat valt er nu nog te zeggen? Ik denk dat de buren niet blij zijn geweest dat ik dit album kneiter hard heb aangezet, maar het was het waard. Wat een prachtig album! Dit is wel een album wat nog even in de cdspeler blijft zitten.

Score; 88 /100

www.andymoor.com
www.armadamusic.com