Chicane - Thousand Mile Stare

Bij het horen van de naam Chicane zullen vele liefhebbers van trance en epische house de oren spitsen. Zijn baanbrekende albums "Far From The Maddening Crowds" (debuut langspeler uit 1997) en "Behind The Sun" (uit 2000) gelden als essentieel binnen genoemde genres en ver daarbuiten. Om nog maar te zwijgen over de singles "Offshore" (1996) en "Saltwater" (1999) – allebei prachtige en indrukwekkende tranceklassiekers. Indrukwekkend op vele fronten, maar laten we vooral Chicane's herkenbare sferen/toonsetting onderstrepen – denk aan tracks als (een greep) "Red Skies", "Sunstroke" en de downtempo ballad "No Ordinary Morning" ter referentie. Chicane (aka Nick Bracegirdle) beleefde de succesvolste periode uit zijn carrière (tot nu toe) vooral aan het einde van de jaren 90, doorlopend tot vlak na de eeuwwisseling. Na het "Behind The Sun" album gleed Chicane's muzikale output om onverklaarbare reden(en) af naar een bedenkelijk niveau. Weg waren ineens de onwaarschijnlijk mooie geluidscollages. Met een meer op pop georiënteerde approach grossierde de ooit zo gevierde producer ineens in 'net nietjes'.

Thousand Mile Stare

"Thousand Mile Stare", Chicane's vijfde studioalbum inmiddels, volgt op het uit 2010 stammende "Giants" – een aardig en vermakelijk album. In de wandelgangen hoorden we meerdere geruchten dat Chicane op dit verse album teruggrijpt naar zijn ooit zo geliefde sound. Bij beluistering van het album blijkt dit gerucht deels op waarheid te berusten. We horen geregeld fantastische warme dekens van geluid, maar dan vermengd met (soms) onverklaarbare vocale inbreng (dan drukken we ons nog voorzichtig uit), (soms) inspiratieloze beats en een (tegenwoordig onmisbare) snuf electro. Op "Thousand Mile Stare" lijkt Chicane ook zelf terug te verlangen naar die mooie en succesvolle periode (qua muzikale prestaties) van rond de eeuwwisseling. Echter, dat gevoel weet hij eigenlijk nergens echt te benaderen – de zonnige ambient/downtempo uitspattingen buiten beschouwing latend (voer voor de speakers van Café del Mar, Ibiza). De Moogmonkey herinterpretatie van de track "Going Deep" is overigens een lust voor het oor en doet me soms denken aan Eric Prydz's "Pjanoo" – uitermate geschikt voor de festivalweides deze zomer. Verder grossiert Chicane op "Thousand Mile Stare" andermaal in goed bedoelde, maar net niet briljante tracks. Je blijft als luisteraar/recensent (onbewust en bewust) toch voortdurend vergelijken met 's mans succesvolste materiaal (uit het verleden).

Chicane heeft (of had) een grote internationale naam, maar is typisch zo'n voorbeeld van een producer die te vroeg in zijn carrière gepiekt heeft, zo lijkt het. Wat overblijft is (andermaal) een aardig en vermakelijk album, dat niet in de schaduw mag staan van genoemde klassiekers. Slecht is het album overigens zeker niet. Verre daarvan!

Score: 75/100

www.armadamusic.com
chicanemusic.co.uk