Planetary Assault Systems - The Messenger

Al ruim 15 jaar brengt Luke Slater onder het alias Planetary Assault Systems technoplaten uit die klinken alsof ze zijn opgenomen in een rond de aarde cirkelend ruimtestation. Desolaat, vervreemdend, hypnotiserend, en onvoorspelbaar zijn slechts enkele kenmerken van de bij vlagen zeer abstracte technosound waarmee de beste man ons al jaren bombardeert, hetgeen tot dusver al heeft geleid tot een keur aan prima EP's en albums. Zijn laatste wapenfeit verscheen twee maanden geleden op het befaamde Ostgut Ton label en is wederom een plaat geworden waarop innovatie, purisme en creativiteit centraal staan.

Nee, aan luchtige riedeltjes of anderszins makkelijk in het gehoor liggend deuntjes heeft Luke een broertje dood. 'The Messenger' is dan ook, zoals we al hadden verwacht, weer een loodzwaar en uiterst diepe reis door de diepste krochten van intelligent gelaagde techno geworden bestaande uit platen die variëren van beukend tot opvallend minimaal. Dat klinkt op zich niet zo bijzonder, maar een ieder die P.A.S. al langer volgt weet dat slechts weinigen op zo'n briljante wijze onheilspellende geluiden uit hun apparatuur kunnen trekken, en dit ook nog eens weten samen te smelten tot adembenemende composities.

Het album begint meteen sterk met het spacey, ritmeloze 'Railer (Further Exploration)' waarna de eerste beats hun intrede doen in de vorm van het zeer duistere maar wonderschone 'Beauty In The Fear'. Beklemmende geluiden en sinistere effecten liggen op de loer met als enige doel de luisteraar tot het einde van de rit in hun greep te houden. Lang uitgesponnen ritmes, subtiel verschuivende percussie, en dubby synthesizergolven vormen ruwweg de basis van het album als geheel, een album dat haar genialiteit overigens pas echt ontvouwt wanneer men het in een keer luistert. Hoewel het merendeel van het album bestaat uit ruimtelijke beats, verzonken baslijnen en schimmige geluiden staan er op The Messenger ook een aantal platen waarmee ook de wat minder avontuurlijk aangelegde clubber uit de voeten kan. 'Wriss' is er zo eentje. Vrij minimaal, nog steeds complex van aard, maar door het gebruik van heldere drums en een op een tech-house leest geschoeid ritme is dit relatief gezien een iets luistervriendelijker plaatje. Hetzelfde geldt voor het snoeiharde 'Rip The Cut', een agressieve dansvloerkraker bewapend met scheurende bassen, Spartaanse hi-hats en gierende synthesizers die nog eens extra dodelijk wordt door de korte maar monsterachtige break. Maar P.A.S. blijft P.A.S., en dus wordt The Messenger nergens echt toegankelijk en dat maakt van het album als geheel een verdomd sterke plaat.

Fans van Luke Slater hebben dit album natuurlijk al lang in huis, maar ook voor degene die nog niet bekend zijn met het werk van de geluidstovenaar is The Messenger een bijzonder geschikte plaat. Intelligent geconstrueerde ritmes gecombineerd met spookachtige, industriële geluiden maken van dit album het zoveelste hoogtepunt in het oeuvre van Slater, evenals een waardevolle toevoeging aan het genre.

Score: 86/100

www.berghain.de/label
www.myspace.com/planetaryassaultsystems