Balance 018 - Nick Warren

Nick Warren behoeft eigenlijk geen introductie meer. Als een van de iconen van de progressive sound bouwde de man de afgelopen twintig jaar een indrukwekkende staat van dienst op: acht Global Underground compilaties, het samenstellen van de allereerste editie in de legendarische Back To Mine series, zijn samenwerking met Jody Wisternoff als Way Out West; het is slechts een kleine greep uit de bijdragen van de man aan de mondiale dance-scene. Hij is het progressive genre door de jaren heen altijd trouw gebleven, maar genres evolueren, en dus ook de sound van Nick Warren. De mogelijkheden van het genre worden nauwkeurig bestudeerd, grenzen worden gerekt, limieten door middel van technisch vernuft teniet gedaan. Nick Warren's mix voor de gerenommeerde Balance compilatieseries is hiervan overtuigend bewijs.

Qua platenkeuze houdt Nick het op zijn Balance mix redelijk overzichtelijk. Waar voorgaande edities in de reeks doorgaans werden gekenmerkt door het gebruik van een groot aantal platen, zo telt deze editie 'slechts' 22 tracks, verdeeld over twee CD's met opvallend veel Nederlandse inbreng. De tracklist verraadt dat Nick Warren een voorkeur heeft voor werk van minder bekende producers: naast de min of meer 'usual suspects' uit de progressieve hoeken van de dance vinden we een behoorlijk aantal namen die ons wat minder bekend in de oren klinken. Avontuur ligt op de loer. De eerste schijf trapt af met het bijzonder fraaie Only van Ornatie, waarna de mix ons verder rondleidt in de diepste regionen van geëvolueerde, hybride progressive. Na de wonderschone melancholische flow in Underset's 'Berlin' schakelt de mix over op wat stevigere tracks. De overgang van eerdergenoemde plaat naar Flord's 'The Tribe Has Spoken' klinkt wat rommelig en geforceerd, maar wat daarna volgt is puur genieten. Het donkere 'My Addiction' van Paul Hazendonk wordt knap gecombineerd met het jagende 'Monkey Movin' van Eelke Kleijn, een floorfiller van de eerste orde, waarna we belanden bij het hoogtepunt van de mix: het bloedhete doch onheilspellende 'Drones (Send Me)' van Nomad In The Dark. Deze wonderschone track staat bol van de twists maar ademt gedurende haar gehele speeltijd een ongekend hypnotiserende sfeer uit.

De tweede cd verschilt niet bijzonder veel van de eerste, hoewel de aftrap beduidend steviger is. Nick Warren's remix van Tripswitch – 'Collider', een van de absolute chart toppers van de laatste maanden, vormt een indrukwekkende start van een tweede tocht door hoge kwaliteits progressive. Hoogtepunten te over, en ook in deze mix combineert Nick op subtiele wijze wat zwaardere en duistere tracks met momenten van pure euforie. De overgang van Lank's brommende 'Ain't No Problem' met de trancey geluiden van Yamil Colluci's weergaloze' Bristol Warm' is hiervan een goed voorbeeld. Of Solee's 'Aragorn', een plaat die donker start, maar gaandeweg transformeert in een overweldigende 'big room'-plaat vol stuwende synthesizers. U begrijpt het, ook op deze cd is het kwaliteit wat de klok slaat.

Nick Warren's Balance mix is in alle opzichten een bijzonder imponerende collage van atmosferische progressive geworden. Iedere plaat wordt optimaal benut met als resultaat twee enerverende mixen waarvan de progressive liefhebber zal gaan likkebaarden. De mix ontbeert misschien de technische trucjes van voorgaande Balance compilaties, maar dat mag geen reden zijn deze editie links te laten liggen.

Score: 86/100


www.myspace.com/balanceseries
www.djnickwarren.com