een dag naar een dancefeest in het Amsterdamse bos betekent vroeg vertrekken, want wie voor alles betaald heeft wil ook alles zien. Vanaf station Amsterdam Zuid vertrekken de onmisbare pendelbussen. Lopen is hier geen optie en voor €5 kun je geen auto parkeren. Bovendien kun je met de pendelbus weer snel terug naar het station en dat is wat je wilt als het feest afgelopen is.
Even na 12.00 ben ik binnen, maar de eerste act moet nog even wachten. Het is nog even zoeken voordat ik alles gevonden heb en mijn sightseeing compleet is. Het toiletbezoek was een verrassing. Iedereen een muntje voor de hele dag. Je moet naar de wc dus je moet betalen, maar als de aanwezigheid van sanitaire voorzieningen duurder is dan de entreeprijs toelaat verhoog dan de entree met enkele euro's en zet er gratis toiletten neer. scheelt een hoop gedoe.
Adam Seller pak ik op Grotesque mee. Zijn hardtrance valt aan het begin van de dag nogal rauw op het dak. De daarop volgende Simon ó Shine is zo mogelijk nog zwaarder te verteren. Dan maar even naar de Anjuna beats. Deze loungy trance is helaas weggestopt in een donkere tent waarin het podium te laag is en wie achterin staat kan onderin niet zien welke deejay er draait. Jerome Isma-AE valt enigszins tegen. Zijn set is dynamisch genoeg, maar had wat spannender en gevarieerder gemogen. Dan maar weer terug naar Grotesque. Voor Grotesque moet je een stukje lopen, maar deze stage mag er zijn. Eenvoudig en duurzaam, maar het is geen straf daar te draaien. Skypatrol laat stevige trance horen, maar het aardige is dat er allerlei classics in zijn set zijn verstopt.
Vervolgens op naar de mainstage voor Orjan Nilsen. Deze viking onder de deejays maakt te weinig indruk. Zijn set is te kruidig en had veel subtieler gekund. Just be en iets meer trance in de tweede helft maken het nog goed. Ben Gold en Ruben de Ronde geven een korte, maar herkenbare Armadaset. Op zoek naar Genix beland ik bij Pure NRG. Hoewel de set van pure Energy niet onaardig klinkt geeft hij niet genoeg energie om te blijven. Daarom kies ik voor een rustmoment als voorbereiding op de festivalavond. Het moet gezegd. De zithoeken zijn hier wat ze moeten zijn. Niet weggestopt naast een enkel eettentje, maar centraal gelegen rustpunten in de hectiek van het festival.
Het begin van de festivalavond is Kai Tracid. Hoewel de eerste helft heel aardig klinkt moet ik toch concluderen dat zijn set in het Klokgebouw beter klonk en waar is toch die klassieker met de colour of trance en the power of acid. Ik heb hem niet gehoord al kan dat ook aan mij liggen. Chicane zie je niet live op elk festival dus is het bijzonder dat hij hier staat. Zijn set blijft echter hangen in het clubcircuit en is niet sterk genoeg voor de Legends stage.
Dan is het de beurt aan Johan Gielen. Deze levende legende onder de deejays laat horen hoe het ook kan. De sfeer is compleet met alleen maar classics in een dampende en stampende deejayset. De vraag is dan waarom de legends stage zich moet bevinden in een bouwloods met te weinig sfeer en te weinig ruimte. Deze stage had evengoed een fatsoenlijke outdoor plek verdiend. Van Marco V ben ik benieuwd welke verrassing hij te bieden heeft, maar hoewel er enkele stevige classics voorbijkomen blijft de echte verrassing uit.
Als headliner kies ik voor Kyau en Albert. Deze deejays laten horen wat trance was, is en zou moeten zijn. De set is een mooie balans tussen classics en nieuwe tracks ingebed in rustige trance. Het is de perfecte afsluiter van een festival in een sfeer van gekleurde lampjes en vuurwerk. Een festival dat misschien nog niet op alle punten perfect is, maar wat wel de moeite waard blijft.
