Verslag van Happy Hardcore, 17 oktober 2009

Laat ik maar eens beginnen met terug te blikken naar vorig jaar, Happy Hardcore in de Matrixx op zaterdag 4 oktober 2008. Alweer een tijdje geleden. Ik weet er niet veel meer van, maar er is één optreden wat ik nooit meer zal vergeten en dat waren de Party Animals. Noem die naam en bij menig Partyflocker komen er mooie herinneringen naar boven. Terecht, want dat waren nog eens tijden. Maar wat ze die avond in de Matrixx lieten zien was te zot voor woorden. Een stel gabbers met een microfoon in de handen die op een podium staan te hakken en meebleren op de muziek. That's it. Zaten er trouwens nog überhaupt Party Animals tussen? Eentje heb ik begrepen. Wat doet de rest daar dan? En zelfs het meebleren is nog niet zo makkelijk als dat het lijkt. Bij Hava Naquila houden we na twee keer "Hava Naquila hava" bleren gewoon de mond dicht, want dan worden die noten wel heel erg hoog en als je die niet haalt, dan klinkt het wel nog triester dan dat het al is. Dus hou je gewoon je bek en laat je het bandje doorspelen. Een live act at it's finest.

Het meest trieste van die act vond ik nog wel dat dikke mannetje die op de hoek het geluid mocht regelen. Als je dik en lelijk bent dan is het leven niet makkelijk, dat snap ik wel. Je werd gepest op school, de chickies lieten je (nog steeds) links liggen en je voelt je ondergewaardeerd. Nou krijg je een keer dankzij je goeie vriend de kans om achter de knoppen te zitten in de Matrixx tijdens een heuse live act van de Party Animals. Dat is NIET hetzelfde als discjockey spelen, dus dan hoor je NIET constant te smijten met die kutfaders en aandacht op jezelf te trekken alsof je belangrijk bent. Het is JOUW taak om ervoor te zorgen dat het fatsoenlijk klinkt en als je zelfs dat weet te verneuken, dan is jouw benoeming tot miskleum van de natuur officieel. Dus niet alleen sloeg die live act nergens op, het klonk ook nog eens voor geen ene meter.

Nou moet ik er voor de volledigheid bij zeggen dat de rest van die avond prima was (volgens mij), maar die act van de Party Animals zal mij bijstaan als de meest kansloze live act die ik ooit heb gezien.

Dan hebben we nu Happy Hardcore in 2009 met een nieuwe live act: 4 Tune Fairytales. Toen de act begon stond ik in de rij bij de kassa, dus ik had geen zicht op het podium. Nou hoor ik My Little Fantasy (love that track) en ik kon bij de kassa al horen dat er echt geen live aan te pas komt. Dit klinkt precies hetzelfde als het mp3tje wat ik thuis heb. Dus ik heb mijn munten gehaald en ga eens op het balkon kijken wat er gebeurt. En wat ik zag kon ik maar niet geloven. Een of andere MC die constant maar loopt te bleren, een chick die loopt te playbacken en twee achtergronddansers die ook maar doen waar ze zelf zin in hebben. Niks ingestudeerd jongens? En bovendien, My Little Fantasy mag dan wel een geweldige plaat zijn, het is echt niet moeilijk om te zingen en dan nog ga je het playbacken. What the fuck is dit nou eigenlijk? De bonte avond tijdens schoolkamp? Daar leek het namelijk wel op! Dit is geen bonte avond maar de Matrixx, een prachtige tent (al helemaal na de verbouwing) met een volwassen en betalend publiek. Dat je als organisatie het lef hebt om twee jaar achter elkaar dit soort kansloze liveacts voor weet te schotelen vind ik een hele grote belediging! Het is nog niet zo erg als de Party Animals, maar godverdomme, het komt wel heel erg in de buurt! Het ergste vind ik nog wel dat je mooie namen als Party Animals en 4 Tune Fairytales op deze manier snoeihard verkracht. Have some dignity!

Dat moest er even uit.

De rest van de avond heb ik eigenlijk vrij weinig op aan te merken. Waxweazle kon ik erg waarderen, Panic was wel iets teveel hardcore voor mijn gevoel (ipv happy) maar er zijn twee mannen die een bijzondere vermelding verdienen. Charly en Theo. Jullie Freakshow op Slam FM vond ik geen ene flikker aan dus ik had jullie al niet meer zo hoog staan, maar vanavond hebben jullie wel even laten horen waar jullie kwaliteiten liggen. WAT EEN SHOW! Hele sterke platenkeuze, hele sterke overgangen en het manier hoe jullie het publiek weten op te spelen. geweldig! Jullie act alleen al maakte de hele avond de moeite waard!

De sfeer. tsja, misschien dat die nieuwe uitstraling van de xx euforische gevoelens bij mensen losmaakt? Bij de vorige XXlerator viel het me al op en nu zie ik het weer. Het is zo heerlijk om daar tussen te lopen. Geen spoortje van agressie, iedereen is relaxed en met iedereen valt slap te ouwehoeren. I love it. Zo hoort uitgaan te zijn.

Tot dusver mijn verslag, nu vraag ik het aan jullie. Heb ik gelijk of moet ik mijn grote bek houden? Leave a comment!