schummy

18 juli 2007

18 juli 2007

Vanmorgen is Sven op weg naar zijn werk betrokken geraakt bij een ernstig auto ongeluk. Verbijsterd hebben wij kennis genomen van het feit dat Sven hierbij is overleden.

Wij verliezen in Sven een enthousiaste loyale collega vol plannen voor de toekomst. Wij zullen hem verschrikkelijk missen.

Sven je was een prima gast die mooie ambitie's had ik zal je wel missen je hebt me evengoed een hoop dingen leert....

Dwaal maar af in je verleden.
Vergeet de dingen die tegen hebben gezeten.
Begin maar over nieuw start een nieuw leven.
En blijf vooral niet aan het verleden kleven.
Ik heb dingen mee gemaakt zoals iedereen.
Het zit me in de weg ik kom er niet meer doorheen.
Het gevoel van binnen alsof je alleen bestaat.
Het enigste wat je op de been houd is alleen maar haat.
Nu nog deze dagen gaat het nog vaak fout.
Geen enkel persoon die in je leven vertrouwt.
Je voelt je nu verlaten je bent totaal kapot.
Maarja zo is het leven en iedereen heeft een lot.
Gevoelens die je hebt die moet je niet verbergen.
Probeer ze te uiten ook het zal wat veel vergen.
Het zal je goed doen om je haat af te doen.
Durf eens te wagen en je zal zeker slagen.
Leer van je fouten stoot je geen tweede keer.
Maak wat van je leven ook al doet het vaak zeer.
Vergeet de problemen zie de zonnige kant.
Steek het vuur op wat in je hart brand.
Durf te dromen geloof de werkelijkheid.
Leven met problemen is een helse strijd.
Vertrouw iedereen vooral die om je geven.
En je zal zeker een goed leven na streven.

Dit zijn me beste mAteN En Buren Whaha......!

----------<<<<<Te begingen JOOST>>>>>>------------

NEXT

Feesten Ieder Weekend
Blowen Iedere Dag
Heerlijk Om Te Doen
Alles Wat Niet Mag
De Kluts Kwijt Door De
Pillen En De Speed
Dat We Eraan Kapot Gaan
Zien We Lekker Niet
Die Jongen Die Daar Neergaat
Dit Is Toch No Big Deal
Het Komt Niet Door De Drugs Hoor
Dat Hij Zonet Neerviel
Dat Meisje Op De Dansvloer
Het Bloed Stroomt Door Haar Neus
Dat Krijg Je Van Dat Snuiven
Het Is Haar Eigen Keus
Dooien In De Plee, Maar Trek Het Je Niet Aan
Feest Jij Maar Lekker Verder, Want Jij Hebt Een Leuk Bestaan

"'T blok" Het pand waar we wonen!?!

Hier een verhaal over 'T BLOK,
het gaat hier 24 uur door als een klok.
Mensen uit L'Dijk vinden het hier Fok,
Want wij leven zonder morgen,
Want elke dag is weer een Gok,
'T voordeel... Never Zorgen.
'T leven is hier HARDCORE,
Er is hier alles te krijgen,
het is hier een nacht store.
Maar we leven hier als een koor,
Ga bij de vomar staan,doe je ogen dicht en HOOR....
"RENG DENG DENG"$,RET TET TET,
De sounds van pret!!
Hier gelden geen regels,
Wij hebben hier onze eigen WET!
Ook in de Zomer,BBQ,Bier drinken.
Maar maakt niet uit, de beats blijven klinken.
Dag of Nacht?
Fuck it,hier wordt altijd gelacht.
En een hoop Jojo geracht?
Wat is er nou weer aan de hand?
Zijn er weer problemen in het pand?
Wij leven hier op 'T rand,
Zommige zeggen: Niemands land!
HAHA HAHA
Fuck L'Dijk
Mij Pakken Jullie Nooit!
Alleen mijn LIJK
(stelletje Fokkers)

Alles begint met een stranger. De stranger, de onbekende, het nieuwe vlees, … de belichaming van kansen en droompotentieel. De stranger is de vrucht van het leven. Na een screening wordt de waarneming van de stranger volgens tal van vooroordelen ingekaderd en worden labels en hokjes toegekend. Afvallige strangers gaan op in de massa en de andere worden aan een toetsing en testing onderworpen om aldus bij de collega afvallers te worden toegewezen of aan een diepgaandere communicatievorm te laten participeren. Deze weblog gaat over deze stranger als hoofdpersonage in de tot realiteit wording van de fantasie.


A stranger, a stranger, ... the beginning!


De kracht van dromen is dat ze je gaande houden. Dromen geven hoop en hoop doet leven. De mens is emotioneel verknocht aan het dromen over mogelijkheden en de vrije decisiemacht hij hierin heeft. Het stuwt de identiteit en de levenskracht. De ene mens staat meer open voor dromen dan de andere. Sommige mensen zijn heel rationeel en gaan puur af op mathematische en feitelijke zaken, anderen zijn heel spiritueel van inborst. Maar zonder dromen beknot men het mens zijn. Iedereen droomt en dat is een feit. Zijn het geen fantastisch meeslepende fantasiebeelden, dan zijn het periodieke dagdromen, is het ambitie of een openhouden van wat mogelijk zal komen. Het is eigen aan onze aard, daar de menselijke evolutie steunt op vooruitgang en creatie, die op zijn beurt voortspruit uit een prikkeling van de geest.

Waar het onbekende aantrekt, daar wordt het bekende voor ingezet. Het verleden vormt de uitvoeringsbasis voor de fantasie pool.

Waar dromen dient ter vertier en distractie van de dagelijkse beslommeringen sluipt het gevaar in de verslaving aan het bedrijven van dagdromen. En bedrijven is hierbij een toepasselijk werkwoord; uit liefde voor zichzelf en het grootste genot bedrijft men het dagdromen. Hiermee wordt de realiteit voor zich uitgeschoven als een vieze kever of een gabber waar men liefs zo weinig mogelijk mee wordt geconfronteerd. De geest raakt langzaam maar zeker verlamd, net zoals de dynamiek en de actie-uitvoering. Slaafs dopeert men zich met de idyllische producties van de geest. Op gulzige wijze verslindt men steeds opnieuw dezelfde beelden. Steeds opnieuw, steeds nog wat dieper proberen in te zoemen voor een nog sterkere dopering. Steeds opnieuw het genot belevende, steeds opnieuw, steeds opnieuw. Zo dichtbij en zo veraf. Zo intens en zo weinig betekenend. Steeds opnieuw de beelden, steeds opnieuw het gevoel. Steeds opnieuw maakt men zich ietsje meer verknocht, tot men helemaal gek en gehypnotiseerd raakt van de eigen creaties van de geest. De pure droominjecties zijn het nieuwe snoepgoed en dit met ongelimiteerde voorraad; zoveel voorraad als er seconden zijn in een dag, in een leven. Het is hier dat de dromer zich kan verliezen en zijn kansen tot werkelijke beleving van de fantasie hypothekeert. De mens kan tegen een stootje en heeft een vrij rekbaar aanpassingsvermogen, zodat de struikelblok niet de creatie van de eigen geest als dusdanig is, maar het feit dat alle vormen van troeblering en oneffenheden worden opgeschoond. De realiteit die verre niet deze sprookjes kan evenaren. Althans zo lijkt het meestal wel. Het zijn dan ook de echte freaks die hier onmiddellijk hun kansloot aanschaffen en gaan voor de uitzonderingen die hun dromen in de schaduwen van het verleden verbergen.

Melancholie is een valstrik waaraan men te grabbel valt bij het verkiezen van dromen boven ervaren. De perfectie van de het eigen creëren is een vlucht dat de eigen zieligheid en niets zeggendheid moet verhullen. Wie echt leeft staat overal voor open, want die doet geen uitspraken over het ongekende. Vooringenomenheid is een rem op het leven en een ontzegging van de ontwikkeling en groei van de geest. Wijsheid ligt daarbij in de ervaringskunde en de analyse ervan.
Ik heb mij jarenlang snoezelig weten te wentelen in het vergrijp van afschaving van realiteit en verheerlijking van het niet ervarene maar geestelijk geproduceerde. Zo heb ik na jarenlange training melancholie tot een van mijn kenmerken gemaakt. Moest het niet zijn dat dit danig ingeworteld is en ik het niet van me af wil werpen, zou het nog niet eens zo erg zijn. Maar nee, we zijn er nog trots op ook. Lafheid, pure lafheid is het!
Melancholie wordt verheerlijkt in het waanidee dat het is als het vrijgezellenleven: vrij, ongebonden, volledige controle, vrij van ERROR en dus intenser. Echter melancholie ruimt plaats voor een verbtitterde geest, een vluchten in een niet in realiteit bestaande wereld (een wereld vrij van ERROR en ruis) en het negatief inkaderen van werkelijke ervaringen. Men wordt rigide, conservatief, oud van geest, een veeleisend zelfingenomen persoon en men transformeert tot een controlerend persoon met zin voor strikte naleving van een plan en strategie. Kortom men wordt een bureaucratische inspecteur, saai en wereldvreemd.
De dromer mag zich niet verslaafd doperen tot een slaaf van zijn geest. Hij mag niet afglijden tot een melancholicus. Hij moet zich inzetten en het ervaren van de droom. Achterhalen of er de flashbacks zijn die de beleving tot slappe aftreksels van een onervaren geest laten lijken. Echt is immers altijd beter dan productie van de geest. Wie hier een denkpunt van maakt is bij voorbaat een lafaard. (Vooral de man dan.) Zo is een echte man overtuigd dat het echte een totale ervaring is van lichaam en geest. Dat hierbij een overprikkeling is van alle zintuigen en dat de geest hier wordt aangescherpt.

Overprikkeling als hulde voor de menselijkheid en de illusie van onze onwrikbare realiteitszin. Het is daar waar het gevoel het overneemt van de rationaliteit, dat het echte leven wordt aangesneden vanuit de ervaring. Niet wijkend voor risico’s en terugvallen, maar de uitdaging aangaan. Soms heb je niet eens de mogelijkheid hierover een keuze te maken en wordt je meegezogen in een stroom van belevenissen. In hoog tempo steeds meer en meer. Een rush in een flowvorm. Dat kan enkel maar fout aflopen, maar hiertegen nee zeggen is ondenkbaar als mens. De omgeving zorgt sowieso voor enige afremming, maar niets of niemand is opgewassen tegen de oeroude krachten die doorheen het brein en lichaam van de mens razen.
Knagend onbegrip en de zucht naar het op 1 lijn komen.



Een stranger komt in je leven en die zegt je wel wat. Je besluit er wat gesprekken mee aan te knopen en spreekt er mee af. Het is vanaf dit moment dat patroontjes van standaardgedrag in ijl tempo worden doorlopen. Hoe beter de gesprekken verlopen, hoe losser we worden en hoe minder nauwkeurig er wordt gepeild. Wiedes want het draait immers om genot en dat is een emotie die je pas ten volle kunt objectiveren, wanneer de verhitting van de geestdrift is geluwd. Vrouwen blijven echter altijd testen, testen tot in het oneindige en dat maakt hen net zo fascinerend. “Een echte man ziet in alle ervaringen immers een te overwinnen uitdaging. De echte man is hierin een Spartaan en dat is een nobel gegeven.” (M. Bonny 2007) We worden weer heel even een ongeduldig kind dat in het wilde graslandschap loopt met losse veters. Zich bewust van het gevaar en een vaag idee over de pijn. Tegen beter weten in voelt men zich echter te goed om zich te verlagen tot braafjes opvolgen van goed advies. Dit rennen is heel doperend en schept een zomerse zaligheid. Het zijn de witte broodsweken van de encountering met de stranger. Echter algauw komt men tot de confrontatie met het afwijkende van het eerder beleefde en bedachte. De stranger knoeit met je kop en het gaat niet zoals je het wilt als in je idyllisch beeld. Er is onbegrip, frustratie en zelfs wanhoop. Men krijgt geen hoogte krijgen van de stranger, de situatie en elkaar. Men heeft zich middenin een situatie gebracht waar men als almachtige strateeg en ervaringsdeskundige zichzelf verliest in een spel waar controle de grootste illusie is. De jager valt ten prooi aan zijn eigen lokaas.. Pas dan gaat het los en begint de ervaring. De stranger wordt leermeester, filosoof, muze,... en als het goed zit dan wordt men een emotionele stuiterbal.

De menselijke omgangsvorm is niet te controleren in een vriendschap- en liefdessetting. Misschien nog meer in laatst- dan eerstgenoemde.) De enige legitieme macht is deze die je afdwingt met fascinatie, het verrassende, het hypnotiserende en de activering. Er is geen beperking van de identiteit, omdat deze niet liefdevol is. Het gaat om elkaar gelukkig te maken (zonder de eigen identiteit te verloochenen), elkaar te steunen en er voor elkaar te zijn zodat je elk apart en samen kunt groeien en alsmaar een nieuw en hoger niveau kunt aansnijden. De bekende stranger heeft het potentieel om ons te doen verliezen in een absolute vorm van verliefdheid met een tormenterende gemiservaring en een beproevende confrontatie van onze droombeelden met de werkelijke ervaring. De bekende stranger doet onszelf in vraag stellen en ons bezinnen over ultieme ‘tricky questions’

Verliefdheid op de bekende stranger slokt iemand op in zijn handelen en denken. Concentratie wordt tot een minimum beperkt, inlevingsvermogen voor een ander lijkt een doorgedreven liefdadigheidsdaad en alle problemen lijken als sneeuw voor de zon weg te smelten. Betrouwen en vertrouwen op een verliefde persoon kun je al helemaal op je buik schrijven, want voor een verliefde heeft niets zin als het niet direct kan worden gelinkt met het samenzijn van beide partners. De verliefde heeft een nieuw doel en bij het levensdoel komt het woord “leven” in vetgedrukt te staan. Verliefdheid is als inspirerend ondernemerschap: er is visie, motivatie, dynamiek en een streven. ERROR wordt overwonnen en zijn slechts strohalmen van gemaaid garen die de enkels kietelen en je vriendin een opwindende zucht doen slaken.
Emotionaliteit draait op volle toeren. Een aanhoudende draaikolk houdt aan in je buik en borst, een hoofdpijn in de bovenhelft van je hersenen. Je genitalen die aanhoudend geactiveerd en tot slaap gebracht worden. Vingers met gevoeligere zenuwuiteinden, een schijnbaar radeloze stroom van gedachteflitsen zonder samenhang en eindpunt. Pretty as drugs en hier is de afkick niet de brakheid, maar het onvermogen om de stroom te verminderen, laat staan te stoppen. Hier komen we aan bij de pijn. Echte verliefdheid doet pijn, veel pijn. Danig veel pijn dat het je lusteloos maakt en je vergeet te slapen. Als in trance dwaal je af en leef je in een parallelle wereld temidden van anderen maar in gedachten mijlenver weg. Als je verliefd bent glijdt je masker voor de wereld af en ben je zoals je echt bent als je oprecht jezelf bent zonder een rolletje te spelen.

Volgens mij is elke verliefde een beetje een masochist. Ofwel ben ik gewoon ontspoord, want deze pijn voelt danig lekker aan dat je er steeds meer van wilt. En dat een beetje pijn goed doet, tja dat is cliché, maar tog jwt...
Tot voor mijn ultieme ervaring had ik het nooit eerder had ik het voor mogelijk gehouden om zulke intensiteit te ervaren. Na een wonderlijk avontuur zat ik in de trein op weg naar huis en toen merkte ik op dat mijn ademhaling was veranderd. Een ademhaling ik nooit eerder had ervaren, zou nu vaste gewoonte worden bij mijn verliefdheid. Een middenrifademhaling die me geestelijk onrustig bleef houden. Mijn hoofd tolde ervan en ik werd er soms misselijk van. Het was een mooi uitglijden van de ervaring, want ik had het begonnen met een rusteloze slaap met veel gewoel en verstoorde dromen. Bij het opstaan had ik buik- en hoofdpijn en na mijn ontbijt moest ik overgeven. Nog iets van een uur was ik erg misselijk. Zo eindigden we in halve symmetrie en dat lijkt me wel mooi. En symboliek is hier miss ook op zijn plaats dus hierbij nog even volgende duiding. Zat ik in de trein met een hevige middenrifademhaling speedcore te luisteren: “The Assassins – Not For Fags” en hierbij gleed ik imaginair af naar een andere wereld. Mijn ziel sloop uit mijn lichaam en werd weggevoerd naar de ultieme zaligheid waar niets anders was dan de splijtende scheuringen van de meest snelle en gruwelijke muziek ter wereld. Kippenvel kreeg ik ervan, meer nog mijn geest werd één met de muziek en leek mee te gedijen in het heen en weer geratel en gedram van de opgefokte beats. Draaiingen, buigingen en kolken in mijn comateuze lijf. Een overprikkeling met een harmonieuze eenvoud van deze paradoxale muziekvorm. Achteraf bekeken was het de sluier die de transitie van complete ervaring tot beproeving en confrontatie voorstelde.



Overgave aan de stranger...
overgave in het eerste element van het dilemma van de ervaring en de bias tussen realiteitsillusie en fantasie
...overgave aan het leven!




In 2006 ontmoette ik een stranger die me prikkelde. Ze was de belichaming van de duivelse vrouw; de vrouw die de man in elkaar deed zakken nadat ze ervandoor ging met zijn hart en hoop in het goede van de vrouw en de liefde. Bovendien was ze nog eens een clubkut ook, reden te meer om een meedogenloos project voor haar op touw te zetten. De teef moest met de grond gelijk gemaakt worden. Het zou een klein offertje zij die opgedragen zou zijn aan de mannen en de scene. Een groot offer die een signaal naar buiten zou brengen dat er niet valt te sollen met ons. Voor eens en goed gedaan met die flirterigheid en die mensen die niet thuis horen in onze scene! En ik zou de uitvoerder van deze grote en nobele missie worden.
Sjucht is me dit even anders verlopen dan ik me had voorgesteld. Diep schaam ik me erover als ik terugdenk aan deze periode. Wat kan een mens soms fout zitten.
Dit is voor mij mss wel de perfecte duiding dat de bekende stranger je kan veranderen. Schaamte en veiligheid horen niet meer thuis bij je persoonlijkheid. De bekende stranger maakt een waaghals van je, omdat je nog even ziekelijk bent als tevoren. Nu niet meer verknocht aan de kracht van de pure droom injecties maar de echtheid van de realiteit. Een pleonasme maar niet voor ondertekende. Het kaderen en inzoomen is een heus talent geworden en hierbij wordt de realiteit één grote zandbak. Het leven als een groot spel met als verlieskansen pijn en een tijdelijke terugval in de lust om het ultieme steeds verder na te jagen. Het bekende stranger spant de kroon als het aankompt op intensiteit en perfectie. Mevr Prada leerde me hierbij dat de perfectie in de imperfectie zit. Vaag had ik me deze mogelijkheid al ter peinzing overdacht, maar de ervaring zegt zoveel meer.

Eerlijkheid boven alles, maar openheid kent zijn grenzen. Aldus stopt hier de sharing. Te persoonlijk en dit medium is er te goedkoop voor. Althans zo zie ik het op dit moment. En met dit gezegd zijnde kom ik tot een belangrijk leerpunt. Namelijk dat je nooit “nooit” mag zeggen en je maar zo groot bent als in de wijze dat je kunt terugkomen op je standpunten. “Een goede manager is een manager die voor zijn team uitkomt over zijn fouten.” Waarom een manager ter sprake brengen? Zijn we niet allemaal een manager van ons eigen leven?