Okki
Plotseling hadden we een hamster. Mijn vriendin kreeg een hamster van een collega mee naar huis. De hamster kon niet goed met zijn vorige kooigenoot overweg, dus kreeg zij de probleemhamster, voordat hij zijn soortgenoot nog meer letsel zou toebrengen. Okki, noemde mijn vriendin hem liefdevol.
Nadat mijn hond ooit weg was gelopen om vervolgens nooit meer terug te keren, had ik mezelf voorgenomen nooit meer een huisdier te nemen. De hamster was dus de zorg van mijn vriendin. Eigenlijk was ze er al na een week op uitgekeken. Het arme beestje zat dagenlang in zijn kooi te bibberen van angst door alle veranderingen in zijn leven. Zodra je de kooi opende, rende hij in paniek vijftig keer rond om vervolgens in het uiterste hoekje binnen enkele minuten een dam te bouwen van zaagsel waar hij achter kon gaan zitten. Daarna zat hij meestal wat bokkig zijn tijd te doden in zijn huisje of in zijn bol met hamsterwol. Mijn vriendin had al een hamstersnoepstaaf gekocht en andere hamsterhebbedingetjes, maar het kon Okki niet bekoren. Zelfs een speciale op dierendag aangeschafte hamstertunnel (‘met spannend knisperend geluid’) bracht het beestje niet meer vreugde in zijn leven. Vanaf toen zat hij de hele dag in zijn tunnel te poepen. Eigenlijk vond ik er niet veel meer aan.
Een paar maanden gingen voorbij. Toen hij op een nacht vijf uur lang probeerde om schuimbekkend en tevergeefs tegen de plastic zijwand op te klimmen was het ons duidelijk:
Okki was niet gelukkig. “Hij is zo ongelukkig. Misschien is het maar beter als hij niet al te lang meer leeft”, fluisterde mijn vriendin uit voorzorg dat Okki het niet zou horen. Stel je voor. Samen zaten we naar Okki te kijken, die inmiddels aan zijn vijfenvijftigste rondje door de kooi was begonnen. “Ik ga een grotere kooi kopen voor hem”, riep mijn vriendin plotseling.
Samen gingen we de volgende dag naar de huisdierendiscounter om een kooi te kopen. “Het moet wel een vrolijke kooi zijn”, zei ik, terwijl we naar stalen gevangenissen voor kleine knaagdieren stonden te kijken. Uiteindelijk vonden we een goede kooi voor Okki. De kleuren paars, wit en roze voerden de boventoon en de kooi bestond uit drie lagen, elk verbonden met een doorzichtige paarse tunnel en op de bovenste verdieping een iglo die als huisje dienst deed. Ook waren er maar liefst twee radjes beschikbaar voor Okki en twee voederbakjes. Het was een waar hamsterparadijs.
Ik rekende af, wat Okki ook meteen deels mijn huisdier maakte natuurlijk.
In de weken daarop zagen we Okki opfleuren. Nu houdt hij ons ’s nachts wakker, niet meer door paranoïde rondjes te rennen, maar door dolgelukkig in zijn radje te lopen. Als het beestje zou kunnen lachen, zou hij schaterlachend door het leven gaan, nu. We zien hem zijn snoepstaaf door zijn kooi slepen, van de onderste naar de bovenste verdieping, wat meestal een meerdaags project is. Echt heel intelligent is hij namelijk nog steeds niet. Zo nu en dan flikkert Okki namelijk nog wel eens van de bovenste verdieping naar de onderste. Dat is altijd lachen natuurlijk en vertederd kijken mijn vriendin en ik naar onze hamster.
Ons huisdier.
En als Okki ooit het leven laat, koop ik meteen een nieuwe.
GEWELDIG VERHAAL, echt lachen.
