Lieve, allerliefste Lex,
Ik kom net bij je vandaan, hoe raar dat ook mag klinken.
Er waren veel mensen, er werd gehuild, heel veel gehuild,maar ook gelachen.
Jij bracht tenslotte altijd de welbekende smile met je mee.
Ergens van binnen ben ik boos,boos om het feit dat er zoveel vragen zijn nu.
Boos omdat je voor deze manier gekozen heb.
Maar wanneer ik je weer voor me zie, verdwijnt de boosheid als sneeuw voor de zon.
Want in die 12 jaar dat ik je ken, ben ik tenslotte nog geen seconde boos op je geweest.
Wie gaat mij nu bellen en zegt dan hoi schat, met mij, op de typische manier zoals jij dat kon zeggen?
Wie gaat er nu met mij msnen omdat we geen zin meer hebben in onze werkdag?
Wie gaat mij nu knuffelen met die grote sterke armen, zoals jij dat altijd deed?
Wie koopt er nu voor mijn verjaardag verknipte lingerie, en verlangt dat ik daarin over straat ga lopen?
Wie gaat mij nu in een bad gooien met ijskoud water?
Wie gaat er nu van mij eisen dat ik een rode kitten naar hem vernoem omdat ie tenslotte net zo rood is?
Met wie ga ik uberhaupt lol trappen en lachen zoals ik dat met jou altijd deed?
Niemand, helemaal niemand, wat jij bent niet te vervangen.
Rust zacht teddy...
Ik koester onze herinneringen samen!
