ID&T Classics – The Megamixes

Muziekstijlen komen, muziekstijlen gaan, maar sommige muziek blijft tijdloos. Dat moet de gedachte zijn geweest van ID&T om hun serie “ID&T Classics” uit te breiden met een cd met twee megamixes. Was er eerder al ID&T Classics deel één en twee met volledige nummers, nu staat er een dubbel-cd helemaal volgepropt met klassiekers, 96 in totaal.

Op de twee cd’s is er geprobeerd om de gehele geschiedenis van de housemuziek, ooit begonnen in Amerika in de gayscene en later overgewaaid naar Europa, weer te geven. Een geschiedenisles op twee cd’s dus; er staat muziek op van 1987 (Joe Smooth – The Promised Land) tot en met 2002 (Sensation – the Anthem 2002). Blijft hierbij de vraag wat je als ‘classic’ kunt aanmerken? Hoe oud moet een nummer zijn wil het een klassieker zijn of worden? Ik ben van mening dat dat er helemaal niet toe doet, als het nummer zelf maar tijdloos is. Van sommige nummers op de cd blijft dat de vraag, zoals bijvoorbeeld het Sensation Anthem van 2002, maar het is en blijft natuurlijk een ID&T cd waardoor dit nummer niet mag ontbreken. Anderen, zoals The House of God en Pull-over zijn natuurlijk volstrekt tijdloos, en zullen over 50-60 jaar door menig bejaarde nog herkent worden. Tevens moet deze cd natuurlijk een grote doelgroep aanspreken; voor 16 jarigen is Tiesto al een klassieker, die zullen vele tracks niet kennen.

Op het eerste oog lijken de cd’s op een kopie van de House Top 100 die wel eens uitgezonden wordt op de Nederlandse radio. Weinig toppers ontbreken, misschien had toch Das Boot of Universal Nation of werk van Vimana erop gemoeten. Er is wel veel overlap met andere cd’s, maar dat is ook niet verwonderlijk omdat er al veel cd’s op de markt zijn met klassiekers, en ook ID&T een aantal nummers in deze megamixen over heeft kunnen nemen van zijn eerdere twee ‘Classics’-cd’s. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen favoriete klassieker, maar grote kans dat die wel op deze cd te vinden is.

Ondanks dat het een megamix is, en dus alle nummers elkaar in zeer rap tempo opvolgen is de cd een leuk verzamelwerk. Sommige overgangen is het fade out – fade in, oftewel de “Johan Gielen”-mixstijl, maar wat wil je met 48 nummers in 74 minuten? Aangezien de cd’s samen 96 nummers tellen is het niet mogelijk ze allemaal te bespreken in deze recensie, vandaar dat een paar (persoonlijke) hoogte- en dieptepunten van de cd hier aandacht krijgen.

We beginnen met cd 1, welke aftrapt met The Party, van Kraze. Een lekker rustig groovy begin met lekkere klassiekers zoals Deelite en Robin S. Er is geen speciale opbouw op de cd’s te vinden. Niet van rustig naar wat harder, niet van begin jaren negentig naar het jaar 2000 ofzoiets. Voor mij een minpunt. De megamixen zijn ook echt mixen, oftewel een ongerijmde brei van platen. Toch zit cd 1 beter in elkaar dan cd 2. De stijl van Dominator (wie kent hem niet? De knaller van Human Resource waarvan samples nog veel gejat zijn in de gabber en hardstyle scene) sluit aan bij tracks als Energy Flash, the House of God en de Circus Bells van Robert Armani. Ook meer funky tracks zoals The Bomb van de Bucketheads en de kraker Gotta Let you Go van Dominica, voor mij nog een van de betere klassiekers doen alle cellen in je lichaam willen dansen. Maarja...... een lijn, die ontbreekt nog steeds. Tevens lijkt er in het nummer van Ruffneck feat. Yavahn genaamd Everybody be Somebody een mixfout te zitten.


Bij Cd 2 grotendeels hetzelfde verhaal kijken als bij cd 1. Grote verschil alleen is dat cd 2 meer nieuwere klassiekers kent, zoals Flight 643 van Tiesto en Simulated van Marco V. Of deze platen de tand des tijds zullen doorstaan en over tientallen jaren nog bekend zijn moet nog blijken, maar ID&T vond ze ‘klassiek’ genoeg om op deze dubbelaar te mogen verschijnen. Misschien had ID&T er beter aan gedaan om een cd met oude klassiekers en nieuwe klassiekers te maken, verdeeld over cd 1 en 2. Echte oude klassiekers zoals the Age of Love, Quadrophonia (waar Lucien Foort achter zit, wat bijna niemand weet), en T.99 met Anasthasia ontbreken niet op deze tweede cd. Ook het zeer lekkere edoch veelal onbekende Free Florida van de Banji Boyz, zo’n titel die je doet denken “Wie?” maar een “Oh Ja!” oplevert als je hem hoort, staat erop. Persoonlijk hoogtepunt op deze tweede cd zijn The Ultimate Seduction en Tom Wilson’s Technocat. De laatste is een nummer die nu ook nog wel eens door een goede djset zit. Weinig DJ’s durven dat nog tegenwoordig, klassiekers draaien in hun sets........ Maar iedereen zou moeten weten waar de housemuziek vandaan is gekomen. Van kleine stroming voor liefhebbers tot miljoenenpubliek. Wie weet wat de toekomst ons nog gaat brengen.........

Conclusie: In principe is deze cd verplichte kost voor houseliefhebbers die wat jonger zijn, die de beginjaren met zaken zoals de Parkzicht, de oude Houseparty-cd’s en Revolution 909 niet hebben meegemaakt. Want als je wil weten waar we naartoe gaan, moet je altijd weten waar je vandaan komt…. Voor diegenen die na het kopen van deze cd meer behoefte hebben aan klassiekers, moeten Houseparty part 2 maar eens luisteren, hét verzamelwerk qua classics, of op 7 augustus op Dancevalley de “A Decade of Dance”-tent bezoeken. Als conclusie kan gesteld worden dat de cd toch zeker wel koopwaardig is, om een verzamelwerk in huis te hebben waarmee je de ‘goede ouwe tijd’ nog een keer kan beleven. Al is het maar met allemaal korte versies, het zijn en blijven klassiekers…..!

Een 7+ op de schaal van 10. Heerlijke nummers die apart genomen een echt partygevoel in je doen opborrelen, maar op 2 cd’s samen als megamix niet kunnen overtuigen.

Tekst: SnuggLe