The Delicate Sound of Thunder

Multigroove presents:
The Delicate Sound of Thunder – Where darkness leads to victory.

Multi, een feest met ik denk de rijkste historie in Nederland. Wie kent de beroemde Multigroove feesten niet. Vroeger begonnen als illegaal feestje, en uitgegroeid tot een begrip. Hoeveel mensen zijn er niet die uit respect voor alles wat Multigroove heeft neergezet er zelfs een tatoo van hebben laten zetten. Ik ben zelf ook wel een multi fan, ook al vond ik dat de meeste feesten helaas te overheerst waren door het hardstyle huppel gehalte en trok het me niet echt meer, ook al heerst er toch altijd een goeie, speciale sfeer.
Multigroove is vooral zo lang groot gebleven, omdat ze altijd mee gaan met de tijd (en op sommige punten er wat op vooruit blijven lopen). Ze blijven gewoon hun eigen ding doen. Daarom was ik erg benieuwd toen ik deze cd opgestuurd kreeg. De laatste multi cd’s zou ik 100% zeker hebben doorgestuurd naar iemand anders om er een recensie over te schrijven, maar het woord “New Industrials” trok mijn aandacht. Een dubbel cd gemixed door Micha B en Lenny Dee. De eerste cd is genaamd “Multigrooves” en de tweede “New Industrials – Hardcore”. Dus om mezelf te pesten, begin ik met de eerste cd, en kan ik later genieten van de tweede (ik verklap het alvast) gruwelijk goede cd.

CD1: Multigrooves
De eerste cd is dus gemixed door Micha B, een DJ die ook weinig introductie nodig heeft. Vooral niet voor de Multigroove fans, want daar is hij Resident DJ. Maar toch ben ik wel benieuwd wat deze cd me gaat brengen, is het een oldschool cd? Of is hij toch gedomineerd door hardstyle.
De cd begint met een intro gemaakt door Brennan en Heart. Allemaal lekkere oldschool sample’s op een hoop gegooid, en het klinkt lekker mysterieus. De opdracht om de cd binnen vijf seconde uit te zetten, negeer ik maar, om te zorgen at ik nog een beetje een zinnige recensie kan schrijven. Daarna gaat de cd verder met een lekkere oldschool sound, maar na een paar nummers, komt het hardstyle geluid volop uit me speakers. Een nummer later gaat het alweer terug naar het vertrouwde geluid. En zo blijft de hele cd ook. De ene keer een nummer wat meer word overheerst door het hardstyle gevoel en daarna weer een oldschool nummer. Het hangt er een beetje tussenin en de cd is dan ook niet geschikt voor een bekrompen luisteraar, want een duidelijke keus kon Micha-B niet maken, hij laat ons van allebei de stromingen een beetje genieten. Qua tempo zit er een goede opbouw in, want de cd word eigenlijk wel steeds lekkerder.

CD2: New Industrials – Hardcore
De tweede cd is dus samengesteld door Lenny Dee. Een man die heel veel kan, hij heeft het al zovaak bewezen. Een dj die zich ook niet makkelijk in één hokje laat plaatsen, al is het toch meestal onder het motto, als het maar knalt. De cd begint met een nummer van Manga Corps en me muren beginnen gelijk te trillen. Nog niet erg hard, maar wel gelijk erg zwaar. Het nummer “Headline - Deadline” heeft in het midden van het nummers een typische reclame tune, en gelijk eroverheen word er lekker industrieel geragd. Want daar bestaat deze cd toch wel uit. Een lekker anti-commercieel herrie geluid. Alles rechtstreeks uit de fabriek. Geen mooie toontjes, niet zuiver, oftewel vreselijk lekker. Bij het nummer “Supafreak” van T.S.L. had ik even het idee dat me auto uit elkaar viel (toen ik de cd in de auto luisterde), want dat nummer knalt echt. Net alsof er ontzettend veel kleine kaboutertjes tegelijk op me auto lopen te rammen en zo het hele plaatwerk van mijn auto laten trillen.
Ook staan er op de cd weer een stuk bekendere nummertjes die iedereen wel kent, zoals Unexist – “Deal with It”, Lenny D en Promo – “I Called You” en Project Omega met “Prednison Attack”. Gruwelijk lekkere nummers naar mijn idee, maar ze hadden er toch voor mij niet opgehoeven, want hoe vaker ik zo’n nummer hoor minder ik het nummer ga vinden. Maar aan de andere kant op deze cd wel thuis, omdat het zulke gruwelijke nummers zijn.
En dan bijna aan het einde het nummer van E-Noid, “Take This Brother” vind ik echt het meest geweldige nummer van de hele cd. Echt te gaaf geluidje. Lekker opgefokt en het blijft maar rammen. Het lijkt wel alsof er een soort rem inzit (die kleine versnellingen die er steeds zijn) en dat houd het nummer echt lekker levendig. Maar toch vind ik het heel moelijk om te zeggen dat ik dit het beste nummer van de cd vind, want de twee nummers die daarna komen hebben gewoon ook weer iets gaafs. De hele cd staat eigenlijk vol met nummers met een eigen karakter. En ze hebben allemaal iets waardoor ik denk: WAUW!

Conclusie
Als je van industrial houdt, moet je deze cd echt halen, want ik vind het echt een juweeltje. Ik had echt niet verwacht dat dit zo’n goede cd zou zijn, had toch verwacht dat de cd een stuk bekendere industrial nummers zou hebben. Over de eerste cd kan ik niet echt oordelen, want dat is niet helemaal mijn stijl die er op staat. En voor mij valt hij ook helemaal in het niet bij de tweede cd.

Groetjes Rowan