CRPTC - Distorted Frontier

Naast mainstream, industrial, up-tempo, frenchcore en terror zijn er nog een aantal andere subgenres die eigenlijk nauwelijks aandacht krijgen op de grote feesten en festivals. Mede doordat het te langzaam en te donker is. Er valt moeilijk een zaal aan het dansen te krijgen met tracks die een tempo hebben welke ver onder de 140bpm ligt, of waarbij de feestfactor simpelweg gewoon afwezig is. Toch is het niet helemaal eerlijk om dan maar geen aandacht te besteden aan deze vormen van hardcore. Want ligt het niet in de aard van hardcore om dat te omarmen wat al door de buitenwereld is afgestoten vanwege de ontoegankelijkheid van de muziek? Genres als IDM, darkcore, doomcore, crossbreed, speedcore, noise en aanverwante stromingen komen uit de krochten van de hardcorescene en borrelen zo nu en dan op, zodat we er aan herinnerd worden dat er ook andere 'diepere' varianten zijn van de door ons zo geliefde 'hardcore'. Gelukkig zijn er labels als Dark Descent, Noisj en Traumatic waar artiesten nog volop de vrijheid hebben om dit soort projecten uit te brengen. Zij hebben een vaste fanbase en brengen regelmatig mooie tracks uit die variëren van snoeihard tot subtiel melodieus. Artiesten die in het verleden doorbraken vanwege hun aparte stijl waren onder andere Moleculez, Embrionyc, Hectic Fence, N-Vitral (begin millenium op The Third Movement), Fracture-4 en Sidephex. Helaas zien we dit soort uitbraken van creativiteit toch te weinig. Zoals gezegd, het is niet de mainstream zoals we gewend zijn.

Maar zo nu en dan wordt ons een album in de schoot geworpen, welke zeker zou moeten kunnen concurreren met alle bekende helden. Ditmaal worden we verrast door de donkere sound van "CRPTC". Deze artiest laat sinds 2014 met enig regelmaat van zich horen via het "Traumatic-label, door langzame maar snoeiharde beukers van platen af te leveren. Het van zijn eerste EP "Marching to the Frontline" afkomstige "Take no Prisoners" doet denken aan "Sarin Assault's The Undead II" en is ook een track waar je kippenvel van krijgt. Ondanks dat Carl Hutten (CRPTC) niet veel produceert, heeft hij nu toch de tijd gevonden om een heel album af te leveren.

"Distorted Frontier" geeft ons een uitgebreidere kijk op de donkere tunnel naar CRPTC's wereld.
Na een kort filosofisch intro, "Life is empty without Passion", wat natuurlijk volledig waar is, volgt de eerste duistere track. "Dreams" vibreert, echoot en is vooral een zeer beklemmende acid-trip, waarmee CRPTC ons steeds verder zijn duistere tunnel mee in neemt. Eenzaamheid "Loneliness", vormt altijd een goeie inspiratiebron en wordt hier heel pontificaal neergezet onder een drukkende en verpletterende kick. Samen met een enkele piano aanslag en schrapende synth vormt het een zeer naargeestige en intrigerende track. Zo eenzaam wil je je echt niet voelen.

Na deze emotionele uitspatting wordt het tijd om echt te schuilen. "Shelter" en ook "The Trenches" laten een hele zwarte kant van CRPTC horen. Welkom aan het "Distorted Frontier" van WO-III! We krijgen beelden voor ons van een naderende apocalyps alá 'Terminator'-Salvation. Ook "Destiny", in de remix vorm van label-patron Xaero, kickt er weer vol in. De langzame machinale terreur laat je speakers wederom resoneren. Daarnaast trekken de scheuren in je stucsel en vallen je ramen uit hun sponningen, gevolgd door een verdere ineenstorting van je 'nerd'-cave wanneer "Hells Messenger" er ook nog een schepje bovenop doet. Vin Diesel in je track is trouwens altijd '+1'.

Met "Ethereal" gooit CRPTC het samen met Ascend over een andere boeg. Deze track doet een beetje denken aan de oude Bonzai stijl: hardtrance met een kick. Ja het is bijna vloeken in de kerk, maar de melancholische melodielijn is niet wat je zou verwachten bij deze snoeiende bassen. Hoe dan ook, zeer verfrissend. De VIP-versie van Ascend is leuk als extraatje, maar voegt niet erg veel nieuws toe ten opzichte van het origineel. Beter had het geweest, als er 1 of 2 compleet andere tracks waren toegevoegd om het album wat diverser te maken.
Tussen de twee "Ethereal" tracks vinden we dan nog het intense "Dark Impulses". Een plaat die net even wat sneller klinkt als alle voorgaande tracks en daardoor de aandacht er weer bij pakt. Ook vooral door de intens vibrerende synthline.

Al met al heeft CRPTC een aardig eerste album afgeleverd. Snoeihard en compromisloos. De langzame kicks zijn een welkome afwisseling ten opzichte van de pauperige up-tempo die heden ten dagen de hardcore domineert. Had dit album nog enkele sfeervolle tracks extra gehad, was het helemaal perfect geweest. Nu lijkt het alsof de inspiratie toch een beetje beperkt is gebleven tot de huidige 9 tracks en het intro.